Εμένα, όταν ήμαν μικρός, με πήγαιναν τα καλοκαίρια στη γιαγιά στη Φαλάνη για να ξεσκάει και λίγο η μάνα μ’ που, προφανώς, την έπρηζα όλο τον χειμώνα. Μ’ άρεζε πολύ στο χωριό, γιατί ο θείος μου ο Χρήστος μαζί με τον θείο μου τον Μήτσο μ’ έπαιρναν και μ’ ανέβαζαν στο τραχτέρι... Καθόμουνα στη θέση του οδηγού κι έκανα τάχα μου πως οδηγούσα, τρίχες οδηγούσα, αλλά λέμε τώρα. Κι επειδή το τραχτέρι ήταν σβηστό, εγώ έκανα μπρουμ... μπρουμ... μπρουμ... κατ’ απομίμηση ήχου μηχανής και φαντασιωνόμουνα πως ήμουνα οδηγάρα. Έκανα τάχα γύριζα και το τιμόνι, αλλά σιγά μην το γύριζα, ήταν πάρα πολύ σκληρό. Εκ των υστέρων, όταν «τράνεψα» που λεν και στην ωραία Φαλάνη, κατάλαβα ότι ήτο φύσει αδύνατο ένα παιδί να γυρίσει το τιμόνι ενός «Ζιτόρ», όπως πρόφεραν οι Θεσσαλοί αγρόται το «Zetor». Ααα, ρααα, τι να γυρίσεις; Κείνα κει τα «σκλιά τα μαύρα» (κόκκινα ήταν) τα φτιάχναν στην Τσεχοσλοβακία αλλά ήτανε ρώσικες πατέντες, γερές. Κάτι σαν τα «Λάντα», για να καταλάβεις κι εσύ που είσαι απέ την πόλη. Και θα θυμάσαι βέβαια ότι, για να γυρίσεις τιμόνι από Λάντα, έπρεπε να σαι μπρατσαράς, μπετατζής και βάλε, σαν τον Θόδωρα που ‘τανε «οικοδόμος – παλικάρι» και που κάθε Κυριακή πάαινε και μοίραζε «Ριζοσπάστη» και μετά έπαιρνε το Λάντα και πήγαινε την οικογένεια βόλτα, κάναν Αμπελώνα για τσίπρα, κάνα Αργυροπούλι για καραβίδες, τέτοια. Ααιι, καλά έχω ξεφύγει. Είσαι «εκτός θέματος» που θα μ’ έλεγε κι ου κ. Κώστας ο Κυρίτσης, ο φιλόλογός μας.
Πολύ μ’ ‘άρεζε το τραχτέρι! Ειδικά όταν πηγαίναμε στο χωράφι για να φορτώσουν οι μπαρμπάδες μ’ καρπούζια. Μπορεί και πεπόνια, δεν είμαι σίγουρος. Εγώ μπρουμ... μπρουμ... μπρουμ... κι αυτοί, μαζευόντουσαν πεντέξι άντρηδες (έτσι τσ’ έλεγε η γιαγιά) και πετούσαν τα καρπούζια – μπορεί και τα πεπόνια- ο ένας στον άλλο, εεε... ωωωπ, εεε... ωωωπ για να τα φορτώσουν στην πλατφόρμα. Κι μένα μι πιάναν τα γέλια γιατί ήταν πολύ αστείο κοτζαμάν άνδρες να παίζουν... με τα καρπούζια (μπορεί και με τα πεπόνια) όπως παίζαμε εμείς τα κούτσκα μηλαρόνια!
Μια μέρα που λες, επειδή ήμαν και λίγο βλαμένο, από τότε, κι ευαίσθητο παιδί, μ’ έπιασε ξαφνικά μεγάλος πόνος για την... πλατφόρμα, που τη λέγανε και καρότσα. Τι ήταν να ακούσω τον θείο τον Μήτσο ένα μεσημέρι μετά το τέλος της δουλειάς; Είχαν γεμίσει την πλατφόρμα με καρπούζια (μπορεί και πεπόνια) για να τα παν για πούλημα στη λαϊκή, παν’ στην «Τετάρτη»- εκεί που σήμερα τη λέν’ «Πλατεία Αριστείδη Λαμπρούλη» και μαζεύουνται όλα τα ρεμάλια και πίνουν μπίρες, έχει δεν έχει καραντίνα, αυτοί εκεί, στα τέτοια τους τον έχουν γραμμένο και τον Χαρδαλιά και τον Τσιόδρα και την Τσιόδραινα μαζί, και απορώ πώς δεν σκώνεται καμιά μέρα ο Αριστείδης ο δήμαρχος, από άγαλμα που είναι, να τσ’ αρχίσει τα «κατακέφαλα».
