Κυρίως αφιερώνεται στις αρμόδιες Υπηρεσίες του τόπου, την ύπαρξη των οποίων γνωρίζω, αλλά τον προορισμό τους αγνοώ. Το σημερινό θέμα αγγίζει τη χώρα, ίσως περισσότερο από κάθε άλλη ευρωπαϊκή. Εδώ όμως θα γράψουμε για τα χάλια της πόλης μας στο «κυκλοφοριακό». Μόνιμα χάλια εδώ και δεκαετίες και με απαισιόδοξη ματιά ισοβιότητας, όπως την οσφραίνομαι. Έχω πάντα στον νου τη νοοτροπιακή και βιωματική κατάσταση των Νεοελλήνων, μικρό τμήμα των οποίων κινείται πεζή ή με οχήματα στα πεζοδρόμια, τους πεζοδρόμους και τους δρόμους, που προορίζονται για οχήματα και μόνον. Πρώτη διαπίστωση η έλλειψη στοιχειώδους κυκλοφοριακής αγωγής πάντων και.. πασών στην κυκλοφορία τους, όταν βγαίνουν από το σπίτι ή τον χώρο δουλειάς. Πεζοί στα οδοστρώματα παρά τα άνετα- όπου υπάρχουν- πεζοδρόμια. Οχήματα στους πεζοδρόμους κάνουν συντροφιά με τους πεζούς και τους θαμώνες των πολλών εκατοντάδων καφετεριών. Δυσκολεύεσαι να διακρίνεις τους χώρους των πεζών και των οχημάτων. Η υπερβολή δεν είναι σχήμα λόγου. Στις ρυθμίσεις για παράδειγμα της Μεγ. Αλεξάνδρου βλέπω πεζούς να κινούνται με άνεση εκεί, όπου προβλέπεται οδόστρωμα, και αυτό παρά τα άνετα πεζοδρόμια που το περιβάλλουν. Αλλά και δρόμους μεγάλης κυκλοφορίας οι πεζοί τους διατρέχουν οπουδήποτε. Δεν διαχωρίζονται οι συμπεριφορές των οδηγών από αυτές των πεζών. Η λογική του «ό,τι νάναι» βασιλεύει παντού. Ας τη δούμε.

Αρχίζω με την άγνοια πραγμάτων, που δημιουργεί προβλήματα στην πόλη, και για την οποία ποτέ και κανένας δεν έκανε, δεν είπε και δεν έγραψε κάτι. Στη Λάρισα (όπως σε κάθε ελληνική πόλη) χιλιάδες πολυκατοικιών οικοδομήθηκαν με το σύστημα της πυλωτής (κακώς γράφεται έτσι. Η ορθή γραφή είναι πιλοτή ως εξελληνισμένη προφορά της γαλλικής λέξης piloti, που σημαίνει πάσσαλος). Μια εκατοντάδα χιλιομέτρων λοιπόν μέσα στον πολεοδομικό ιστό καταλαμβάνεται από τέτοια οικοδομήματα, όπου κάκιστα και παράνομα οι κάτοχοι των ισόγειων χώρων στάθμευσης (συνήθως είναι σε συνεχές μήκος εκατοντάδων μέτρων κάθε δρόμου) πιστεύουν ότι μπορούν τοποθετώντας δική τους πινακίδα, ή δίχως αυτή, να απαγορεύουν τη στάση και τη στάθμευση των αυτοκινήτων στο εξωτερικό οδόστρωμα. Το πιστεύουν και οι οδηγοί των αυτοκινήτων, που βασανίζονται να βρουν χώρο στάσης, επειδή τα ισόγεια των πολυκατοικιών έχουν στο σύνολό τους πυλωτές! Λοιπόν. Οταν δεν υπάρχει κρατική πινακίδα στο πεζοδρόμιο με την ένδειξη απαγόρευσης στάθμευσης ή στάσης, επιτρέπεται νόμιμα η στάση και η στάθμευση των αυτοκινήτων! Είτε υπάρχουν, είτε όχι εκεί πυλωτές. Δεν εισάγω... δαιμόνια. Τη νομιμότητα καταγράφω. Θα σκεφθείτε ασφαλώς πως αν τολμήσετε να σταθμεύσετε -σύντομα έστω- μπροστά σε πυλωτή, θα δεχθείτε το... απύλωτο στόμα του κατόχου της, αν σας τύχει μπροστά. Σωστά. Θα γράψω λοιπόν τι έκανα ο ίδιος, όταν κυκλοφορούσα πολύ στην πόλη. Είχα πλαστικοποιήσει πινακίδιο, που τοποθετούσα στο παρμπρίζ του αυτοκινήτου μου, που έγραφε: "Κύριε/α. Στάθμευσα ΝΟΜΙΜΑ. Είμαι κοντά. Κιν. τηλ.... Έρχομαι σε δευτερόλεπτα". Ήταν η διέξοδός μου, όταν δεν μπορούσα να βρω χώρο στάσης.

