Αντίθετα, όταν την έχουμε σε σταθερή βάση, δεν την υπολογίζουμε και με τη συμπεριφορά μας τη θέτουμε σε κίνδυνο, ποικιλοτρόπως.

Πολλές φορές, όμως, όσο και να προσέχει κανείς τον εαυτό του, τα χαστούκια υγείας έρχονται απρόσκλητα, μας ταλαιπωρούν και μας δημιουργούν του κόσμου τα προβλήματα. Κάποιοι τα αντιμετωπίζουν με στωικότητα και ψυχραιμία, ενώ κάποιοι άλλοι με ανησυχία και πανικό, πολλές φορές, ανάλογα και με το μέγεθος και τη σοβαρότητα του προβλήματος, ειδικά, όταν αυτό μπορεί να επιφέρει, ακόμα, και τον θάνατο. Τότε είναι, που όχι μόνο απελπιζόμαστε, αλλά και βαρυγκωμούμε οι πολλοί και τα βάζουμε ακόμα και με τον Θεό, λες και Αυτός θέλει το κακό μας. Κι όμως! Τα χαστούκια αυτά μπορούν, υπό προϋποθέσεις, να θεωρούνται και να εισπράττονται ως ευλογία Θεού, αρκεί η πίστη μας σ’ Αυτόν να είναι σταθερή και ακλόνητη. Εξηγούμαι, γιατί.

Πρώτα ­ πρώτα, ο ίδιος ο ζωοδότης Θεός, αφ’ ενός, είναι αγάπη, ό, τι κάνει στα πλάσματά Του, το κάνει εξαιτίας της και, για τον ίδιο λόγο, υπέστη για χάρη μας τα πάθη Του και την ταφή Του, προκειμένου με την ανάστασή Του να νικήσει τον θάνατο και να σώσει τον πάσχοντα άνθρωπο. Δεν είναι, γι’ αυτό, δυνατόν, να μας δίνει αρρώστιες, για να μας κάνει κακό και να μας τιμωρεί. Άλλωστε, είναι, γενικά, αποδεκτό, ότι, όποιος αγαπά, παιδεύει και ότι, όποιος θέλει το καλό μου με κάνει και κλαίω, ενώ, όποιος θέλει το κακό μου, με κάνει και γελώ.

Οι άνθρωποι, αφ’ ετέρου, είμαστε, μεν πλάσματα του Θεού, ελεύθεροι, όμως, στις επιλογές μας, αλλά και επιρρεπείς προς το κακό και την αμαρτία, και, γι’ αυτό, κανένας μας δεν είναι αναμάρτητος. Ως εκ τούτου, πολλές απ’ τις ασθένειες, που μας ταλανίζουν, αποτελούν τον καρπό και το τίμημα των δικών μας επιλογών. Υπάρχουν, όμως, και ασθένειες, που μας προκύπτουν, πολλές φορές, χωρίς δική μας ευθύνη, όπως π.χ. ο κορονοϊός, μια που είμαστε όντα φθαρτά και θνητά, και ζούμε σ’ ένα ανθρώπινο περιβάλλον, που επηρεάζεται απ’ τις συμπεριφορές όλων μας.

Όλες, όμως, οι ασθένειες και πολύ περισσότερο οι σοβαρές και ανίατες, πέραν του ότι ανακόπτουν τη φυσιολογική επίγεια ζωή μας, γίνονται, πολλές φορές, αιτία, για να ξυπνήσουμε απ’ τη μακαριότητά μας, να προβληματισθούμε και να δούμε τη ματαιότητα του κόσμου τούτου και, γιατί όχι, να προσαρμόσουμε, οι χριστιανοί τουλάχιστον, τον τρόπο ζωής μας, σ’ αυτόν, που προτείνει η Εκκλησία μας και επιθυμεί ο Αρχηγός της, ο Ιησούς. Αν, μάλιστα, οι ασθένειες είναι αντιμετωπίσιμες και ουχί θανατηφόρες, αν έρχονται κατά τακτά χρονικά διαστήματα και, κάθε φορά, αφυπνιζόμαστε και αγωνιζόμαστε, ακόμη περισσότερο, για να γινόμαστε καλύτεροι και έτοιμοι για το μεγάλο, ανεπιστρεπτί, ταξίδι, τότε, πώς, αλλιώς, θα μπορούσε να τις χαρακτηρίσει κανείς παρά, μόνο, ευλογία Θεού;

Ας μην ξεχνάμε, γι’ αυτό, οι πιστοί το πρότυπο υπομονής και ελπίδας, που λέγεται Ιώβ, ο οποίος δέχθηκε του κόσμου τα χαστούκια, αλλά δε λύγισε στον αγώνα του για τη σωτηρία της ψυχής του, που είναι και το μεγάλο ζητούμενο των Χριστιανών στην επίγεια ζωή μας. Επί πλέον, δεν υπάρχει, νομίζω, καλύτερος τρόπος φυγής από τον κόσμο τούτο, απ’ το να είσαι, ανά πάσα ώρα και στιγμή, έτοιμος, από κάθε άποψη, για το μεγάλο ταξίδι. Αν, μάλιστα, σου δοθεί η δυνατότητα, παρά τα όποια προβλήματα υγείας, να μεγαλώσεις, να δεις παιδιά και εγγόνια, να ολοκληρώσεις το έργο σου και να τακτοποιήσεις τους λογαριασμούς σου χωρίς ν’ αφήσεις πίσω σου εκκρεμότητες, και ακόμη, να διορθώσεις τα λάθη σου, να καθαρίσεις την ψυχή σου, να αποχαιρετήσεις όρθιος και να δώσεις εσύ τον τελευταίο ασπασμό στους άλλους και όχι οι άλλοι σε σένα, υπάρχει, αλήθεια καλύτερος τρόπος απ’ αυτόν εξόδου από το μάταιο τούτο κόσμο;

Κοντολογίς, επειδή οι ασθένειες είναι συνυφασμένες με την ανθρώπινη φύση μας και επειδή αυτές λειτουργούν ως καμπανάκια προειδοποιητικά για τη θνητή φύση μας, καλό είναι να τις εκλαμβάνουμε ως τέτοια και, αντί να βαρυγκωμούμε και να απελπιζόμαστε, να προσπαθούμε να γινόμαστε καλύτεροι χάριν της επουράνιας και αιώνιας ζωής μας.

"Οι καιροί ου μενετοί", και, γι’ αυτό, "ο έχων ώτα ακούειν, ακουέτω".

Από τον Κώστα Γιαννούλα