Στα εξήντα τα κρούσματα του κορονοϊού. Μια μικρή ανακούφιση. ΟΚ, τα συνηθισμένα νούμερα. Άρα όλα καλά. Η κατάσταση ακόμη ελέγχεται. Γιατί πολύ δεν θέλει να ξυπνήσεις ας πούμε ένα πρωί και να ακούσεις πως έπεσε ο φράχτης, οπότε... «μπάτε σκύλοι αλέστε». Ή πάλι ότι η προβοκάτσια που φοβάσαι στο Αιγαίο έγινε πράξη. Και πως ο κορονοϊός είχε μιαν εξέλιξη... α λα ιταλικά.
Είχα να περάσω τέτοιες μέρες αγωνίας από κείνο το καταραμένο καλοκαίρι του 2015, το καλοκαίρι της μεγάλης οικονομικής κρίσης. Τότε που οι Τσίπρας, Βαρουφάκης και λοιπό... 15μελές έπαιζαν ζαριές με το ευρωπαϊκό μέλλον της Ελλάδας, την ώρα που οι υπόλοιποι, στημένοι στις ουρές των ΑΤΜ για 50 ευρώ, καταλαβαίναμε ότι στη ζωή τίποτε δεν είναι δεδομένο. Ούτε καν ένα χαρτονόμισμα των 50 ευρώ. Θυμάμαι μάλιστα ότι την βραδιά της περιβόητης δεκαεπτάωρης διαπραγμάτευσης, την οποία αργότερα ο Τσίπρας έκανε σημαία του, είχα αποκοιμηθεί με το κινητό στο κομοδίνο. Το βράδυ, από την ανησυχία μου, μισοξυπνούσα κι έριχνα κλεφτές ματιές στα σάιτ που ξερνούσαν αγωνία και φόβο. Μέχρι να έρθει το νέο της συμφωνίας , το στομάχι μου, τα στομάχια εκατομμυρίων Ελλήνων, είχαν γίνει κόμπος.
Κάπως έτσι αποκτά γερό στομάχι ο πολίτης που του έλαχε να ζήσει στην Ελλάδα. Το 1974, παιδάκια ακόμη, μάθαμε νωρίς - νωρίς και εν τοις πράγμασι πώς γίνεται μια επιστράτευση. Μέσα σε οιμωγές και κλάματα αποχαιρετήσαμε τους πατεράδες μας ξέροντας πως μπορεί και να μην τους ξαναδούμε.
Το 1987, άρτι απολυμένα φανταράκια, ψάχναμε ξανά το Απολυτήριο Στρατού. Το «Σισμίκ» είχε βγει για έρευνες στο Αιγαίο και ο Παπαντρέου, για πρώτη ίσως φορά στη ζωή του, έδειχνε να μην μπλοφάρει όταν μιλούσε για βύθιση. Και ήλθαν τα Ίμια, μια νέα οσμή πολέμου, ήλθε η οικονομική κρίση, τα Μνημόνια και τα κάπιταλ κοντρόλ, οι απειλές για άτακτη χρεοκοπία τι τα θες, αυτή είναι η Ελλάδα, η χώρα της διαχρονικής αγωνίας.
Αιώνες τώρα στον τόπο αυτό, ο κάτοικος, σαν γυρνάει το βλέμμα στην Ανατολή δεν ξέρει αν θα δει τον ήλιο ή τους «βαρβάρους» να έρχονται ορδές. Τους λένε Πέρσες, Τούρκους, Αγαρηνούς; Τους λένε σήμερα Πακιστανούς ή Αφγανούς ; Όποιοι κι αν είναι, το Αιγαίο μα και ο Έβρος τους ξέρουν καλά...
Από τις καραβιές του Ξέρξη και του Μαρδόνιου που τσακίστηκαν στα ανοιχτά του Άθω μέχρι τα φουσκωτά που κουβαλάνε μετανάστες, η ίδια πάντα ιστορία, η ίδια πάντα κίνηση των λαών της Ανατολής προς τη Δύση. Κι εμείς στη μέση...
Αλλά έχουμε κουραστεί βρε παιδιά... Αποζητάμε κι εμείς την ηρεμία που δικαιούμαστε σαν δυτικός – πια - κόσμος. Να συμβιώνουμε ήσυχα και ωραία, σαν Πορτογάλοι με Ισπανούς, σαν Νορβηγοί με Σουηδούς, ακόμη και σαν Γερμανοί με Γάλλους κι ας καταμάτωσαν σε τόσους πολέμους. Να ξεχάσουμε θέλουμε τα παλιά, να συνεργαστούμε, να αγαπιόμαστε και προοδεύουμε μαζί με όλη τη βαλκανική και ασιατική γειτονιά. Και να μην ξοδεύουμε τα λιγοστά μας λεφτά σε μεταξύ μας εντάσεις. Αλλά μπα...
