Από το Σωτήρη Π. Ζάχο
Η έκφραση του προσώπου του τα έλεγε όλα. Η προσπάθεια να αναπνεύσει επιβεβαίωνε την κατάσταση. Οι σταγόνες ιδρώτα που κυλούσαν στο μέτωπό του πρόσθεταν κάποιες ακόμα πινελιές στο δράμα. Τα ορθάνοιχτα μάτια του επιβεβαίωναν τον τρόμο που ζούσε. Ο τελειόφοιτος που είχα απέναντί μου ικέτευε με το ύφος του (λέξεις δεν έβγαιναν, παρά την προσπάθειά του) να τον σώσω από την απειλή και να τον απαλλάξω από τον τρόμο που τον είχε κυριεύσει... Είχα την αίσθηση ότι τον καταδίωκαν ο Μανιακός Δολοφόνος με το πριόνι ένα, τρία και δώδεκα μαζί, έχοντας τη συνδρομή του Τζακ του Αντεροβγάλτη και του Ποιμένα, τον οποίο πρόσφατα διάβασα κατατάσσοντάς το στα χειρότερα αστυνομικά αναγνώσματα που γράφτηκαν ποτέ...
Ήταν λίγα μόνο λεπτά πριν το κλείσιμο του φροντιστηρίου για τις θερινές διακοπές. Λίγο πριν είχαμε ξεμπερδέψει με τα τελευταία ραντεβού με γονείς που ήθελαν να ενημερωθούν και μαθητές που οριστικοποιούσαν το μηχανογραφικό τους. Η Άντα κι εγώ, παραδόξως, είχαμε καταληφθεί από αυτό που περιγράφεται ως κατάσταση «ένθεης μανίας και έξαλλου ενθουσιασμού». «Παραδόξως» γιατί κανονικά (;) θα έπρεπε να είμαστε θλιμμένοι. Για αρκετό καιρό δε θα έχουμε την... ευχαρίστηση που προσφέρει απλόχερα η καθημερινή επαφή με τους μαθητές. Για υπολογίσιμο διάστημα θα βρισκόμαστε μακριά από την γκρίνια, το άγχος, την ανοησία, την αδιαβασιά, την έλλειψη στόχων και άλλα υπέροχα πράγματα που πηγάζουν από το ανθρώπινο είδος που επιστημονικά αποκαλείται «μαθητής».
Την ώρα, λοιπόν, που όλο χαρά μαζεύαμε τα μπογαλάκια μας, συνέβη αυτό που δε θέλαμε επ΄ ουδενί να συμβεί. Η κεντρική πόρτα άνοιξε και δυστυχώς γι αυτό δεν έφταιγε ο αέρας. Υπεύθυνος ήταν ο μαθητής που τον καταδίωκαν τα τρία ή και περισσότερα κακά της μοίρας του. Μετά από κάποιο χρόνο και προσπάθειες να τον ηρεμήσουμε, μας εξομολογήθηκε το λόγο της επίσκεψής του. Τα πράγματα ήταν χειρότερα από ό,τι είχα φανταστεί. Το παιδί ήθελε να οριστικοποιήσει το μηχανογραφικό του! Το γράφω και ακόμα ανατριχιάζω!
Όταν τον ρώτησα αν χρειαζόταν κάποιες διευκρινίσεις για σχολές, έλαβα αρνητική απάντηση. Μου είπε ότι το «πρόχειρο» μηχανογραφικό ήταν ήδη έτοιμο με τη βοήθεια μάλιστα της ειδικού του φροντιστηρίου σε θέματα επαγγελματικού προσανατολισμού και ότι το μόνο που χρειαζόταν ήταν κάποιος να πιέσει το εικονίδιο «οριστικοποίηση». Τον κοίταξα με το στοργικό ύφος που με διακρίνει όταν έχω απέναντί μου έναν μαθητή που αντιμετωπίζει οποιοδήποτε βλαμμένο πρόβλημα. Τον είχα του χεριού μου. Του είπα ότι φυσικά και θα γινόταν άρθρο. Του περιέγραψα με φρικιαστικές λεπτομέρειες το συγκεκριμένο άρθρο. Τον προειδοποίησα ότι το άρθρο δε θα αποτελούσε... ύμνο για τον ίδιο. Δεν τον ενοχλούσε τίποτα από αυτά. Το μόνο που ήθελε διακαώς ήταν να με έχει δίπλα του τη στιγμή της οριστικοποίησης, ώστε «να μην κάνει καμιά βλακεία σε μια τόσο σημαντική στιγμή και επιλογή της ζωής του».
