Μαζεύονταν, λοιπόν, ένα βράδυ και έχοντας για εργαλείο τους ένα σκληρό ξυλάκι με μύτη μπροστά ή με μια μεγάλη πρόκα, έπαιρναν θέσεις γύρω από τον σωρό. Έσχιζαν πρώτα το «φώκι» (δηλ. τα φύλλα) και έβγαζαν το «λουβίδι» (δηλ. τον καρπό). Τα φύλλα τα κρατούσαν όλον τον χειμώνα για την τροφή του βοδιού και τον καρπό, αφού τον έβαζαν σε κοφίνες, τον άδειαζαν στον νοντά (ή οντά) ή στην αποθήκη για να στεγνώσει.
Αν το σπίτι ήταν μικρό, κρεμούσαν τον καρπό με δυό - τρία φυλλαράκια στο ταβάνι για να στεγνώσει. Θες από έθιμο, θες γιατί αισθανόταν την ανάγκη να ευχαριστήσει αυτές και αυτούς που ήρθαν να τον βοηθήσουν, κοντά στα καλά του λόγια φρόντιζε και για το φαγητό τους. Συνήθως κρέας με λάχανα, τυρί, «ξυνάδια» (αγγούρια μικρά στο ξύδι) και καλό μπρούσκο κρασί. Εκείνο όμως που χαίρονταν δεν ήταν το φαγητό, αλλά η όμορφη βραδιά με τα χωρατά, τ’ ανέκδοτα, τα πειράγματα και μερικές φορές και τα τραγούδια. Καθαρισμένα λοιπόν τώρα τα άφηναν να στεγνώσουν και ας ήξεραν πως θα έχουν εκεί κάθε βράδυ τσιμπούσι (μάλιστα για να χωνέψουν, μιας και δεν τους προσέφεραν σόδα, το έριχναν στις βόλτες και στους αγώνες δρόμου για να αποφύγουν τη δυσπεψία και όλα τα δυσάρεστά της) τα ποντίκια. Το πανηγύρι αυτό κρατούσε τόσες μέρες όσο χρειαζόταν για να στεγνώσει καλά, να ξεσπυριστεί, να κρατηθεί ο καλός ο σπόρος για του χρόνου και έπειτα να μπει στ’ αμπάρι. Το μουλάρι με το πρώτο φόρτωμα του καλαμποκιού, τραβάει τώρα για τον μύλο. Με το αλεύρι του η νοικοκυρά θα φτιάσει ψωμί καλαμποκίσιο, μελένιο όταν το βγάζεις από τον φούρνο και σκληρό σαν πέτρα ύστερα από λίγες μέρες. Δε θα παραλείψει να κάνει και καμιά «μπατσαρόπιτα» (τον πλαστό της περιοχής μας) με μπόλικα λάχανα και αργότερα τον χειμώνα και σχεδόν κάθε μέρα για το «κολατσιό» καλαμποκίσια «μπομπότα» με κολοκύθα και «τσιγαρίδες» (μικρά κομμάτια χοιρινό κρέας με λίπος μαζί) ή καμιά λουκανίτσα από πάνω.
Τέλος θα τ’ ανακατέψει με νερό, για να ετοιμάσει το «κουρκούτι» για το γουρούνι της, όταν κοντεύει να το σφάξει. Δεν υπάρχουν σήμερα αυτά, παρά μόνο οι ρόκες το καλοκαίρι. Δε γνωρίζω αν γι’ αυτή του την τύχη, πρέπει να προσθέσω τη λέξη ευτυχώς ή δυστυχώς, ξέρω όμως πως πολλές φορές με νοσταλγία θυμόμαστε το καθάρισμα των καλαμποκιών κι άλλες τόσες νιώθουμε την επιθυμία να βρούμε στο τραπέζι του σπιτιού μας (όσες/όσοι τη γνωρίζουν και τη θέλουν) έτοιμη ζεστή μπομπότα με λίγο τυρί. Θα τη φάμε με την ίδια λαχτάρα που την τρώγαμε και τότε και θα μας περάσει έτσι, έστω και πρόσκαιρα, ο πόνος γι’ αυτήν και η θύμηση της τότε φτωχής, αλλά καταπληκτικής εποχής!

Από τον Ιωάννη Γούδα