το Αιγαίο κ.ά. Οι Έλληνες ακούμε όλα αυτά. Φοβόμαστε; Και βέβαια ανησυχούμε. Μεγάλη δύναμη η Τουρκία. Είναι από τις πρώτες στον κόσμο σε πολεμική ισχύ. Και το κακό είναι ότι εμφορείται από ακατανίκητες τάσεις κατακτητικές. Διέπονται από αβυσσαλέο μίσος κατά των Ελλήνων. Το D.N.A. τους, φανερώνει μίσος, εχθρότητα, υπεροψία και κτηνώδεις συμπεριφορές. Κι εμείς τι κάνουμε; Κάνουμε το σωστό. Τσίπρας και Μητσοτάκης τηρούν στάση λογικής. Τονίζουν το αξιόμαχον των αμυντικών μας δυνάμεων. Επικαλούμαστε τις Διεθνείς συνθήκες, που μας κατοχυρώνουν. Δεν κάνουμε τον Γκιουλέκα όπως εκείνοι. Ελπίζουμε στη συμπαράσταση του ΝΑΤΟ, της Ε.Ε. και της Αμερικής. Ελπίζουμε στη βοήθειά τους, αν και κάποια αμφιβολία υποβόσκει. Ας πούμε όμως, πως αύριο το κατακτητικό τους μένος, θα μας δημιουργήσει ένα θερμό επεισόδιο. Άμεση αντίδρασή μας, να πολεμήσουμε. Πάντα οι ολίγοι εναντίον των πολλών. Θερμοπύλες, Μαραθώνες, Σαλαμίνες, το έπος του 1940. Ας δούμε όμως, η Ελλάδα έστω των ολίγων, ποιους θα προτάξει, στην ιταμή τους πράξη; Εδώ θαρρώ περισσότερο από κάθε άλλη φορά, είμαστε εκτεθειμένοι σε εγγενείς αδυναμίες. Είναι οι άνδρες μεταξύ 20-40 χρόνων. Είναι τα στιβαρά και ρωμαλέα χέρια, που μπορούν να αντιμετωπίσουν δυσκολίες. Να κοιμηθούν στο αμπρί. Να αντιμετωπίσουν αποτελεσματικά τα σύγχρονα οπλικά συστήματα. Να προτάξουν τα στήθη τους. Είναι τα παιδιά, που ξενιτεύθηκαν, γιατί η ίδια η Πατρίδα τα έδιωξε. Είναι τα διωγμένα παιδιά μας πικραμένα γιατί στερήθηκαν το μάνα της πατρίδας τους. Είναι η αφρόκρεμα και η εγγύηση, για μια σύρραξη. Λέτε τα παιδιά αυτά -ολόκληρα τάγματα- να ανταποκριθούν στο κάλεσμα της πατρίδας που κινδυνεύει; Να απαρνηθούν ό,τι ωραίο δημιούργησαν στην ξενιτειά, Σπουδές, γάμους, επάγγελμα σίγουρο που βρήκαν εκεί; Ανθρώπους που τους υποδέχθηκαν με ανοιχτές αγκάλες. Που τα αφομοίωσαν και τα έκαναν δικά τους; Αμφιβάλλω. Τουλάχιστον για ένα μεγάλο μέρος. Χάσαμε τα καλύτερα παιδιά. Τη νιότη. Τις χρυσοπληρωμένες σπουδές τους. Τα κοφτερά τους μυαλά. Το αίμα μας. Μια άλλη κατηγορία χαμένων αγωνιστών, είναι τα παιδιά της κατέναντι όχθης. Αυτά που σήμερα μάχονται. Όχι τον εχθρό. Την Πατρίδα. Όπλα τους είναι τα καδρόνια, οι πέτρες, οι τσιμεντόλιθοι, βόμβες μολότοφ. Δεν σκοτώνουν εχθρούς. Σκοτώνουν αδέλφια μας. Έλληνες. Είναι οι εμπρηστές. Οι ιδεοληψίες. Οι καταληψίες. Οι θολωμένοι νόες. Οι ποτισμένοι με τρέλα. Οι ενεργούντες κάτω από την επήρεια στρεβλωτικών ουσιών. Των ναρκωτικών. Αυτά είναι τα περιτρίμματα της κοινωνίας μας. Όπως διώξαμε τους άλλους, έτσι αναθρέψαμε κι αυτούς. Μη ζητάτε ευθύνες. Εμείς φταίμε. Ποιοι είναι οι συνεργήσαντες στη στρατολογία τους; Στη φωτιά και το τσεκούρι; Ποιοι τους δικαιολογούν; Ποιοι τρέχουν στα Δικαστήρια να τους αθωώσουν; Είναι σ’ όλους γνωστοί. Λοιπόν αυτά τα παιδιά θα τρέξουν να πολεμήσουν για την πατρίδα; Να μην λέμε και ανέκδοτα. Το χωριό! Αχ, αυτό το χωριό. Η αυτόνομη μικρή κοινότητα που παρήγαγε τα πάντα. Νους και χέρια εύρωστα, σθεναρά, αντοχής. Πλασμένα από την Ιστορία μας. Τις δόξες μας. Τα έπη. Στην Ήπειρο το 1940 τα χωριατόπουλα διακρίθηκαν στις μεγάλες στερήσεις. Στην τόλμη και την αυτοθυσία. Στην πίστη. Στον Θεό και το Έθνος. Υπάκουσαν άμεσα και αποτελεσματικά στο Σάλπισμα της Πατρίδας. Και έδωσαν την επική νίκη. Και τέλος η κοινή γνώμη. Ο Ελληνικός λαός πώς θα αντιδράσει; Ο άνθρωπος της 10/ετούς κρίσης; Ο απελπισμένος και κουρασμένος. Αυτός που επί τόσα χρόνια, αγωνίζεται απλώς για να επιβιώσει; Δεν είναι το καλύτερο, που έχουμε να επιδείξουμε. Χάθηκαν σε μία ζόφου της πολύπαθης πόλης. Αλλά όχι! Εμείς έχουμε το προνόμιο, που λίγοι λαοί έχουν. Το προνόμιο, του χρέους για την Οικογένεια. Την εστία, που λέμε και που καμιά γλώσσα δεν μπορεί να μας την περιγράψει. Χρέος για τον τόπο που μένουμε. Για την Πατρίδα. Για το Έθνος. Για τη Θρησκεία μας. Για τα ιερά και όσια. Θα ακολουθήσουμε τον δρόμο της Ιστορίας μας, τον δρόμο των προγόνων μας: «Ώ παίδες Ελλήνων ίτε, ελευθερούτε πατρίδ’ ελευθερώσατε δε παίδας, γυναίκας, Θεών τε πατρώων έδη-θήκας δε προγόνων. Νυν υπέρ πάντων Αγών» (Αισχύλος).
Από τον Κων/νο Ι. Παπακωνσταντίνου
