Κανονικά, ένα ταξίδι στην Ιταλία, είναι ό,τι πιο νορμάλ, πιο μονότονο και ρουτινιάρικο μπορεί να σου τύχει σ’ αυτήν τη ζωή. Να, πώς ... Θα πάρεις το αερόπλανο καμιάς φτηνής αεροπορικής εταιρείας που θα το ’χεις κλείσει μήνες πριν, γιατί δεν είσαι κοροϊδάρα εσύ- και ... τσουπ από Θεσσαλονίκη θα πιάσεις αεροδρόμιο Τσαμπίνο, που είναι κατά τι καλύτερο από τον σταθμό λεωφορείων του ΚΤΕΛ Γιαννιτσών.

Και τι θα κάνεις εκεί; Θα πας μια Ρώμη, να δεις ολίγη από Κολοσσαίο, Βατικανό, Πιάτσα Βενέτσια και Πιάτσα ντι Σπάνια, θα πας καμιά Φοντάνα ντι Τρέβι όπου συνήθως γίνεται της τρελής το πανηγύρι από κάτι τρελαμένες που νομίζουν πως άμα ρίξεις κάνα δεκαράκι (σεντς) θα βγει όποια ευχή κάνεις (καλά, καταξοδεύτηκες). Εκ παραλλήλου και ... «κατά τον ρουν των γεγονότων» που λένε, θα τρελαθείς να τρως πίτσες και μακαρονάδες, που δεν πιάνουν μία μπροστά στις πίτσες της Λάρισας, αλλά άμα βγάλεις φήμη, πάει, έβγαλες, τα υπόλοιπα έρχονται μόνα τους, τελεία. Σπαγγέτι, πολύ σπαγγέτι. Με πέστο, με προσιούτο, παρμεζάνες, γκοργκοντζόλες κι ό,τι τραβά η ψυχάρα σου. Αλλά μπάστα ε; Επίσης, άμα έχεις ... φάρδος ίσως και να πιεις και καμιά καφεδάρα - καπουτσίνο πολύ σπέσιαλ μιλάμε- αλλά ρε φιλαράκι, στο όρθιο, στο γρήγορο, ένα ευρώ κι όξω απ’ την πόρτα. Πού ’ναι κείνοι οι αρχοντοκαφέδες στην Ταχυδρομείου, ίσαμε κάνα τρίωρο αραχτός στην πολυθρονάρα, να παίρνεις ομάτιον ό,τι καλό κυκλοφορεί στην πόλη; Άσε, δράμα.

Στη Ρώμη συνήθως πας ερωτευμένος... Βόλτες στα σοκάκια, ρομάντσα, «αμόρε μιο ιοβίβο σόλο περ τε» , όρκοι αιώνιας πίστης στην αιώνια πόλη, ομορφιές. Άμα έχεις πάει πεντέξι φορές έχει ξενοστιμέψει το πράμα. Κι άμα συνοδεύεις και νεαρούς εφήβους με Πρόγραμμα Erasmus, τότε η ευθύνη είναι διπλή. Ένα να σου ξεμακρύνει, απορροφημένο από όσα θαυμαστά πρωτοβλέπει, τρέχα γύρευε. Πήγαμε όμως. Ξέραμε ως τότε ότι γενικώς στο κόσμο – και ειδικώς στην Κίνα- υπάρχει θέμα με τον κορονοϊό, αλλά η Ιταλία, όταν ξεκινήσαμε, καμιά σχέση...

Καλού – κακού πάντως εφοδιάσαμε τα παιδιά με μάσκες, και ως απεδείχθη, μόνο εμείς και κάτι κινέζο-ταϋλανδο-γιαπωνέζοι (κίτρινοι γενικώς) τις φορούσαμε. Ο Έλλην συνοδός καθηγητής, χειρότερος κι από Ελληνίδα μάνα ! Οι υπόλοιποι «ξεχαμπέριαστοι» ντιπ . Στο αεροδρόμιο Θεσσαλονίκης, απ’ όπου θα αναχωρούσαμε επικρατούσε η συνήθης σαλονικώτικη χαλαρότης. Ντάξει μωρέ, «χαλαράααα».

-Κύριε, δεν θα μας κάνουν έλεγχο; ερωτήθην υπό μαθητρίας ήτις έχει ακόμη στο μυαλό την εικόνα ενός ιδανικού κράτους που ό,τι λέει το πράττει κιόλας . Τεσπα, θα μεγαλώσει και θα καταλάβει.

Στην Ιταλία, όμως, δεν μπορώ να πω, μας την είχαν ...στημένη κανονικότητα. Μανούλες στην άμυνα, κανονικό κατενάτσιο. Κάτι ψηλάρες που μοιάζανε να είναι του Ερυθρού Σταυρού, μας θερμομέτρησαν έναν προς έναν, ψάξε ρε ρουφιάνο ιταλιάνο, ψάξε να δούμε τι θα καταλάβεις, στρόντζο ...

Τη γλιτώσαμε, μπήκαμε Ιταλία, Ρώμη και περίχωρα, μείναμε στη μεσαιωνική πόλη Βιτέρμπο – καμιά ωρίτσα απ’ την πρωτεύουσα, κάναμε επί μια βδομάδα το Πρόγραμμά μας. Και πολύ χαιρόμασταν αντικρίζοντας τα ματάκια των παιδιών που, ορθάνοιχτα, κατέγραφαν σαν κάμερες ό,τι θαυμαστό έβλεπαν στη νέα πραγματικότητα που βίωναν.

