ατοπήματα της περιόδου 2004-2009. Λέξη για τον διπλασιασμό των δημοσίων υπαλλήλων που απογράφηκαν το 2009 σε σχέση με εκείνους του 2003 (1.050.000 έναντι 473.000). Λέξη για το έλλειμμα 15,4% του ΑΕΠ του 2009 και το χρέος, που αυξήθηκε κατά 80 δισ. ευρώ μεταξύ 2004 και 2009. Και κατέληξε στα 299 δισ., όπως το βρήκε η επόμενη Κυβέρνηση. Αλλά και παραμύθιασε τον κόσμο του ο κ. Τσίπρας φορτώνοντας τα μνημόνια διάσωσης στους ώμους των... τοκογλύφων δανειστών, άσχετων άλλων και όχι στο δημοσιονομικό χάος μεταξύ 2007 και 2009. Απο κοινού οι ηγεσίες των δύο μεγάλων σήμερα Κομμάτων (που δεν ταυτίζονται με τους οπαδούς και φίλους τους) έπλασαν τον μύθο, πως το μνημόνιο του 2010 έφερε την κρίση. Γι' αυτό και -από κοινού με ψεκασμένους- ξεσάλωσαν στις πλατείες του αντιμνημονιακού αγώνα. Κάθε φορά που έρχεται στον νου μου αυτός ο «αντιμνημονιακός αγώνας», βρίσκομαι αντιμέτωπος με ανάμικτα συναισθήματα. Δεν ξέρω, αν πρέπει να γελάσω, ή να αναστοχασθώ για τα αυτονόητα και να οργισθώ με τα ακατανόητα. Όλοι αυτοί που ηγήθηκαν του αχαλίνωτου και χωρίς φραγμό ξεσηκωμού την άνοιξη του 2010 υπηρέτησαν αργότερα με σθένος εκείνα, τα οποία προηγουμένως έφτυναν. Με τα Ζάππεια ο Σαμαράς και με την «ελπίδα που έρχεται» ο Τσίπρας, έγραψαν και πούλησαν στους Ελληνες μυθιστορήματα, σβήνοντας λίγο αργότερα και «πριν αλέκτορα φωνήσαι...» το όνομα του συγγραφέα τους. Κανένας τους δεν ζήτησε μια μικρή συγνώμη -που κυρίως ο Τσίπρας όφειλε- για τις αγριότητες εκείνου του καιρού, που με την ανευθυνότητά τους εξέθρεψαν. Υπήρξαν βέβαια και κάθε συνομοταξίας ψεκασμένοι, που δεν λείπουν ποτέ. Ομως αυτοί μόνοι τους δίχως τα πρώτα βιολιά της υπόλοιπης κοινοβουλευτικής γραφικότητας δεν ήταν ικανοί να δημιουργήσουν την κακόηχη ορχήστρα της άνοιξης του 2010. Τόση δα μικρή συγγνώμη όφειλαν όλοι οι νεοαριστεροί για την ηθική αυτουργία τους στο έγκλημα της Marfin. Ο κ. Τσίπρας μία και μόνον φορά είπε στη Βουλή, πως αυτοεξαπατήθηκε για το δικό του κατόρθωμα του πρώτου εξαμήνου του 2015 και «καθάρισε». Για το κόστος όμως της αυτοεξαπάτησης δεν έδωσε, ούτε και του ζητήθηκε λογαριασμός. Απεναντίας υπερψηφίστηκε για 2η φορά το 2015 παίρνοντας έπαινο για την αυτοεξαπάτησή του.
Δεν χωρούν λογικές ούτε λογικοφανείς αμφιβολίες για τη μεγάλη συμφωνία Καραμανλή-Τσίπρα. Δεν θα γράψω, πως όπου υπάρχει καπνός υπάρχει και φωτιά, γιατί δεν είναι βέβαιη η εστία της φωτιάς από μακριά. Θα πω πως, όταν βλέπεις τον λύκο, δεν κάθεσαι να ψάξεις τα ίχνη του. Όταν είναι εξώφθαλμη και διακηρυγμένη από τον ίδιο τον Γιουνκέρ -παρουσία του πρωθυπουργού Αντώνη Σαμαρά το 2012- η αποκλειστική ευθύνη του Καραμανλή για τη χρεοκοπία, είναι επιεικώς ανόητο, να αποδίδεται αυτή στο μνημόνιο, στον Σόιμπλε, στη Μέρκελ και στον... Σημίτη. Αυτό το άλμα επί κοντώ θα το ζήλευε και ο Σεργκέι Μπούμπκα. Στο ίδιο πλαίσιο εντάσσεται και η σιωπή Καραμανλή για τα πεπραγμένα Τσίπρα της περιόδου 2015-2019. Την πενταετία Τσίπρα εντέχνως ο ίδιος Καραμανλής περιέβαλε με τη γενική επί παντός σιγή. Έτσι πέρασε απαρατήρητη η ...αμνησία και η νεκρική σιγή για την πενταετία αυτή. «Αφού γενικά δεν μιλάει, γιατί να πει κάτι για τον Τσίπρα!». Είδατε τι κομψό ακούγεται; Όσοι απορούν λοιπόν για τη γενική σιωπή του Καραμανλή μετά το 2009, κακώς απορούν. Η γενική σιγή καλύπτει την ειδική σιωπή (και διά της σιωπής έμμεση έγκριση) των πεπραγμένων της περιόδου 2015-2019. Κάτι που δεν είναι φυσικό να συμβαίνει για Πρωθυπουργό αντίπαλης παράταξης. Επ' ουδενί όμως ο Καραμανλής θα μιλήσει για τον Τσίπρα. Αν το κάνει, ο άλλος θ' ανοίξει το στόμα του. Αυτό βρίσκεται εκτός πλαισίου του αμοιβαίου moratorium. Τι λέει το γνωστό γνωμικό; «Κράτα με να σε κρατώ, ν' ανεβούμε στο βουνό». Η τακτική της σιωπής ανήκει στη στρατηγική του θείου Κώστα, από τότε (1963-1974) που βρισκόταν στο Παρίσι και δεν είπε μία λέξη εναντίον της Χούντας. Οι Γάλλοι το λένε συχνά: La parole est d'argent mais la silance est d' or. Ο λόγος είναι ασήμι, αλλά η σιωπή χρυσός.
