Από τον Κώστα Γιαννούλα

Τα τελευταία χρόνια, άλλοτε περισσότερο και άλλοτε λιγότερο, η βία και η εγκληματικότητα στη χώρα μας και, κυρίως, στο κλεινόν άστυ ταλαιπωρεί και κάνει δύσκολη τη ζωή πολλών απ’ τους Έλληνες, η δε Πολιτεία είτε δεν έχει την πολιτική βούληση, είτε την έχει μεν, αλλά δυσκολεύεται, να τις αντιμετωπίσει.
Ποια είναι τα βασικά αίτια, όμως, που μας οδήγησαν και συντηρούν αυτήν την κατάσταση; Πολύ σημαντικά, θα έλεγα, ότι είναι η ανεργία των νέων και τα κοινωνικά αδιέξοδα πολλών άλλων αναξιοπαθούντων, που οδηγούν στην κλεψιά και στην αναζήτηση ναρκωτικών ουσιών. Είναι τα κηρύγματα μισαλλοδοξίας ορισμένων κατά της άρχουσας τάξης, που οδηγούν στην αναρχία, καθώς και το αίσθημα της κοινωνικής αδικίας και η ανισότητα, που επικρατεί στη χώρα μας, και η οποία, εξ αιτίας και των πρόσφατων μνημονίων, έχει διευρυνθεί και έχει καταστεί πιο απάνθρωπη, πιο χαώδης και πιο απεχθής, μια που η ανέχεια πολλών νοικοκυριών έχει χτυπήσει κόκκινο, εδώ και καιρό.
Εξ ίσου σημαντικό, ίσως και περισσότερο, είναι το γεγονός ότι αμβλύνεται, χρόνο με τον χρόνο, η χριστιανική συνείδηση του λαού μας, όπερ σημαίνει απομάκρυνση απ’ τον Θεό, νόθευση των κανόνων της χριστιανικής ηθικής, απουσία αγάπης και αλληλεγγύης προς τον συνάνθρωπο, χάριν της ατομικής ευημερίας, των ηδονών και του εύκολου πλουτισμού, που αποτελεί το όνειρο των περισσοτέρων Ελλήνων και, κυρίως, των νέων.
Πέραν τούτων, εδώ και δεκαετίες, έπαψαν πολλές ελληνικές οικογένειες, ακόμα και ευκατάστατες, να παίζουν, σωστά, τον ρόλο τους και να αποτελούν σταθερά σημεία αναφοράς για τα παιδιά τους, αφού τα διαζύγια τείνουν αυξανόμενα και οικογένειες διαλύονται με περισσή ευκολία, οι γάμοι, για πολλούς και ποικίλους λόγους, μειώνονται και η μοναξιά πλήττει μια σημαντική μερίδα νέων ανθρώπων, οι οποίοι, είτε πλήττουν, είτε καταντούν έρμαια του άναρχου κόσμου της τηλεόρασης και του διαδικτύου, με ό,τι αυτό συνεπάγεται.
Αλλά και το σχολείο και η εκπαίδευση, γενικότερα, που, κάποτε, συντελούσε, πάρα πολύ, στη διαμόρφωση της προσωπικότητας των παιδιών, κάθε άλλο παρά είναι, πλέον, σε θέση να ανταποκριθεί στον ρόλο του, καθώς βραχυκυκλώνεται στο έργο του από χίλιους δυο αστάθμητους παράγοντες και, γι’ αυτό, έχει καταντήσει, κατά κάποιον τρόπο, φυλακτήριο παιδιών και, μάλιστα, προβληματικό.
Κοντά σ’ όλα αυτά και πέραν της εγχώριας βίας και εγκληματικότητας, πρέπει να προσθέσει κανείς ότι η χώρα μας, τα τελευταία χρόνια, εξ αιτίας της κατάρρευσης καθεστώτων, πολεμικών συρράξεων σε κοντινές, σχετικά, χώρες, της συμπεριφοράς των εξ ανατολών γειτόνων μας, αλλά και των Ευρωπαίων συμμάχων μας, έχει καταντήσει, ξέφραγο αμπέλι και αποθήκη ψυχών. Έτσι, έχουν βρει καταφύγιο σ’ αυτή και αλλοδαποί αμφιβόλου ποιότητας και με βεβαρημένο ποινικό μητρώο, οι οποίοι εννοούν να κάνουν τη χώρα μας Φαρ Ουέστ.
Το κακό, σ’ αυτήν την περίπτωση, είναι ότι τα πολιτικά μας κόμματα δεν ομογνωμονούν και τραβούν το ένα προς τα δω και το άλλο προς τα κει, αποδεικνύοντας για άλλη μια φορά, ότι ο μεγάλος εχθρός της χώρας μας είναι η εσωστρέφεια και η διχόνοια. Και όχι μόνο αυτό• υπάρχουν κόμματα, που όχι μόνο τσιγκουνεύονται να καταδικάσουν τη βία και την εγκληματικότητα, απ’ όπου κι αν προέρχονται, αλλά, επί πλέον, ανέχονται και δικαιολογούν τους κάθε λογής μπαχαλάκηδες, προσδοκώντας, ενδεχομένως, την ψήφο τους.
Έτσι, γινόμαστε, συχνά­ πυκνά, μάρτυρες τρομοκρατικών και εγκληματικών ενεργειών, καταλήψεων, συγκρούσεων με την αστυνομία, ανατινάξεων ΑΤΜ, κλοπών και διαρρήξεων καταστημάτων και σπιτιών, απαγωγών, βιασμών, ξυλοδαρμών ηλικιωμένων, διακίνησης ναρκωτικών και άλλων έκνομων ενεργειών, που καταστρέφουν περιουσίες και κάνουν δύσκολη τη ζωή των πολιτών.
Τελευταία, γίνεται, βέβαια, μια σοβαρή προσπάθεια, προκειμένου να περιορισθεί το κακό, μια που η επίσημη Πολιτεία, δείχνει, πως αντιλαμβάνεται, πλέον, το πρόβλημα, πως διαθέτει πολιτική βούληση και προσπαθεί να το αντιμετωπίσει, αλλά με πενιχρά, ακόμη, αποτελέσματα. Είναι, άλλωστε, τόσο ευρηματικοί, τόσο απρόβλεπτοι και τόσο αποφασιστικοί οι δράστες των επεισοδίων, ώστε δείχνουν να μη φοβούνται τίποτα και, γι’ αυτό, ξεφεύγουν, εύκολα, και αποθρασύνονται.
Ευτυχώς, θα έλεγε κανείς, που η συμπεριφορά της Τουρκίας, αφ’ ενός, και η πανδημία του κορονοϊού, αφ’ ετέρου, έστρεψαν, προσωρινά έστω, αλλού το ενδιαφέρον του κόσμου, με αποτέλεσμα να ανασταλούν, για ένα διάστημα, πολλές έκνομες ενέργειες εκ μέρους των μπαχαλάκηδων. Για να δοθεί, ωστόσο, μόνιμη λύση, θα πρέπει, παράλληλα με την αστυνόμευση και τη συναίνεση κομμάτων, να περιορισθούν, τουλάχιστον σημαντικά, αν δεν μηδενισθούν τα αίτια, που παράγουν τη βία και την εγκληματικότητα. Αλλιώς, θα συνεχίσουμε να ματαιοπονούμε και να μετράμε τις πληγές μας.