Πάλι ξέφυγα... Λοιπόν, ο θείος ο Μήτσος, άλλος ψυχοπονιάρης κι αυτός, αφού φορτώσαμε, αναστενάζει, μονολογεί και λέει:
- Ε, ρε καημένη πλατφόρμα τι τραβάς και συ! Ποιος ξέρει τι θα ’λεγες άμα είχες μιλιά... Σε ζακάτσαμε ντιπ...
(Μετάφραση: ζακατάω- θεσσαλικής κοπής ρήμα που, πιθανόν, σημαίνει ότι τα ζώο έκατσε κάτω από το βάρος. Καλά, ε, Μπαμπινιώτης και βάλε).
Και μπορεί ο θείος έτσι να το ’πε–να, πώς λέμε καμιά χαζαμάρα;- και όλοι να έβαλαν τα γέλια – ευδιάθετοι όντες και προσβλέποντες σε ένα γερό μεροκάματο από την πώληση του φορτώματος- αλλά εγώ... το ‘δεσα κόμπο, και άρχισα να συμπονώ – δηλαδή σχεδόν να... πονώ – και να λυπάμαι την... πλατφόρμα! Άκου να δεις!
Η αλήθεια είναι ότι στην παιδική μου ηλικία θεωρούσα πως κάθε αντικείμενο έχει και... ψυχή! Τι περιμένεις; Στους «Μύθους του Αισώπου» που διαβάζαμε, αλεπούδες μιλούσαν ανθρώπινα, κοράκια μιλούσαν, λιοντάρια μιλούσαν, πολύ θέλει; Στο τέλος, το πιστεύεις. Κάπως έτσι, έπαιρνα σβάρνα το τραπέζι – είχα ψηλώσει κιόλα κι ήμαν ατσούμπαλος- και ενώ πονούσε το δικό μου το ποδάρι, πήγαινα και χάιδευα το ποδάρι απ’ το «καημένο το τραπέζι». Το ίδιο με τα πόμολα όπου στούκαρα συνεχώς, αλλά και με την εξώπορτα στην αυλή που συνήθως όλοι την τραβούσαν μια κλωτσιά για να ανοίξει. Βέβαια όλα αυτά, τα έκανα στα κρυφά, γιατί δεν ήμαν δα και τόσο χαζός ώστε να μην καταλαβαίνω πως, αν τα ισχυριζόμουνα σοβαρά, θα έτρωγα στην καλύτερη τίποτε καρπαζιές από τον Χρήστο- ο βαρύς της οικογενείας- και καζούρα από τον Μήτσο, που ήταν πιο ελαφριά κατάσταση.
Κι όμως ! Από τότε που θεώρησα ότι η πλατφόρμα... υποφέρει, δεν ξανανέβηκα στο τραχτέρι. Δεν της έφτανε της καημένης που την φόρτωναν μέχρι τ’ αυτιά, πότε καρπούζια (μπορεί και πεπόνια), πότε τεύτλα που τα κουβαλούσαν στο «Ζαχάρεως», πότε βαμβάκια , θα είχε και μένα που, όπως έλεγε η μάνα μ’ είχα ψηλώσει, κοτζαμάν «νταγλαράς» είχα γίνει. Ποτέ!
* * *
Είναι Σάββατο πρωί. Ο υπουργός Ψηφιακής Διακυβέρνησης κ. Κυριάκος Πιερρακάκης συνεντευξιάζεται σε τηλεοπτικό «πρωινάδικο» και αναλύει το έργο του... σε μια παντογνώστη - δημοσιογράφο. Ήδη, λέει ο κ. υπουργός, το Υπουργείο «τρέχει» καμιά σαρανταριά... «πλατφόρμες» προς εξυπηρέτηση των πολιτών.
