“Φαντάζομαι θα βγεις τώρα για καμιά εκατοστή χιλιόμετρα και θα είσαι προπονημένος στο τέλος της καραντίνας”, του είπα, για να εισπράξω την απάντηση: “Όχι, δεν βγαίνω για ποδήλατο, γιατί δεν είναι υπεύθυνο πράγμα, μπορεί να τραυματιστώ” και με παρέπεμψε σε ένα άρθρο του Νορβηγού γιατρού και ποδηλάτη αντοχής Martin Bonnevie-Svendsen, ο οποίος εξηγεί γιατί πρέπει να σταματήσουμε την προπόνηση με ποδήλατο στον δρόμο και κατ' επέκταση όλων των δραστηριοτήτων που μπορεί να μας βάζουν σε σωματικό κίνδυνο, σε αυτήν την κατάσταση που ζούμε με τον Covid-19.

Αυτό που πρέπει να καταλάβουμε, λέει ο γιατρός, είναι ότι η κατάσταση σε αρκετές χώρες είναι σοβαρή και το σύστημα υγείας κάθε χώρας πρέπει να αντέξει την πίεση. Από την άλλη πρέπει να καταλάβουμε ότι ορισμένες δραστηριότητες όπως η ποδηλασία στον δρόμο είναι αρκετά επικίνδυνες και ένας τραυματισμός σε μια τέτοια δραστηριότητα μπορεί να φορτώσει το σύστημα υγείας με ένα περιστατικό που θα απασχολήσει αρκετούς γιατρούς και νοσηλευτικό προσωπικό, που τώρα είναι απαραίτητο να ασχοληθεί κυρίως με το θέμα του κορονοϊού!

Αν για παράδειγμα ένας ποδηλάτης πέσει και χτυπήσει, με διάγνωση πιθανής ρήξης σπλήνας ή πιθανής εσωτερικής αιμορραγίας (κάτι που δεν είναι ασυνήθιστο σε τέτοια ατυχήματα), το προσωπικό που χρειάζεται σε ένα νοσοκομείο είναι:

1 γαστροχειρουργός

1 ορθοπεδικός

1-2 αναισθησιολόγοι

(ίσως 1 αγγειοχειρουργός)

(ίσως 1 χειρουργός θώρακος)

1 ακτινολόγος

1 βιοχημικός

2-3 νοσοκόμες

Δηλαδή πάνω από 10 άτομα όταν μπει και αργότερα τα άτομα που χρειάζεται για να επιβλέπουν τη μετεγχειρητική πορεία του.

Αλλά ακόμη και ένα μεσαίο τραύμα ενός ποδηλάτη που μπαίνει στα επείγοντα μπορεί να απασχολήσει ένα μέρος γιατρών και νοσοκόμων.

Αυτό λοιπόν στην κατάσταση που ζούμε, με το ιατρικό προσωπικό να προσπαθεί να αντεπεξέρχεται στις αυξημένες απαιτήσεις λόγω του Covid-19, είναι ένα περιττό ρίσκο και βέβαια αν χτυπήσουμε και πάμε σε ένα νοσοκομείο, σίγουρα δεν θα πρέπει να περιμένουμε την όποια αμεσότητα υπήρχε πριν τον τωρινό συναγερμό.

Τώρα καταλαβαίνουμε ακόμη περισσότερο το γιατί δεν προπονούνται με μοτοσικλέτα ούτε οι κορυφαίοι αθλητές ανά τον κόσμο και όλοι είναι στο σπίτι τους, κάνοντας είτε στατικό ποδήλατο, είτε γυμναστική (έχοντας σχεδόν όλοι ένα μικρό γυμναστήριο μέσα στον χώρο τους).

Σας παρακαλούμε και εσάς τους αναγνώστες μας, να σκεφτείτε την ευθύνη που έχουμε ο καθένας μας σε όποια δραστηριότητα κάνουμε που ενέχει ρίσκο τραυματισμού και να προσπαθήσουμε όλοι μαζί να περιορίσουμε αυτό το ρίσκο, ώστε να δώσουμε την ανάσα που χρειάζεται αυτή τη στιγμή το σύστημα της υγείας.

Είμαι σίγουρος παρακολουθώντας τα παγκόσμια στατιστικά, ότι αυτή η κρίση σε δύο μήνες το πολύ θα έχει περάσει και ότι σύντομα θα επανέλθουμε στους κανονικούς μας ρυθμούς. Ως τότε ΣΤΟΠ.