Όλοι αυτοί και άλλοι, για να συνυπάρχουμε και να νιώθουμε, συνάμα, ελεύθεροι, είμαστε καταδικασμένοι, και αντιλαμβανόμαστε το γιατί, είτε να περιορίζουμε, συνειδητά, ο καθένας μας την ελευθερία του, αφήνοντάς την να φθάνει ως εκεί, που ξεκινά η ελευθερία των άλλων, είτε να φροντίζει κάποιος γι’ αυτό. Αυτός ο κάποιος στις δημοκρατικές κοινωνίες, εκτός από εμάς τους ίδιους και απ’ τους θεσμούς, όπως η Δικαιοσύνη και τα Σώματα Ασφαλείας, που δρουν συμπληρωματικά, δεν είναι άλλος απ’ την εκάστοτε κυβέρνηση, απ’ τα πολιτικά κόμματα και την πολιτική, που ακολουθούν.

Σ’ ένα τέτοιο, όμως, κοινωνικό περιβάλλον, μωσαϊκό σκέτο, αν είσαι πολιτικός, έχεις κοινωνικές ευαισθησίες και θέλεις να τα έχεις καλά μ’ όλους τους πολίτες, ποιον να φτιάξεις και ποιον να χαλάσεις, προκειμένου να μην αδικήσεις κανένα και να πετύχεις την ισορροπία και την αρμονία στις σχέσεις των πολιτών, όταν, μάλιστα, υπάρχουν αντικρουόμενα συμφέροντα μεταξύ τους και όταν, σχεδόν, όλες οι κατηγορίες των πολιτών τα θέλουν όλα δικά τους;

Κάτω απ’ αυτές τις συνθήκες δεν μπορεί παρά να συμφωνήσει κανείς με την άποψη, ότι πολιτική είναι η τέχνη του εφικτού. Αυτό σημαίνει, ότι δεν μπορεί ένας πολιτικός και το κόμμα του, να αγνοεί όσα προανέφερα, να πλειοδοτεί σ’ όλα τα αιτήματα του κόσμου κι ας είναι αντικρουόμενα μεταξύ τους, να χαϊδεύει, διαρκώς, αυτιά και να υπόσχεται, αβασάνιστα, στους πάντες τα πάντα. Και αυτό γιατί, με μαθηματική ακρίβεια, και αν, ακόμη, καταφέρει, κάποια στιγμή, να ξεγελάσει τον λαό και ν’ ανεβεί στον θώκο της εξουσίας, το πρόβλημα, αργά ή γρήγορα, θα το βρει μπροστά του και θα εισπράξει το ανάλογο τίμημα, χωρίς να καταφέρει, μάλιστα, ν’ αλλάξει τα πράγματα προς το συμφέρον των πάντων. Τρανή απόδειξη των ισχυρισμών μου, εκτός των άλλων, ο κ. Τσίπρας και η παρέα του και ο τρόπος, με τον οποίο τον αντάμειψαν οι πολίτες στις πρόσφατες εκλογές.

Γι’ αυτό και, επειδή τα πολιτικά κόμματα, που διεκδικούν την εξουσία στη χώρα μας, γράφουν, συνήθως, στα παλιά τους τα παπούτσια το εφικτό και υπόσχονται στους πάντες τα πάντα, κυρίως, όταν βρίσκονται στην αντιπολίτευση και, πολύ περισσότερο, όταν βρίσκεται η χώρα σε προεκλογική περίοδο, θα πρέπει ν’ αλλάξουν τακτική, αν, πράγματι, επιθυμούν το ξεπέρασμα της κρίσης και την προκοπή του λαού και του τόπου.

Θα πρέπει, δηλαδή, χάριν της αξιοπιστίας τους, αλλά και χάριν της αλλαγής νοοτροπίας των πολιτών, να στοχεύουν, μεν, προς την πρόοδο και τη βελτίωση της ζωής όλων των πολιτών αδιακρίτως, αλλά, χωρίς να δημιουργούν αυταπάτες, να λένε την αλήθεια στον λαό, κι ας μην είναι αρεστή, και να υπόσχονται στον κόσμο μόνο όσα είναι σε θέση να κάνουν λαμβάνοντας υπόψη όλες τις παραμέτρους. Ακόμα­ ακόμα και, όταν κάνουν λάθος, να το παραδέχονται και να το διορθώνουν.

Επί πλέον, θα πρέπει και οι πολίτες να καταλάβουμε, ότι είναι αδύνατη η εξίσωση όλων μας και, μάλιστα, προς τα πάνω, χωρίς να ξεχνάμε, ότι, για να μην πεινάσουμε στη ζωή μας, είναι προτιμότερο να μαθαίνουμε, πώς να ψαρεύουμε, παρά πώς να τρώμε ψάρια, που μας προσφέρουν οι άλλοι. Ως εκ τούτου, για να μην μας κοροϊδεύουν οι εκάστοτε επίδοξοι μνηστήρες της εξουσίας, θα πρέπει και εμείς να μάθουμε να εκτιμούμε και να επιβραβεύουμε με την ψήφο μας, όσους λένε αλήθειες και υπόσχονται εφικτά πράγματα, και όχι όσους τάζουν, προεκλογικά, λαγούς με πετραχήλια χωρίς αντίκρισμα.

Και επειδή τέτοια κόμματα και τέτοιοι πολιτικοί σπανίζουν, γιατί, ως επί το πλείστον, νερώνουν, στην πορεία, τις αλήθειες τους, καλό είναι, κάθε φορά που η χώρα οδηγείται σε εκλογές, να επιλέγουμε το μη χείρον και με βασικό κριτήριο τη συνέπεια λόγων και έργων και όχι το "σφάξε με Αγά μ’, ν’ αγιάσω", χωρίς να διστάζουμε, παράλληλα, ν’ ανανεώνουμε το στελεχιακό δυναμικό, στέλνοντας στο σπίτι τους επιλήσμονες της αποστολής τους.

 Μόνο, έτσι, πιστεύω θα μπορέσουμε να διαβούμε το Ρουβίκωνα και να δούμε καλύτερες μέρες και προκοπή στον τόπο μας.

Από τον Κώστα Γιαννούλα