Θα διερωτηθείτε, γιατί επί δεκαετίες, κανένας δεν ενημέρωνε τον κόσμο για τη νομιμότητα. Κάποιοι αρμόδιοι από άγνοια. Αλλοι από αδιαφορία. Εκείνοι που γνώριζαν, από συμφέρον! Μην μου πείτε πως, εάν θέλατε να αγοράσετε χώρο στάθμευσης με πρόσοψη σε δρόμο, και σας ενημέρωναν, πως εκεί μπροστά κάποιος θα μπορούσε να σταθμεύσει το όχημά του, θα το αγοράζατε.. Τι είναι νόμιμο; Για κάθε οικοδομή επιτρέπεται μόνον μία είσοδος- έξοδος για οσουσδήποτε χώρους στάθμευσης, όπως στα υπόγεια parkings. Δυστυχώς η νομιμότητα προσκρούει στο συμφέρον, που δημιουργεί δικούς του κανόνες. Ανάλογο θέμα υπάρχει με την έμφραξη της πυλωτής, που ο νόμος απαγορεύει, αλλά έγινε κανόνας.. Στην κυκλοφοριακή αγωγή εντάσσονται πολλά. Το απόλυτο όμως μπάχαλο διαπιστώνεται στην παράνομη στάθμευση, που συνεχίζεται, επειδή δεν διώκεται. Εδώ η Αστυνομία Τροχαίας, όπως και ο Δήμος αδρανούν. Η εικόνα -όπως πάντα-απογοητευτική. Πριν πολλά χρόνια είχα δει να τοποθετούνται (και υπάρχουν) απαγορευτικές πινακίδες με πρόσθετο πινακίδιο, που εικονίζεται... γερανός να αποσύρει όχημα! Από κάτω ακριβώς και παντού στη Λάρισα βρίσκονται μονίμως σταθμευμένα και διπλοπαρκαρισμένα αυτοκίνητα. Δεν είδα όμως ποτέ γερανό να "σηκώνει" όχημα. Είναι απορίας άξιο λοιπόν, πως και γιατί έχει δημιουργηθεί αυτό το άσυλο ανομίας παντού, αλλά προ πάντων στη λεωφόρο Ηρώων Πολυτεχνείου, όπου συχνά η εικόνα είναι τραγελαφική. Αυτό δεν μας τιμά, επειδή η πόλη διαθέτει άφθονους χώρους στάθμευσης. Οι δημοτικοί χώροι από αυτούς κατασκευάστηκαν ακριβώς για την αποσυμφόρηση των μικρών και μεγαλύτερων οδικών αρτηριών. Τεράστια επίσης κονδύλια διαθέτει ο Δήμος για έργα κυκλοφοριακής ανάπλασης. Ποιο το νόημα όμως, όταν η αποτελεσματική αστυνόμευση είναι ανύπαρκτη; Ας "μιλήσουμε" τη γλώσσα της αλήθειας, που ίσως δυσαρεστήσει. Είναι αντινομία, να σχεδιάζονται και να υλοποιούνται έργα κυκλοφοριακών αναπλάσεων, και να μένουν ανεξέλεγκτες οι παράνομες σταθμεύσεις. Και είναι αστειότητα, να βλέπει κάποιος απαγορευτικές πινακίδες, και από κάτω σταθμευμένα και σε κορυφαία προτεραιότητα τα Ι.Χ. των καταστηματαρχών. Το " έχειν και κατέχειν το μη... έχειν", του Νεοέλληνα. Ανέφερα για τις πυλωτές, έξω από τις οποίες "απαγορεύεται" η στάθμευση, εκεί που επιτρέπεται. Αμέσως πριν, το αντίστροφο φαινόμενο της "επιτρεπτής" μόνιμης στάθμευσης, εκεί που νόμιμα απαγορεύεται. Εδώ επαληθεύεται ο κανόνας, ότι στην Ελλάδα επιτρέπονται, όσα απαγορεύονται και αντίστροφα.

