Κάποιες θα σχολιάσω εδώ, καθώς κατά τη γνώμη μου υπήρξαν αστοχίες, που κάποιες μπορούν να διορθωθούν. Σε κάθε περίπτωση σκέψεις διατυπώνω, για ερεθίσματα προς όσους έχουν ευθύνη και αρμοδιότητα για την εμφάνιση της πόλης. Αρχίζω με τον... ίππο της γέφυρας. Ανεξάρτητα από την εκτιμητέα καλλιτεχνική αξία του υπήρξε άστοχη και ιδεολογικής μάλλον έμπνευσης δημιουργία και ιδίως τοποθέτηση του γλυπτού αγάλματος στο συγκεκριμένο σημείο εισόδου της πόλης. Τι συμβολίζει άραγε εκεί που τοποθετήθηκε; Συμβολισμός πόλης δεν υπάρχει, διότι το από αιώνων έμβλημα της Λάρισας είναι αυτό που εικονογραφείται και στη σφραγίδα του Δήμου Λαρισαίων. Το όρθιο, γενναίο και ατίθασο άτι πολλών αρχαίων θεσσαλικών νομισμάτων, όπως αυτό της ασημένιας δραχμής. Το σύμβολο του αρχαίου θεσσαλικού ιππικού των κλασσικών και ύστερων χρόνων. Από εδώ πήρε και ο Μέγας Αλέξανδρος τον Βουκεφάλα του. Το άγαλμα της γέφυρας εικονίζει υποτίθεται τον Βουκεφάλα; Οχι βέβαια, και ας προβάλλεται ατυχώς έτσι. Εικονίζει κατά τη δική μου προσέγγιση το ταλαιπωρημένο από κακουχίες άλογο του κάμπου, ως έκφραση του ταλαίπωρου αγωνιζόμενου Λαού του. Ετσι το καταλαβαίνω και ίσως αυτό ήθελε να πει και ο δημιουργός του. Γι' αυτό έγραψα για ιδεολόγημα. Αλλο πράγμα όμως η καλλιτεχνική έκφραση και διαφορετικό το έμβλημα πόλης. Αποτέλεσμα ατυχούς έμπνευσης και ατυχέστερης τοποθέτησης του έργου υπήρξε η ανάθεση κατασκευής και δεύτερου ίππου από τον ίδιο καλλιτέχνη, που τοποθετήθηκε στο τέλος του πάρκου "Αλκαζάρ".

Υπάρχει όμως άλλη διέξοδος, που σκέφτομαι. Παραπλεύρως του ταλαίπωρου ίππου να τοποθετηθεί (κατ’ ανάγκη όμοιας τεχνοτροπίας και υλικού κατασκευής) υπερήφανος όρθιος και γενναίος στην εμφάνιση ίππος, ως συμβολική πλέον έκφραση όχι της πόλης, αλλά της ανθρώπινης ζωής, που από την πτώση οδηγεί στην ανάταση, όπως είναι και η πάλη των ανθρώπων στη διαδρομή τους στον στίβο της ζωής. Άνοδος ,πτώση και πάλι ανάταση. Αρκετοί καλλιτέχνες έχουν όμοια εκφραστεί για τον αγώνα του ανθρώπου. Κάτι πάντως πρέπει να γίνει, γιατί με την εικόνα που υπάρχει, αδικείται κατά την ταπεινότητά μου η πόλη, η δημοτική Αρχή και ο ίδιος ο καλλιτέχνης. Κρίμα.

Λίγο πιο κάτω από το άγαλμα της γέφυρας κατασκευάστηκε πριν κάποια χρόνια μια όμορφη πεζογέφυρα, που την αδικεί και αυτή -νομίζω-ο φουτουριστικός φωτισμός της με αποκλίνουσες στήλες φωτισμού. Τις λες και όμορφες, αλλά τέλος πάντων.. de gustibus non didputandum. Περί γούστου ουδείς λόγος. Υπάρχουν και οπαδοί των Μποτσιόνι, Λάλλα και Καρρά, που έχουν άλλες σεβαστές αντιλήψεις. Μοντερνισμός λοιπόν, σε αντινομία όμως με τα διατηρηθέντα με τεράστιο κόστος βιομηχανικά κτίρια του πρώην Μύλου Παππά, που ανήκουν ως συλλήψεις και κατασκευές σε άλλη δημοτική Αρχή. Αν καλά θυμάμαι η πρώτη ανακατασκευή εκεί ήταν το νυχτερινό κέντρο Μύλος, που λειτουργούσε στην αρχή ως δημοτική επιχείρηση. Αργότερα το Κουκλοθέατρο, αμέσως μετά η Σχολή Χορού και τέλος το πλέον κοστοβόρο έργο ανάπλασης του κυρίως κτιρίου. Αν πεις, πως ο εργασιακές τακτοποιήσεις ημετέρων στην περιοχή δημιούργησαν θέσεις εργασίας ως μη αρμόζουσες για Δήμους πρακτικές, θα υβριστείς και θα συκοφαντηθείς ως πρώην αποτυχών υποψήφιος Δήμαρχος και άλλα ωραία της γραικυλικής φανατίλας, ώστε να... πεταχθεί η μπάλα στην εξέδρα. Αυτό συμβαίνει πάντα με τα χτυπήματα κάτω από τη ζώνη, που υποκρύπτουν ένοχες σιωπές στη θέση υπεύθυνης γνώμης, που είναι εκ προοιμίου σεβαστή. Το εισέπραξα αρκούντως με τη ΔΕΗ, επειδή έγραψα για τις παθογένειές της. Το γήπεδο όμως του ενδιαφέροντος εδώ είναι η ύπαρξη ή όχι ανάγκης δημιουργίας από έναν Δήμο ενός κέντρου διασκέδασης, ενός Κουκλοθέατρου ή μιας Σχολής Χορού, προκειμένου να αξιοποιηθούν οι ανακατασκευές παλιών αποθηκών. Αυτά βέβαια δεν έχουν τώρα σημασία, επειδή είναι τελειωμένες ιστορίες. Εχει όμως αξία μια παρατήρηση. Μπορούσε ή όχι στο οικόπεδο Παππά, να δημιουργηθεί ένα μεγάλο κτιριακό συγκρότημα με εκατοντάδες θέσεις στάθμευσης, ώστε εκεί να στεγαστούν όλες οι δημοτικές και διάσπαρτες ως σήμερα Υπηρεσίες του Δήμου, πολυχώροι πολιτισμού και κοινωνικής ωφέλειας; Και βέβαια μπορούσε, με λιγότερα χρήματα, λιγότερες προσλήψεις, και απείρως μεγαλύτερο όφελος. Και ασφαλώς μεγαλύτερη αισθητική αναβάθμιση της περιοχής. Ως πολίτης της Λάρισας θεωρώ το εγχείρημα της αξιοποίησης του χώρου Παππά ως συνειδητή "αστοχία", που δεν ωφέλησε την πόλη. Και το σταματώ εδώ.