- «Μπα, τι μου λες υπουργέ μου»; (πληθυντικός ευγενείας σε πρωινάδικο, μμμ... σπάνιο).
- «Ναι, βέβαια, βέβαια...». Και αραδιάζει : Πλατφρόμα αναδρομικών, Πλατφόρμα κληρονόμων, Πλατφόρμα διόρθωσης τετραγωνικών, Πλατφόρμα ΚΕΔΕ, ΜΕΔΕ, ΣΕΔΕ... Πλατφόρμα 13033, τώρα και 13034, αρχίζω και χάνω λογαριασμό, Πλατφόρμα επιδόματος θέρμανσης, Πλατφόρμα δήλωσης ανείσπρακτων ενοικίων, Πλατφόρμα επιστρεπτέας προκαταβολής, Πλατφόρμα προστασίας Α’ κατοικίας... Ιδρώνω... Τα ελατήρια κόλλησαν... Ο ατμός δεν μπορεί να ξεφύγει... «Επίσης έχουμε Πλατφόρμα δωρεάν Rapid Test, Πλατφόρμα Τεστ αντισωμάτων και Πλατφόρμα εξ αποστάσεως σύγχρονης Εκπαίδευσης αλλά και Πλατφόρμα ασύγχρονης...». Τι κάνετε μωρέεεε; Σταματήστε το κάρβουνο... Όχι άλλο κάρβουνο που να πάρει ο διάολος... Όχι άλλο κάρβουνοοοοο. (Κατάρρευσις).
Αγαπημένη μου πλατφόρμα. Δεν είσαι εντάξει. Εγώ να ξέρεις, μικρός που ήμουνα, πόνεσα για σένανε και δεν ανέβηκα ξανά επάνω σου... Τώρα γιατί με εκδικείσαι; Από το πρωί που ξυπνάω «φορτώνω» πλατφόρμες. Σα να έχω ξαναγυρίσει στο μποστάνι με τον θείο Μήτσο και τον θείο Χρήστο και φορτώνουμε καρπούζια – μπορεί και πεπόνια... Μόνο που τότε είχαμε το κεφάλι... γερό. Μπαϊλντίζαμε απ’ τον ήλιο, μας ζαβλάκωνε το λιοπύρι, ιδρωμένες φανέλες και σκορδάρι για πρόφταση, αλλά, έτσι και την έπεφτες κάτω από κανένα καβάκι και το ’κοβες στον ύπνο κάνα μισάωρο, σηκωνόσουνα περδίκι. Τώρα, όπως συνιστά ο κ. υπουργός αξιοποιώ τις πλατφόρμες. Είναι απλό, πολύ απλό, μου λέει. Με το πάτημα ενός κουμπιού, από την άνεση του σπιτιού. Αλλά εμένα, γιατί με πουνάει το κεφάλι; Τι παθαίνω;
Αχ μωρέ, να μην ήμαν μικρό παιδί... Να πάω να τα πω στη μάνα μ’ να κλαφτώ στην ποδιά της κι αυτή να μου χαϊδέψει το κεφάλι ν’ αλαφρώσω...
Τηλέφωνο. Ποιος είναι πάλι; Έλα ρε μάνα... Νταξει, ρε μάνα το άκουσα. Τον Αυτιά περίμενα να μου το πει; Ντάξει είπαααα. Θα μπω στην πλατφόρμα ηλικιωμένων... Ντάξει λέμε... Θα σε δηλώσω για εμβολιασμό COVID...
Αχ μανούλα μου... Ανησυχείς κι εσύ... Μικρή φόρτωνες και συ πλατφόρμες στα χωράφια. Τώρα, κυνηγάς να μπεις στην πλατφόρμα του κορονοϊού... Και το τραχτέρι της ζωής συνεχίζει το αγώι του. Σέρνοντας πάντα μια πλατφόρμα που θα κουβαλά καρπούζια, μπορεί και πεπόνια. Και μαζί τις έγνοιες και τις καθημερινές αγωνίες των ανθρώπων...
ΑΛΕΞΗΣ ΚΑΛΕΣΗΣ
alexiskalessis@yahoo.gr
