Μάρτυρες τα απολιθώματα… Μεταφορικά η διαδικασία αυτή παρατηρείται και στις κοινωνίες και εντονότερα στην ελληνική. Η οποία βαρύνεται με δυσμενείς επιδράσεις τις οποίες προκαλούν παραγωγικές, οικονομικές και υγειονομικές… κρίσεις.
Οι δυνάμεις καταστροφής της κοινωνίας μας με επίκεντρο την οικονομική εξαθλίωση επαγγελμάτων και επιχειρήσεων και την επιδείνωση της ανεργίας ενισχύουν τις φήμες ότι πολλές εξαυτών δεν θα μπορέσουν να σταθούν στα πόδια τους στη μετά την πανδημία εποχή. Γιατί δεν θα είναι ικανές να προσαρμοσθούν στις νέες κοινωνικές συνθήκες που δημιούργησε η απραξία και τα μέτρα κατά της, εύκολα και ταχύτατα, μεταδιδόμενης νόσου. Τα κρούσματα της οποίας εξακολουθούν να πλήττουν ακόμα τη διεθνή κοινωνία.
Άρα η φυσική επιλογή, ως κοινωνικό πλέον φαινόμενο, είναι αυτή που στο εξής θα καθορίζει ποιες επαγγελματικές και επιχειρηματικές τάξεις θα επιβιώνουν. Και αυτές δεν είναι άλλες από τις οικονομικά ισχυρές… Που διαθέτουν δυνάμεις προσαρμοστικότητας. Που έχουν στην κατοχή τους κεφάλαια επαναλειτουργίας. Οι μικρές, αν δεν στηριχθούν, θα σιγήσουν όπως ακριβώς συνέβη και με τη διαδικασία της φυσικής επιλογής, όπου οι οργανισμοί εκείνοι που δεν δημιούργησαν προϋποθέσεις αντιμετώπισης των νέων συνθηκών, χάθηκαν!  Αρωγός και αλληλέγγυος στις οικονομικά αδύναμες κοινωνικά ομάδες με μικρό δείκτη προσαρμοστικότητας στα νέα δεδομένα μπορεί να σταθεί η πολιτεία. Ενεργοποιώντας το κοινωνικό κράτος. Απλώνοντας ένα δίχτυ προστασίας και εκκίνησης πάνω από τις εστίες αυτές της οικονομίας μας.
Για να μπορέσουν να προσαρμοσθούν και να μην χαθούν. Το κάνει η σημερινή κυβέρνηση, όσο το επιτρέπουν οι δυνάμεις της. Οι οποίες είναι δυνατόν να ενισχυθούν μέσα από πολιτικές συνεργασίες μεταξύ των οικονομικά αδύναμων και περισσότερο πληττομένων, εξαιτίας της πανδημίας, χωρών της ευρωπαϊκής ένωσης. Κοινό αίτημά τους η επίδειξη αλληλεγγύης των βορείων και οικονομικά ισχυρών κρατών της ομοσπονδίας.  Κινήσεις προς αυτήν την κατεύθυνση έχουν γίνει και συνεχίζονται.
Τα αποτελέσματά τους εμφανίζουν στο βάθος του τούνελ αμυδρό φως ελπίδας και σωτηρίας των αδύναμων οικονομιών του νότου. Μένει να δούμε αν αυτό θα φωτίσει ακόμα περισσότερο την προσμονή της λύτρωσης. Αν θα σημάνει την αφετηρία ανάρρωσης της ελληνικής οικονομίας.
Για ν’ ανθίσει και να δώσει καρπούς το μέλλον της πατρίδας. Για να μην χαθούν τα παιδιά της στα σκλαβοπάζαρα της ξενιτιάς, όπου ο άνθρωπος αντιμετωπίζεται σαν «res», σαν πράγμα. Κοστολογούμενος ανάλογα με τις παραγωγικές του δυνατότητες και την ικανότητα προσαρμογής στις οποιεσδήποτε συνθήκες. Διαφορετικά πετιέται, χάνεται… Από τα παραπάνω αντιλαμβάνεται κανείς ότι η ικανότητα προσαρμογής των επιχειρήσεων… στη νέα τάξη πραγμάτων που δημιούργησε η πανδημία χρήζει κρατικής υποστήριξης. Για να μην χαθούν και να μην στερέψουν κι αυτές οι πηγές εργασίας. Οι οποίες αν εκλείψουν, θα θεριέψουν την ανεργία και θα μειώσουν τα έσοδα του κράτους. Επαληθεύοντας, κατ’ αυτόν τον τρόπο, τη θεωρία της φυσικής επιλογής και στο κομμάτι της κοινωνίας.
Προς αυτήν την κατεύθυνση θα πρέπει να έχει διαρκώς στραμμένο το δόρυ η κυβέρνηση για να πολεμήσει και να νικήσει τη νέα κατάσταση που άφησε πίσω της η πανδημία. Για να μην μας πάρει από κάτω το μεγάλο κακό της αδυναμίας προσαρμογής στα νέα δεδομένα, τα οποία θα καθορίζουν το ποιοι έχουν το δικαίωμα στην ύπαρξη και στη ζωή. Εμπρός, λοιπόν να επιβάλλουμε τις δικές μας επιλογές στην κοινωνία. Για να την καθοδηγούμε εμείς. Με αξίες που βάζουν σε πρώτη προτεραιότητα τον άνθρωπο. Γι’ αυτές πρέπει να αγωνιζόμαστε σ’ όλα τα φόρουμ της εθνικής και διεθνούς κοινωνίας. Για να εδραιώσουμε την αλληλεγγύη και την αρωγή ως βασικό κανόνα λειτουργίας της ευρωπαϊκής ένωσης και της πολιτισμένης ανθρωπότητας.
Έτσι οι αδύναμες και πληττόμενες οικονομίες θα ορθώνονται, θα προσαρμόζονται και θα προχωρούν θαλερές στον δρόμο της ανάπτυξης και της προόδου.

Από τον Κων/νο Τσιρονίκο