ασθενών. Εγώ θα το έλεγα «σουρωτήρι» περιπτώσεων. Πολλοί από τους ασθενείς αντιμετωπίζουν το πρόβλημά τους από ειδικούς γιατρούς, και επιστρέφουν στο σπίτι τους ιαθέντες. Άλλοι όμως βαρύτερα ασθενείς, πολύ σωστά παίρνουν εισιτήριο «Εισαγωγής» στο Νοσοκομείο. Τους εισάγουν για κάποιο Παθολογικό Τμήμα, για περαιτέρω έρευνα. Εγώ βρέθηκα στα Επείγοντα του Πανεπιστημιακού μας Νοσοκομείου Λαρίσης. Στρατηλάτες μιας αέναης μάχης της Ιατρικής κατά του πόνου, της ίασης ή του θανάτου. Κυρίως γιατροί. Μια Διευθύνουσα στο Τμήμα, αεικίνητη. Να γυροφέρνει πάνω από κάθε ασθενή. Ν’ ακούει, να ενημερώνεται, να καθοδηγεί. Δύο έμπειροι Γιατροί και πίσω τους, άλλο ένα «τιμ» γιατρών και νοσηλευτών παρόντες ευόρκως στο χρέος τους. Όταν πια η υπηρεσία Επειγόντων μπήκε στον εντατικό της ρυθμό εργασίας, οι ασθενείς συνέρρεαν αδιάκοπα. Για τον φόβο των ιώσεων, είπα να βγω μια βόλτα έξω. Έριξα μια ματιά στο όλο συγκρότημα του Νοσοκομείου. Θαύμασα το μέγεθός του και την έκτασή του. Ευχαρίστησα τον Θεό. Ετούτο είναι πράγματι ένα κόσμημα του τόπου μας. Αληθινός Ναός του Ιπποκράτη. Ένα χωνευτήρι του πόνου και της απελπισίας. Αλλά και της ελπίδας. «Πάντες οι πιστοί προσέλθετε». Πλούσιοι και πένητες. Μεγάλοι και άσημοι. Εδώ προστρέχουν για να βρουν το σημαντικότερο πράγμα στη ζωή τους, την Υγεία. Δύο χιλιάδες περίπου άτομα, μελισσολόι, έτοιμοι να δώσουν τη μάχη, για την υγεία. Γυρίζοντας πέρασα από την αίθουσα αναμονής. Εδώ οι συγγενείς και φίλοι του ασθενούς. «Nο smoking». Πώς να δαμάσουν την ανησυχία τους; Καραμελίτσες για την πίκρα στο στόμα. Ματιές στο ρολόι λες και σταμάτησε ο χρόνος. Ένας κόμπος στο στομάχι τους. Ο καθένας με το πρόβλημά του, με τις ιδιοτροπίες του, με τις ατομικές αντιδράσεις. Οι μουλωχτοί, βυθισμένοι στον πόνο τους. Οι εγωιστές, αποζητούσαν την αποκλειστικότητα της σωτήριας φροντίδας. Οι κοζέρ με τις ωραίες ατάκες τους. Πολλοί, οι ψιθυριστά αιτούντες την παρά Θεώ βοήθεια, μας το λέει ο Δημόκριτος. Μας λέει πως οι άνθρωποι στην προσευχή τους ζητούν από τον Θεό υγεία. Δεν γνωρίζουν όμως την αξία της όταν την έχουν. Αντίθετα ζουν χωρίς εγκράτεια και επιβαρύνουν την υγεία τους με κραιπάλες. Ας τον ακούσουμε τον ίδιο. «Υγιείην εύχαις παρά Θεού ετέοντες άνθρωπον, την δε εαυτής δύναμιν παρ’ εαυτοίς έχουσι ούκ ίασιν. Ακρασίη δε ταναντία τρήσσοτες αυτοί προδόται την υγιείην τήσιν επιθυμίησι γίγνονται». «Ούκ έστι μείζον αγαθόν ανθρώποις υγείας» Πλάτων. Απέναντί τους οι γιατροί, οι γιάτρισσες, οι νοσηλεύτριες γλυκές μειλίχιες... όλοι τους δοτικοί. Φυσικά το ωράριο εργασίας βάρβαρο. Όνειρο το 8/ωρο. Οι μισθοί τους αποκαρδιωτικοί. Κατέναντι δυσανάλογο το έργο της προσφοράς τους. Αργά το βράδυ άκουσα το όνομά μου. Εκρίθην «απολυτέος». Ουφ. Ξανάσανα. Μου έδωσε ο γιατρός τη ρετσέτα μου και μου είπε: «Μην ανησυχείς. Δεν είναι τίποτε, σε 2-3 μέρες θα είσαι εντάξει. Αν χρειαστεί, έλα να σε ξαναδούμε». «Ευχαριστώ πολύ γιατρέ μου. Εύχομαι να συναντηθούμε κάπου έξω, όχι στα Επείγοντα. Ταξί... Γρήγορα για το σπίτι μου. Φυσικά με τη γυναίκα μου που πέρασε κι αυτή από λούκια αγωνίας.

Από τον Κων/νο Ι. Παπακωνσταντίνου