Βγαίνοντας, αφού προσπερνώ τα άλλα, φίλαθλου περιεχομένου, μουτζουρώματα της εισόδου της πολυκατοικίας - τα οποία αφήσαμε εκεί για να τα... χωνέψουμε καλύτερα, βλέποντάς τα καθημερινά - παίρνω δρόμο... Φτάνοντας στο τέλος της γέφυρας της Ν. Σμύρνης, βλέπω στην κάτω αριστερή γωνία της μεγάλης πινακίδας που έστησε εκεί η Περιφέρεια, για να μας θυμίζει το έργο της ΔΕΥΑΛ του παρακείμενου κόμβου, ένα άλλο... φίλαθλο σύνθημα του ιδίου κλίματος: «ΑΕΛ-Ι χασίς, πρέζα». Και έτσι το κακό τρίτωσε... Ύστερα απ’ αυτό, δεν θα είναι φυσικό, να σκεφθεί κανείς, πως αν είχαμε και δεύτερη (λαοφιλή, όπως η ΑΕΛ) ποδοσφαιρική ομάδα στην πόλη μας, ο πόλεμος μεταξύ τέτοιας ποιότητας φιλάθλων, ίσως να γινόταν πλέον όχι με πέτρες, αλλά με χάπια; Αστειεύομαι.
Από τον κλασικό αθλητισμό στην Αρχαία Ελλάδα ο οποίος αποτελούσε κοινωνικό και πολιτιστικό αγαθό των νέων, με αποκορύφωμα τους Ολυμπιακούς Αγώνες, το ομαδικό άθλημα του ποδοσφαίρου, έφτασε να γίνει το δημοφιλέστερο παιχνίδι των παιδιών που παιζόταν στις φτωχογειτονιές των εργατουπόλεων της Αγγλίας, τον προηγούμενο αιώνα. Αργότερα, όταν ιδρύθηκαν ποδοσφαιρικές ομάδες και το ποδόσφαιρο έγινε επαγγελματικό, εισέβαλαν σ’ αυτό πλέον εταιρείες, οι οποίες και επέβαλαν τους κανόνες λειτουργίας του. Στρατολογήθηκαν νέοι άνθρωποι-οπαδοί, δημιουργήθηκαν... σκληροί πυρήνες φιλάθλων, όπως ο Red Army της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, πρώτος απ’ όλους, των οποίων τα μέλη τους είχαν - ανάμεσα στα άλλα- και καθήκοντα συνοδού - οπαδού των ομάδων, στα εκτός έδρας παιχνίδια. Έτσι, το μοντέλο αυτό του οπαδικού... στρατού μεταδόθηκε και στις άλλες χώρες της Δυτικής Ευρώπης κι έφτασε μέχρις εμάς.
Αυτοί όμως οι... φίλαθλοι-οπαδοί που γυρίζουν τις νύχτες όλη την πόλη με τους μαρκαδόρους και τα σπρέι στα χέρια, βρομίζουν τους τοίχους των σπιτιών και... διαφημίζουν μαζί με την ομάδα τους και τα ναρκωτικά, τι είδους φίλαθλοι είναι; Τι παράδειγμα δίνουν, τέτοιου είδους φίλαθλοι, στα νέα παιδιά τα οποία είναι φίλοι του αθλήματος και θα ήθελαν να παρακολουθούν την ομάδα τους να αγωνίζεται στο γήπεδο; Πώς θα πάνε οι γονείς τα παιδιά τους σε μια τέτοια εκδήλωση, η οποία είναι θέαμα και διασκέδαση μαζί;
Γεγονός είναι πως το ποδόσφαιρο, ως το λαϊκότερο άθλημα όλων, είναι ο βασιλιάς των αθλημάτων και ως τέτοιο το αναγνωρίζουν και οι νεαροί οι οποίοι εντάσσονται σε ομάδες ως φίλαθλοι-οπαδοί. Γιατί όμως κάποιοι απ’ αυτούς ταυτίζονται με την ομάδα τους, γίνονται φανατικοί υποστηρικτές της και αφομοιώνουν ό,τι αντικοινωνικό στοιχείο, προκειμένου να την υπερασπιστούν;
Απ’ αυτούς κάποιοι φανατικοί, ταυτισμένοι πλήρως με την ομάδα τους και έχοντας χτίσει μια ιδιότυπη εικόνα του εγώ τους, αισθάνονται, ως μέλη της ίδιας οικογένειας, ισχυροί, ασφαλείς και αναλόγως με τον βαθμό του πάθους που τους διακρίνει, πρωταγωνιστούν σε επεισόδια μέσα κι έξω από τα γήπεδα που αγωνίζεται η αγαπημένη τους ομάδα, ανεξαρτήτως αποτελέσματος.
Σε κάθε περίπτωση, όμως, ο φανατισμός δεν παύει να τροφοδοτεί την οργή κι αυτή με τη σειρά της το μίσος εναντίον του φιλάθλου της αντίπαλης ομάδας και από εκεί ξεκινούν όλα εκείνα τα οποία περιγράψαμε «ζωντανά» στην αρχή. Τέτοιοι φίλαθλοι οι οποίοι μπερδεύουν το ποδόσφαιρο με τις ουσίες, θα πρέπει να απομονώνονται και να... αποβάλλονται, γιατί το δυσφημίζουν και το απαξιώνουν. Μήπως ήλθε ο καιρός να κοιτάξουν οι αρμόδιοι το ενδεχόμενο της επανόδου στο ερασιτεχνικό πρωτάθλημα;
*LSD (διαιθυλαμίδη του λυσεργικού οξέος) Συνθετική παραισθησιογόνος ουσία.
Του Τάσου Πουλτσάκη