Οι Ιταλοί της προηγούμενης εβδομάδας που αντικρίσαμε εκεί - και πριν τους χτυπήσει ο ιός- ήταν ακριβώς όπως κι εμείς. Κανείς δεν φορούσε μάσκες, κανένα ορατό μέτρο στα σχολεία, στα σούπερ μάρκετ, στα εστιατόρια, όπου συνωστίζεται κόσμος. Και φυσικά κανένας δεν συζητούσε το θέμα, εντάξει μπόρα είναι, μην τρελαίνεσαι. Όλα οκ, όλα φυσιολογικά. Γι’ αυτό και μας φάνηκαν πολύ παράξενα τα μηνύματα που άρχισαν αίφνης να καταφτάνουν απανωτά στα κινητά μας :

- Τι γίνεται; Είστε καλά;

Ξέρω κι εγώ; Όλοι μια χαρά ήμασταν, αλλά για να το λένε οι άλλοι, οι απ’ έξω, μήπως έχουμε κάτι; Δεν μπορεί, αυτοί κάτι θα ξέρουν...

Επιστρέψαμε κανονικά την προβλεπόμενη μέρα και ώρα, πάντα με την ίδια ... ξεχαμπεροσύνη. «Χαμπάρι ο Τρύφωνας». Οι Ιταλοί δεν μας θερμομέτρησαν στο φευγιό – σκασιλάρα μας, θα είπαν, έτσι κι αλλιώς φεύγουν από δω. Στη δε Θεσσαλονίκη, αν και τα μαντάτα από την Ιταλία πλήθαιναν, πάλι .... «χαλαράααα».

Ώσπου να φτάσουμε στη Λάρισα οι ειδήσεις έπαιζαν πρώτο θέμα την έξαρση του ιού στην Ιταλία και τόνιζαν με έμφαση πως «η Ελλάδα έχει λάβει όλα τα ενδεικνυόμενα μέτρα» .

(Ψιτ, θείο; Να σου πω εγώ τώρα από πρώτο χέρι τι μέτρα έλαβες χαζοβιόλη μου; Αλλά, άσε καλύτερα, στο τέλος θα μας πεις πως «ενσπείρουμε» και πανικό! Και δεν κάνει τέτοιες ώρες).

Αν δεν αρρωστήσαμε στην Ιταλία, «αρρωστήσαμε» εδώ (προσοχή στα εισαγωγικά μέρες που είναι). Τη δουλειά την ανέλαβαν εργολαβικώς τα περιβόητα .... «σάιτ», όπου συνήθως ο καθένας γράφει ό,τι του κατέβει. Και τι δεν μάθαμε από τα σάιτ! Τι ότι ταξιδεύαμε ... στη βόρεια Ιταλία, τι ότι κάποιοι μαθητές μας ... εξετάζονταν στο Πανεπιστημιακό, στόμα με στόμα, γίναμε κανονικά του ... πεθαμού. Μέχρι που αρχίσαμε να ψαχνόμαστε. Δεν μπορεί. Μάλλον δεν είμαστε καλά. Τι σημασία έχει πώς αισθανόμαστε; Για να το λένε όλοι αυτοί; Μάλιστα, ανησύχησε και κάποιος τοπικός αρμόδιος και μου τηλεφώνησε:

- Έχετε πρόβλημα με έναν μαθητή;

- Μείζον!

- Και πού είναι τώρα;

- Στη ... ΝΑΣΑ! Δηλαδή εμείς τον πήγαμε στο Πανεπιστημιακό της Λάρισας, αλλά επειδή εν Ελλάδι δεν υπήρχαν τα μέσα, τον στείλαμε στο Μεμόριαλ Όσπιταλ της Νέας Υόρκης κι από κει διεκομίσθη στη ΝΑΣΑ, από όπου θα τον εκτοξεύσουν στον πλανήτη Άρη, για να τον εξετάσουν Αρειανοί γιατροί που είναι και πιο προηγμένοι ιατρικώς.

Γέλασε ο άνθρωπος, κατάλαβε, «άρα είστε όλοι καλά;» - ήμασταν λέω, αλλά δεν νομίζω για πολύ ακόμη.

Και τι δεν ακούσαμε στη συνέχεια! Τι ότι μας έχουν σε καραντίνα, τι ότι νοσηλευόμαστε, τι ότι κλειστήκαμε καθ’ υπόδειξιν στα σπίτια- άσε δε που τα κοντινά φαρμακεία ξεπούλησαν σε μάσκες – μήπως να ζητήσουμε ποσοστά;

Τι να πεις; Φοβάται ο κόσμος. Και δεν φταίει. Είναι στη φύση μας. Και μόνο στην ιδέα της ... Ιταλίας, ακόμη και οι πιο ψύχραιμοι – θεωρητικώς- άνθρωποι, σαν να μας απέφευγαν... Μακριά και αγαπημένοι που λένε... Κι ας διαβεβαιώνουν όλοι- αρμόδιοι και αναρμόδιοι- πως μια γρίπη είναι βρε αδερφέ, θα περάσει...

Ντόν πάνικ συμπολίτη μου. Καλή Σαρακοστή να έχεις. Και με τόσες μέρες νηστεία μπροστά σου, όλο και θα καταναλώσεις τα όσπρια, τα ρύζια και τα μακαρόνια που – το ξέρω μπαγασάκο- «καλού – κακού» στοίβαξες στα ντουλάπια σου ...

ΑΛΕΞΗΣ ΚΑΛΕΣΗΣ

alexiskalesssis@yahoo.gr