Αν για την πόλη, που περικλείεται από τη λεωφόρο Ηρώων Πολυτεχνείου, υπάρχει θέμα παράνομης, -και συχνά παραλυτικής για την κίνηση-στάθμευσης, στην υπόλοιπη "εκτός τειχών" πόλη, ή έκταση της οποίας είναι μεγαλύτερη, τέτοιο πρόβλημα δεν υπάρχει, επειδή… δεν υπάρχουν δρόμοι. Όχι παντού ευτυχώς. Στις περιοχές όμως Ιπποκράτη, Αμπελοκήπων, Χαραυγής, Αγίου Γεωργίου, Νέας Σμύρνης, Αγίου Θωμά και αλλού η εικόνα πόλης γεννά ερωτηματικά. Είναι η μεταπολεμική Λάρισα, που "πολεοδομήθηκε" αυθαίρετα από τους ιδιοκτήτες αγροτεμαχίων αυτών των περιοχών. Καθώς κύματα εσωτερικών μεταναστών έφευγαν για πολλούς λόγους από τις εστίες τους, για να κατοικήσουν στις πόλεις (η Λάρισα και το Ηράκλειο είχαν τη μεγαλύτερη πληθυσμιακή αύξηση στην επαρχιακή Ελλάδα μετά το ’50), υπήρξε μεγάλη ζήτηση φθηνών οικοπέδων, που προέκυψαν από τις χιλιάδες κατατμήσεις γεωργικών εκτάσεων γύρω από την πόλη. Οι κτηματίες των περιοχών στις δεκαετίες μετά το ’50 προσέφεραν τέτοια οικόπεδα εκτός σχεδίου με υποτυπώδεις "δρόμους", ώστε να υπάρξουν προσόψεις σε στοιχειώδες δίκτυο συγκοινωνίας. Η Λάρισα τριπλασίασε ραγδαία την έκτασή της με εκκωφαντική απουσία ενός Κράτους, που είχε άλλες, "ευγενείς" φροντίδες, στις οποίες δεν είναι του χώρου να επεκταθώ. Κυβερνήσεις όμως και Ηγέτες από το είδος των προτεραιοτήτων τους κρίνονται.

Το 1983 έλαβε τέλος η αναρχία, και διασώθηκε, ό,τι μπορούσε να διασωθεί πολεοδομικά, περιβαλλοντικά και αισθητικά στις ελληνικές πόλεις και τους 12.000 οικισμούς της χώρας. Ηταν ο Αντώνης Τρίτσης, που έβαλε τάξη στο χάος με τον εμβληματικό Νομο 1337/1983,που ανήκει στις κορυφαίες μεταρρυθμίσεις της μεταπολίτευσης, και που αν είχε εφαρμοστεί στο Μάτι, δεν θα είχαμε θρηνήσει θύματα. Απο τότε και μετά τα αναλυτικά Προεδρικά Διατάγματα του 1985 οριοθετήθηκαν οι οικισμοί και έγιναν χιλιάδες εντάξεις και επεκτάσεις των σχεδίων πόλεων. Είναι μια τεράστια μεταρρύθμιση, που είχε θετικές επιπτώσεις και στην πόλη μας. Αποτελεί ειρωνεία, ότι ο μεν εκλιπών ως Δήμαρχος Αθηναίων Αντώνης Τρίτσης είχε εκπαραθυρωθεί από τον αρχηγό του, κατά τον οποίο "έγραψε ιστορία", ο δε τότε Νομάρχης Λάρισας Απόστολος Βλασιάδης σύρθηκε στα Δικαστήρια, για ανύπαρκτο πολεοδομικό "σκάνδαλο", καθώς πρωτοστάτησε στον Νομό για την υλοποίηση μιας μεγάλης μεταρρύθμισης. Αλλη μιά περίπτωση Πάχτα, που δικαιώθηκαν άνθρωποι, αφού το... σύστημα του πολιτικοδικαστικού κρετινισμού τους ταλαιπώρησε επαρκώς, επειδή έκαναν σωστά τη δουλειά τους. Αθάνατη Ελλάδα!

Γράφει ο «Όμηρος»

(omhros.el@gmail.com, fb: Ομηρος Ελευθερία)