αυτού, ο ισχυρός όμως επιβάλλει ό,τι του επιτρέπει η δύναμή του και ο ασθενής παραχωρεί ό,τι του επιβάλλει η αδυναμία του (Θουκυδίδης Ε89).
Εθνικά θέματα είναι όσα ενδιαφέρουν το Έθνος. Ένα από αυτά είναι η συνεχιζόμενη τουρκική απειλή. Πέρασαν 108 χρόνια από την εποχή εκείνη του Δεκεμβρίου του 1912 όταν ο ναύαρχος Παύλος Κουντουριώτης έστελνε στα πλοία του Ελληνικού στόλου του Αιγαίου με ναυαρχίδα το θωρηκτό Αβέρωφ το ιστορικό σήμα «...εν ονόματι του δικαίου, πλέω μεθ' ορμής ακαθέκτου και με την πεποίθησιν της νίκης εναντίον του εχθρού του γένους» ναυμαχώντας στο ακρωτήριο Έλλη στην έξοδο του Ελλησπόντου, υποχρεώνοντας τον οθωμανικό στόλο στην ασφάλεια των στενών απαγορεύοντάς του την έξοδο στο Αιγαίο και την αποστολή ενισχύσεων μέσω θαλάσσης. Το ελληνικό πολεμικό ναυτικό τότε απελευθέρωσε πλήθος ελληνικών νησιών από την τουρκική κατοχή (Λήμνος, Θάσος, Ίμβρος, Σαμοθράκη, Τένεδος, Ικαρία, Ψαρά, Χίος, Σάμος Λέσβος, Αγ. Ευστράτιος) και κυριάρχησε στο Αιγαίο.
Έκτοτε οι σχέσεις των δύο κρατών έχουν εξελιχθεί αν και δεν έφτασαν ποτέ στο ίδιο σημείο με το 1930. Τότε οι συμφωνίες της Άγκυρας, Βενιζέλου - Ατατούρκ προέβλεπαν, μεταξύ άλλων, και Ναυτικό Πρωτόκολλο, σύμφωνα με το οποίο τα δύο μέρη αναλάμβαναν την υποχρέωση να ειδοποιούν έξι μήνες πριν, το ένα ή το άλλο, για κάθε παραγγελία αγοράς ή ναυπήγησης πολεμικών πλοίων, προκειμένου μέσα σε πνεύμα ειλικρίνειας να προλαβαίνουν τον μεταξύ τους ανταγωνισμό.
Τα τελευταία όμως χρόνια, η Άγκυρα, παραβιάζοντας κάθε συμφωνία, έχει επιδοθεί σε μία αδιάλειπτη επίδειξη ναυτικής ισχύος με τη συχνή εμφάνιση του στόλου της στο Αιγαίο, τα πολεμικά πλοία είτε συνοδεύουν ερευνητικά σκάφη είτε πραγματοποιούν, υπό το πρόσχημα των αβλαβών διελεύσεων, επίδειξη σημαίας στο Αιγαίο, προκαλώντας διατάραξη της ειρήνης, της δημόσιας τάξης και της ασφάλειας της χώρας μας και προσπαθώντας να αποθαρρύνουν την ελληνική πλευρά να επεκτείνει τα χωρικά της ύδατα (casus belli), δικαίωμα που της παρέχεται από τη Σύμβαση του Δικαίου της Θάλασσας.
Στον αντίποδα οι ελληνικές κυβερνήσεις προβαίνουν σε διαμαρτυρίες σε Διεθνείς Οργανισμούς (Ο.Η.Ε. ,Ε.Ε. και Βορειοατλαντικό Σύμφωνο), επικαλούνται το Διεθνές Δίκαιο και εκείνοι, αντί να λάβουν μέτρα και να εκπληρώσουν τον σκοπό της ύπαρξής τους, συνιστούν να τα βρούμε μεταξύ μας.
Ταυτόχρονα οι πολιτικοί μας κατατρίβονται για τις μίζες των εξοπλιστικών, για υποβρύχια που γέρνουν, για παροχολογίες, διασπάθιση δημοσίου χρήματος, αναδρομικά, επιδόματα κ.λπ., κοιτώντας το δέντρο (ψήφους) και εθελοτυφλώντας για το δάσος.
Έχουμε εξαιρετικές ένοπλες δυνάμεις, εξοπλίστε τις με φρεγάτες και ό, τι χρειαστεί ώστε να ενισχυθεί το ναυτικό μας για να αποκτήσουμε την υπεροπλία όπως παλιότερα με το Θωρηκτό Αβέρωφ. Άραγε τότε οι γείτονές μας θα προσπαθήσουν για γεωτρήσεις στην Ελληνική Α.Ο.Ζ και στα χωρικά μας ύδατα στην Ανατολική Μεσόγειο ή θα κρυφτούν στα στενά των Δαρδανελίων; Τουτέστιν πρέπει να διαθέτουμε τουλάχιστον ίση δύναμη για να επιβληθεί το Διεθνές Δίκαιο της Θάλασσας. Αυτό μας δίδαξε η ιστορία και οι πρόγονοί μας.

Από τον Γρηγόριο Δασταυρίδη, δικηγόρο επί τιμή