Καθώς η ματιά μου κινείται στα... πέριξ του Πηνειού, νιώθω την ανάγκη να μοιραστώ μαζί σας μια απορία μου, που έρχεται από παλιά. Καθε μεγάλη πόλη της Ευρώπης διασχίζεται από πλωτά ή όχι, μεγάλα και μικρότερα ποτάμια, που συχνά πλημμυρίζουν. Οι ποσότητες νερού υπερδιπλασιάζονται συχνά. Και μιλάμε για πολλά, πολλά εκατομμύρια τόνους νερού ανά λεπτό στα πλωτά ποτάμια. Παντού όμως υπάρχουν εκτροπές στις κοίτες, όπου τα πλημμυρικά νερά και οι κατά καιρούς πλεονάζουσες ποσότητες κατευθύνονται εκτός πόλεων. Μέσα στις πόλεις υπάρχουν σταθερές η ελαφρά κυμαινόμενες ροές, όπως αρκετές έχω δει στον Τάμεση, τον Σηκουάνα, τον Ρήνο, τον Δούναβη... Δεν γίνονται... ασανσέρ τα ποτάμια, όπως ο δικός μας μικρός Πηνειός, παρότι κατασκευάστηκε μεταπολεμικά νέα κοίτη εκτός Λάρισας. Μικρό παιδί, καθώς έβλεπα τις τσιμεντένιες πλάκες να ντύνουν τις παλιές όχθες στο ποτάμι, είχα φανταστεί, πως από τη μία ως την άλλη άκρη τους-γύρω στα 80-100 μέτρα-θα υπήρχε σταθερή ποσότητα νερού με ένα ,το πολύ δυο μικρά φράγματα στο λαρισαϊκό μήκος του. Θα έδινε άλλη όψη στη Λάρισα. Αλλη αξία. Διαφορετική αισθητική. Είδα όμως ένα ρυάκι πλάτους 10 (;)μέτρων σε έσω κοίτη μέσα στην έξω κοίτη. Αργότερα έγιναν και γίνονται σοβαρές προσπάθειες αξιοποίησης στις ενδιάμεσες κοίτες με έργα ανάπλασης, που καλύπτονται δυστυχώς με πλημμυρικά νερά, όταν λιώνουν χιόνια, ή προκύπτουν δυνατές βροχοπτώσεις. Παρηγοριά η κλιματική αλλαγή. Η απορία όμως απορία. Πώς και γιατί, αντί να εξασφαλιστεί σταθερή ροή στην πόλη, η Λάρισα έγινε αποδέκτης των πλημμυρικών υπολοίπων του Πηνειού; Γιατί το ποτάμι έγινε ρυάκι; Τόσο δύσκολο ήταν, να γίνει το... ανάποδο με τη νέα κοίτη; Τέλος πάντων. Μάταιες ερωτήσεις, ή ίσως ερωτήσεις που γίνονται από κάποιου είδους άγνοια περί τα εν Ελλάδι αντιπλημμυρικά και υδραυλικά έργα.

Είναι πραγματικά αξιόλογα τα έργα αναπλάσεων μεταξύ των δύο όχθεων στην έσω κοίτη του Πηνειού, αν και κάπου εκεί στο μικρό... λιμανάκι έχω αντικρύσει εγκατάλειψη και αδυναμία κατανόησης της κατασκευής του, αφού δεν υπάρχουν συνθήκες ενός υδάτινου περιπάτου, που θα υπήρχαν υπό άλλες συνθήκες. Επαινετέα ακόμα η αναβάθμιση και νυχτερινή φωταγώγηση του πάρκου στο Αλκαζάρ, που πήρε το όνομα από το αραβικής αρχιτεκτονικής ανάκτορο και τους κήπους al kazar (Αλκάθαρ-το κάστρο)της Σεβίλλης. Θα συνεχίσω με λίγα ακόμα την επόμενη Τρίτη, ξεκινώντας το... σεργιάνι μου από εδώ, που κλείνω το σημερινό μου σημείωμα.

Γράφει ο «Όμηρος»

(omhros.el@gmail.com, fb: Ομηρος Ελευθερία)