καταστροφικές για τη χώρα μας και προπάντων για τις προοδευτικές δημοκρατικές δυνάμεις του τόπου μας.
Στο σημείωμά μας αυτό θα κάνουμε κουβέντα για τη Μεταξική δικτατορία, που έγινε σε μια πολυτάραχη εποχή, όπου η Ευρώπη ήταν γονατισμένη στα φασιστικά καθεστώτα, όπως του Μουσολίνι στην Ιταλία, του Χίτλερ στη Γερμανία και του Φράγκο στην Ισπανία.
Ας δούμε λοιπόν τώρα, με μια πρώτη ματιά, τα ιστορικά αρχεία, των πολιτικών εξελίξεων που ακολούθησαν μετά τις εκλογές της 26ης Ιανουαρίου 1936, οι οποίες έγιναν με το σύστημα της απλής αναλογικής και δεν ανέδειξαν αυτοδύναμη κυβέρνηση. Τα διάφορα κόμματα της αντιβενιζελικής παράταξης με επικεφαλής το Λαϊκό Κόμμα έλαβαν 143 έδρες και τα βενιζελικά κόμματα με επικεφαλής το Κόμμα των Φιλελευθέρων 142. Ρυθμιστικό ρόλο στο νέο πολιτικό σκηνικό ανέλαβε να διαδραματίσει το «Παλλαϊκό Μέτωπο», συνασπισμός αριστερών κομμάτων με επικεφαλής το ΚΚΕ, που διέθετε 15 βουλευτές στη Βουλή. Το Κόμμα των Ελευθεροφρόνων του Ιωάννη Μεταξά, που συμμετείχε στον αντιβενιζελικό συνασπισμό, έλαβε το 3,94% των ψήφων και απέσπασε 7 έδρες.
Οι προσπάθειες για τον σχηματισμό κυβέρνησης συνεργασίας από τα δύο μεγάλα κόμματα, το Λαϊκό και το Φιλελεύθερο, δεν θα έχουν ευτυχή κατάληξη. Οι Φιλελεύθεροι στρέφονται προς το Παλλαϊκό Μέτωπο και υπογράφουν μαζί τους συμφωνητικό συνεργασίας και αλληλοϋποστήριξης, γνωστό και ως σύμφωνο Σοφούλη - Σκλάβαινα. Η αποκάλυψη της ύπαρξής του από τους κομμουνιστές, επειδή δεν τηρήθηκαν οι όροι του από την πλευρά των Φιλελευθέρων, προκαλεί έντονες αντιδράσεις από πλευράς των βασιλοφρόνων. Ο υπουργός Στρατιωτικών, Αλέξανδρος Παπάγος, διαμηνύει στον βασιλιά ότι ο στρατός δεν αναγνωρίζει ουσιαστικό πολιτικό ρόλο στους κομουνιστές. Η κίνηση αυτή του Παπάγου γίνεται μετά την εκλογή του Θεμιστοκλή Σοφούλη ως προέδρου της Βουλής με τις ψήφους των βουλευτών του Παλλαϊκού Μετώπου.
Μέσα σε κλίμα έντασης και απειλών για τον ομαλό κοινοβουλευτικό βίο της χώρας, οι Φιλελεύθεροι υποχωρούν και προτείνουν στον βασιλιά σχηματισμό κυβέρνησης με επικεφαλής και πάλι τον εξωκοινοβουλευτικό Κωνσταντίνο Δεμερτζή (14 Μαρτίου 1936). Ο Ιωάννης Μεταξάς αναλαμβάνει υπουργός Στρατιωτικών και αντιπρόεδρος της κυβέρνησης, μετά από προσωπική επιθυμία και... επιλογή του βασιλιά, στη θέση του Αλέξανδρου Παπάγου, που μετακινείται ως αρχηγός στο Γενικό Επιτελείο Στρατού. Την τοποθέτηση Μεταξά στο Υπουργείο Στρατιωτικών είδε με σχετικά «καλό μάτι» και ο Ελευθέριος Βενιζέλος - παρά την έντονη προσωπική αντίθεσή τους - διότι μπροστά στον απειλούμενο πόλεμο, έκρινε ότι ο Μεταξάς θα μπορούσε να συμβάλει, ενδεχομένως καλύτερα από άλλους, στην ανασυγκρότηση της άμυνας της χώρας και τη βελτίωση του κλίματος στο στρατό.