Η ιστορία επαναλαμβάνεται. Μια ακόμα γενιά που γεννήθηκε ενώ ήδη οι υπολογιστές είχαν κυριαρχήσει, δεν έχει ξεφύγει από το άγχος της χρήσης αυτού του εκπληκτικού εργαλείου. Μετά από ώρες απέναντι από μια ή και περισσότερες οθόνες, πάνω από ένα πληκτρολόγιο, η πλειονότητα των εκπροσώπων αυτής της γενιάς χρειάζεται την καθοδήγηση, τη σιγουριά, την ασφάλεια που μπορεί να της δώσει μια γενιά που από τους μαθητές χαρακτηρίζεται -και σε μεγάλο βαθμό είναι- ως ψηφιακά αναλφάβητη. Η αλήθεια είναι ότι λατρεύω αυτό που γίνεται. Είναι η «εκδίκηση» της γενιάς μου. Είναι η απάντηση στις λοιδορίες της. Είναι, όμως, πάνω από όλα κάτι που πραγματικά αγαπάω. Είναι μια από εκείνες τις στιγμές που μια προηγούμενη γενιά έρχεται πολύ κοντά με μια (κατά πολύ) επόμενη. Είναι η επιβεβαίωση του ότι αυτό που ξεκινήσαμε μαζί (εγώ και οι μαθητές μου), όσο κι αν δεν πίστευαν σε αυτό το «μαζί», έπρεπε και να το τελειώσουμε μαζί. Έστω κι αν η συμβολή μου ήταν απλώς μερικές λέξεις: «Πάτα το εικονίδιο και μη φοβάσαι. Απλώς σου ανοίγει μια υπέροχη νέα ζωή».
ΥΣ. Κάποιοι θα αναρωτηθούν τι σχέση έχει ο τίτλος με το κείμενο. Έχει και παραέχει, γιατί κάθε παιχνίδι που κάνω με τους μαθητές μου πρώτα το δοκιμάζω στο αγαπημένο πειραματόζωό μου. Το γιο μου! Όταν, λοιπόν, και μετά την ανακοίνωση των βαθμών, τον προέτρεψα να συμπληρώσει το μηχανογραφικό του, με κοίταξε με μια δόση ταραχής στο βλέμμα του. Βέβαια, αδυνατούσε να ομολογήσει το φόβο του. Είναι ιδιαίτερα ευφυής για να καταλάβει ότι η προοπτική των «Ηλεκτρολόγων Μηχανικών», της σχολής που επιθυμεί, δεν ταίριαζε με το άγχος που ένιωθε απέναντι στη διαδικασία. Με αργές και μελετημένες κινήσεις άνοιξε την ηλεκτρονική σελίδα του Μηχανογραφικού. Έριξε μια ματιά στα πρώτα βήματα και με αποφασιστικότητα πάτησε το εικονίδιο της... «Ακύρωσης» ξεφυσώντας με ανακούφιση. Απλώς με κοίταξε και μου είπε: «Θα το συμπληρώσω με την Ιωάννα (υπεύθυνη προσανατολισμού του φροντιστηρίου). Τι θέλεις τώρα; Να κάνω κανένα λάθος και με 18600+ μόρια να βρεθώ στο ΤΕΙ Λογιστικής Λάρισας»! Και δε με νοιάζει να γίνω ένα ακόμα άρθρο!». Μου γύρισε την πλάτη και ήρεμος συνέχισε ένα παιχνίδι με τέρατα στον υπολογιστή του!
