Να κατανοείς την προσωρινότητα της πεπερασμένης ύπαρξης των πάντων και σιωπηλά να προχωράς...
Να μη δίνεις τόση πολλή σημασία σ’ αυτόν τον κόσμο των υλικών αντικειμένων, των επιπόλαιων και προσωρινών απολαύσεων, για να ελευθερώσεις τον νου απ’ την ψευδαίσθηση του υλικού κόσμου.
Να ακούς τη φωνή της ανώτερης διάνοιάς σου και όχι τη φασαρία που κάνουν οι φωνές των επιθυμιών, των φόβων, των προσκολλήσεων και συναισθημάτων που προσπαθούν να ελέγξουν τον νου.
Εκεί που θεωρείς κάτι δεδομένο και το ανατρέπει το απρόσμενο εσύ να αφήνεσαι σαν ένα φθινοπωρινό φυλλαράκι στη ροή του ποταμού, αθόρυβα, με έναν καθάριο γαληνό νου προς τη φώτιση, την ενότητα, την τελειότητα.
Ευτυχία είναι να μπαίνει ο ήλιος απ’ τη χαραμάδα εκεί που νιώθεις μια έκλειψη καθολική.
Να χαμογελάς με αισιοδοξία αγνοώντας με σοφία τη ματαιοδοξία.
Ευτυχία είναι να μοιράζεσαι την τελευταία μπουκιά σου και να νιώθεις χορτάτος.
Ευτυχία είναι να κλαις... με όλο σου το δάκρυ και να γελάς με όλο σου το γέλιο να είσαι αυθεντικός.
Να αρχίζεις να συνειδητοποιείς ότι η ευτυχία δεν είναι κάτι που βρίσκεται στην εξωτερική αναζήτηση, αλλά μέσα από την εσωτερική θεώρηση.
Ευτυχία είναι, να ακουμπάς τον βράχο και να αντιλαμβάνεσαι τη δική του παροδικότητα συνάμα με την καρτερικότητα...
Ευτυχία είναι να βλέπεις τον ήλιο το πρωί και να είσαι ευγνώμων για το θαύμα που ζεις.
Ευτυχία είναι στη γαλήνια θάλασσα να ’σαι επίδοξος καπετάνιος και στις τρικυμίες μέγας θαλασσομάχος.
Να γνωρίζεις πως οι αξίες και τα ιδανικά είναι διαχρονικά, δεν πουλιούνται ποτέ, ούτε έχουνε κατάλληλη τιμή και πως η εσωτερική φτώχεια δεν «παλεύεται» με την ευμάρεια την εξωτερική, η ψυχή θέλει τη δική της τροφή.
Ευτυχία είναι να αισθάνεσαι γαλήνη ακόμη κι όταν κάτι δεν πραγματώνεται κατά πώς το προγραμμάτισες...
Να συνεχίζεις να ονειρεύεσαι γιατί και η ζωή είναι ένα όνειρο που το ζεις με ανοιχτά τα μάτια.
Ευτυχία είναι να μη σε αιχμαλωτίζει το «Εγώ», μήτε να σε φυλακίζει η ταπείνωση, να οδεύεις με αρμονία και ισορροπία στα λόγια, τις πράξεις και τις βλέψεις.
Να αντέχεις τη σιωπή και να μη δημιουργείς περιττή δουλειά για τον εαυτό σου, γεμίζοντας τον νου με άχρηστες σκέψεις, με πράγματα χωρίς νόημα, άνευ σημασίας.
Να λες κάτι με αγάπη, όταν είναι απαραίτητο και όταν γνωρίζεις πως είναι η αλήθεια.
Να ενδιαφέρεσαι για την πνευματική σου ανάπτυξη και αυτογνωσία.
Είναι η πιο σημαντική απ’ όλες εργασία. Να έχεις θετικές σκέψεις και αισθήματα στον νου, ώστε να καλλιεργείς μια αισιόδοξη άποψη ζωής.
Ευτυχία είναι, να βλέπεις στον κάθε άνθρωπο τον Θεό και να ’χεις πάντα έναν λόγο καλό.
Ευτυχία είναι αυτά κι άλλα πολλά!
Να ’σαι πάντα ο Εαυτός σου, να αναζητάς το βαθύτερο νόημα της ύπαρξής σου και να στρέφεις το βλέμμα ψηλά και εντός σου...
Να ρέεις με διαύγεια κι ενότητα, για να βρεις την ποθητή πληρότητα.
Άνθρωπε... να πιστεύεις στον Εαυτό σου, στη ζωή και στον Θεό.
Πάντα τα μάτια σου να θωρούνε την ψυχή σου κι’ ας βλέπουν εμπρός εντός να κοιτούνε...
Η αλήθεια είναι απλή. ΟΛΑ ΕΙΝΑΙ ΘΕΟΣ.
Αυτό είναι το μόνο που χρειάζεται να ξέρουμε για να φωτιστούμε, να ελευθερωθούμε, να γίνουμε ευτυχισμένα και αληθινά δημιουργικά πλάσματα.

Από τη Βαρβάρα Τσακουρίδου