Κι ενώ θα συνερχόταν η Βουλή για να ακούσει τις προγραμματικές δηλώσεις της κυβέρνησης, έφθασε στην Αθήνα το θλιβερό άγγελμα του θανάτου του Ελευθερίου Βενιζέλου στο Παρίσι (18 Μαρτίου). Ο θάνατος του Βενιζέλου καθυστέρησε την εμφάνιση της κυβέρνησης Δεμερτζή στη Βουλή. Στις 13 Απριλίου ο πρωθυπουργός βρέθηκε νεκρός στο κρεβάτι του.
Ο βασιλιάς, χωρίς να συμβουλευτεί τους αρχηγούς των κομμάτων, διόρισε αυθημερόν ως πρωθυπουργό τον 65χρονο Μεταξά, γνωστό για τις αντικοινοβουλευτικές του απόψεις και την πίστη του ότι η δικτατορία είναι το πολίτευμα που άρμοζε στην Ελλάδα. Στις 25 Απριλίου ο Ιωάννης Μεταξάς εμφανίστηκε στη Βουλή και ανέγνωσε τις προγραμματικές δηλώσεις της κυβέρνησής του και δύο ημέρες αργότερα έλαβε ψήφο εμπιστοσύνης από τα δύο μεγάλα κόμματα. Την κυβέρνηση Μεταξά καταψήφισαν οι βουλευτές του Παλλαϊκού Μετώπου και ο Γεώργιος Παπανδρέου. Από την ψηφοφορία απείχαν ο Αλέξανδρος Παπαναστασίου και ο Αλέξανδρος Μυλωνάς.
Στο μεταξύ, τα λαϊκά συλλαλητήρια εναντίον του Μεταξά άρχισαν να πληθαίνουν και στις 9 Μαΐου στη Θεσσαλονίκη χιλιάδες απεργοί συγκρούονται με την αστυνομία. Αποτέλεσμα των συγκρούσεων ήταν να χάσουν τη ζωή τους 12 άτομα (εδώ έχουμε νεκρό και τον Τάσο Τούση που ενέπνευσε τον Γ. Ρίτσο να γράψει το τραγούδι του νεκρού αδερφού) και να τραυματιστούν εκατοντάδες. Ο Μεταξάς βρίσκει την ευκαιρία να συλλάβει εκατοντάδες συνδικαλιστές και να τους εξορίσει.
Οι λαϊκές αντιδράσεις για τη σφαγή της Θεσσαλονίκης αναγκάζουν τους ηγέτες των δύο μεγάλων κομμάτων να αρχίσουν τις συνεννοήσεις για τη δυνατότητα σχηματισμού κυβέρνησης συνασπισμού. Όμως, ο ξαφνικός θάνατος του αρχηγού του Λαϊκού Κόμματος Παναγή Τσαλδάρη στις 17 Μαΐου, θέτει προσωρινό τέρμα στις επαφές.
Μετά τον θάνατο του Τσαλδάρη και νωρίτερα του Γεωργίου Κονδύλη (31 Ιανουαρίου 1936), ο Μεταξάς είναι πλέον ο αναμφισβήτητος ηγέτης της αντιβενιζελικής παράταξης.
Η διάσπαση του αστικού δημοκρατικού πολιτικού κόσμου διευκολύνει τους χειρισμούς του Ιωάννη Μεταξά. Στα τέλη του Ιουλίου έχει επέλθει η συμφωνία βασιλιά-Μεταξά και στρατιωτικής ηγεσίας για την επιβολή δικτατορίας. Ο Γεώργιος, που έλεγχε απόλυτα το στράτευμα, επιδίωκε μιας μικρής διάρκειας συνταγματική εκτροπή, ενώ ο Μεταξάς ήθελε να επιβάλει δικτατορία μακράς πνοής.
Η τεταρταυγουστιανή Μεταξική δικτατορία, λέγεται μεταξύ των άλλων, πως ήταν απάνθρωπη και Γκεμπελική, με φριχτά φασιστικά βασανιστήρια, με το ρετσινόλαδο «καθαρτικό» και τις παγοκολόνες που χρησιμοποιούσε ο περιβόητος αρχηβασανιστής της ασφάλειας Αθηνών Κ. Μανιαδάκης, στους συλληφθέντες αντικαθεστωτικούς και κυρίως στους δημοκρατικούς και κομμουνιστές της εποχής εκείνης, για την απόσπαση πληροφοριών, με σύνθημα: «σακατέψτε τους, μην τους σκοτώνετε».