Η θράκα της Τουρκιάς έχει πολύ κάρβουνο ακόμη. Σιγοκαίει και με τον πρώτο άνεμο ξαναφουντώνει. Πόσο μάλλον με κάτι τυφώνες σαν τον θλιβερό Ερντογάν... Οι παλιές έχθρητες τότε αναβιώνουν, οι παλιές προκαταλήψεις βγαίνουν ξανά στην επιφάνεια με νέο λούστρο, με νέα ένταση, απειλές, ρητορική μίσους. Φτου κι απ’ την αρχή...
Αλλά, πέρα από τον φόβο, τούτες τις μέρες βγήκε και κέρδος. Είδαμε όλοι ένα Κράτος να λειτουργεί, ένα λαό ενωμένο. Και την πολιτική ελίτ, όλους αυτούς τους χαλαρούς «λαπάδες» που περνούν τη ζωή τους ανάμεσα σε Κολωνάκι και Μύκονο να αφυπνίζονται από τον βολικό λήθαργό τούς. Και να παίρνουν κάποιες αποφάσεις για τις οποίες ο λαός φώναζε εδώ και χρόνια.
Στον Έβρο, μέχρι στιγμής, κέρδος είναι πάνω απ’ όλα η σοβαρότητα και η υπευθυνότητα. Ακόμη και τα φλύαρα ελληνικά ΜΜΕ το βούλωσαν και ήταν ιδιαίτερα προσεκτικά στις διατυπώσεις τους. Και σωστά. Εδώ υπάρχει εθνική απειλή. Τελεία και παύλα. Όλα τα άλλα περί δήθεν «καημένων προσφύγων» καθώς και τα ψευτοδάκρυα για τις... κατατρεγμένες μαντηλοφορούσες μανούλες που κρατάνε στην αγκαλιά μωρά παιδιά (και ακριβά i-phone, παρεμπιπτόντως ) είναι για τους αφελείς. Και δεν είναι καιροί για αφέλειες.
Αλλά εδώ είναι το ζήτημα : καταλαβαίνεις άραγε ότι την ίδια σοβαρότητα πρέπει να δείξεις στον Έβρο, σ’ όλη τη Θράκη σε μόνιμη βάση; Λογικά η ένταση θα τελειώσει κάποτε. Οι Καστανιές και ο Έβρος θα επιστρέψουν στην παλιά γνώριμη μοναξιά τους. Χωριά έρημα, εκτάσεις εγκαταλειμμένες, υποδομές ελλιπείς, και υπανάπτυξη. Ένα τοπίο άδειο, σκοτεινό, μελαγχολικό, χαμένο στην υγρασία και την ομίχλη και όλο και πιο μεγάλη εξάρτηση από τη φτηνή διπλανή Ανδριανούπολη.
Πού είναι οι άνθρωποι; Πού πήγαν όλοι αυτοί που αποκαλούμε «ακρίτες» μόνο όταν η χώρα κινδυνεύει; Γιατί δεν καταφέραμε να μείνουν εκεί, να οργανώσουν τη ζωή τους, να δουλέψουν, να κάνουν οικογένειες, να γεννήσουν παιδιά και να κρατηθεί ο τόπος;
Σκληρά ερωτήματα για μια χώρα «χαβαλετζού» που δεν αρέσκεται να χολοσκάει με κάτι τέτοια.
Τα παιδιά των Εβριτών, τα παιδιά όλης της ελληνικής επαρχίας, τα παιδιά όλων των μικρών ακριτικών μας νησιών, τα «κατάπιε» κι αυτά η Αθήνα. Εκεί τα σπρώξαμε, εκεί «βλέπουν» τη ζωή τους, εκεί διαβλέπουν ένα μέλλον, έστω και ως προλεταριάτο των 500 ευρώ. Επιλέγοντας Αθήνα επιλέγουν ένα ελκυστικό πρότυπο ζωής που καλλιεργείται από τα μέσα ενημέρωσης - η λοιπή Ελλάδα έχει σε μεγάλο βαθμό απαξιωθεί ως πολιτισμική προοπτική.
Μέσα στην παγκόσμια λαίλαπα του μεταναστευτικού – που ο Ερντογάν απλώς φρόντισε να μας θυμίσει τραβώντας τον μπερντέ- οι πολιτικές ηγεσίες της Ελλάδας πρέπει να δουν ότι το πρόβλημα της πραγματικής θωράκισης μιας χώρας δεν το λύνουν μόνο τα ΜΑΤ και οι (αναγκαίοι οπωσδήποτε) φράχτες. Το θωρακίζουν οι άνθρωποι που ζουν μια ήρεμη, κανονική και καλή ζωή, όταν δουν πως αυτή πραγματικά απειλείται.
ΑΛΕΞΗΣ ΚΑΛΕΣΗΣ
alexiskalessis@yahoo.gr
