ο βοριάς, τα σκόρπισε
σε ένα παλιό βαγόνι.Εκείνη τρέμει
από το κρύο
κρατώντας στα χέρια της
τη φωτογραφία των παιδιών της
και ο πόνος είναι αγιάτρευτος.Με ένα παλιό κουρελιασμένο παλτό
και μια εσάρπα τύλιγε το πρόσωπό της.
Τα πόδια της βρεγμένα μες τη βροχή
γλιστράνε
στις ράγες του τρένου.
Κανείς δεν της δίνει σημασία.
Είναι μια γυναίκα απελπισμένη.Το σφύριγμα του τρένου ακούστηκε
από μακριά και εκείνη χωρίς να μπορεί
να κινηθεί  φωνάζοντας “βοήθεια
δεν υπάρχει λίγη ανθρωπιά.!”
Σταμάτησε το τρένο και μαζί έπαψε
και η καρδιά της να χτυπά.

ΝΙΚΗ ΚΕΦΑΛΕΑ ΠΑΝΑΓΟΥΛΗ