Επειδή οι Καραμανλής και Τσίπρας δεν μιλούν ο ένας για τον άλλον, δεν σημαίνει ότι από κοινού ή με αντιπροσώπους δεν πράττουν. Η άμεση μετά τις εκλογές του Ιανουαρίου του 2015 σύμπλευση των ακραιφνών καραμανλικών ΑΝΕΛ με τον Τσίπρα και η ενεργοποίησή της το καλοκαίρι της ίδιας χρονιάς ήταν προσυμφωνημένες. Είναι αδιανόητο να συνέβησαν χωρίς την υπόδειξη, ή έστω διαμεσολάβηση και γνώση του. Ήταν η κοινή υπερψήφιση για την ΠτΔ του εκλεκτού Καραμανλικού Προκόπη Παυλόπουλου. Οι ΑΝΕΛ δεν ψήφισαν τον Σταύρο Δήμα, που υπέδειξε η ομογάλακτη Νέα Δημοκρατία. Υπερψήφισαν τον άνθρωπο, που ευθύνεται γιατί υπερδιπλασίασε τους Δ.Υ. μεταξύ 2004 και 2009! Στη συνέχεια της συγκυβέρνησης 2005-2009 ανέλαβε ως κατ' ουσίαν Υπουργός Δικαιοσύνης της Κυβέρνησης Τσίπρα με την ιδιότητα του αναπληρωτή Υπουργού ο εξ απορρήτων του Καραμανλή πρώην Διοικητής της ΕΥΠ από τον Απρ. του 2004 έως τον Οκτ. 2009 Δημήτρης Παπαγγελόπουλος. Ο άνθρωπος που είχε θέσει ως Εισαγγ. Πρωτοδικών Αθήνας στο αρχείο την υπόθεση Mayo (μηνυθείσες παράνομες χρηματοδοτήσεις προς την Κυβ. 1990-1993). Ο αυτοαποκληθείς «Ρασπούτιν», που παρήγγελλε διαρκώς προκαταρκτικές εξετάσεις, σε βάρος στελεχών του ΠΑΣΟΚ μέχρι το 2004 και που μεθόδευσε (όχι μόνος του) την εξόντωση πολιτικών αντιπάλων των Τσίπρα- Καραμανλή το 2008 με αφορμή το σκάνδαλο novartis για τις ιατρικές μίζες. Ο τύπος αντί υπαρκτών γιατρών ανακάλυψε «το μεγαλύτερο σκάνδαλο όλων των εποχών» για μίζες που -κατά τον ίδιο- μεταξύ 2012 και 2014 πήραν πρώην και τέως Πρωθυπουργοί, Αρχηγοί Κομμάτων και πρώην Υπουργοί. Όλοι κατά σύμπτωση ήταν και είναι κορυφαίοι και κοινοί αντίπαλοι Καραμανλή και Τσίπρα. Κατηγορήθηκαν ότι πήραν μίζες, για να υπερτιμολογούν φάρμακα της novartis.Το τραγελαφικό είναι, πως το διάστημα 2012-2014 η φαρμακευτική δαπάνη, από 5,5 δισ. που είχε εξακοντισθεί επί Καραμανλή, έπεσε αμέσως μετά το 2010 και βρισκόταν σταθερά στο μισό μετά το 2012 (κάπου 2,5 δισ.). Για «ξεκάρφωμα» ο Παπαγγελόπουλος και οι περί αυτόν τοποθέτησαν στο κάδρο των «υπεύθυνων» τον Ανώτατο Δικαστή κ. Πικραμένο, ώστε να πείσουν, πως δεν πρόκειται για πολιτική δίωξη. Αν υπάρχουν πολίτες, που θεωρούν τυχαία όλα αυτά, τους παραπέμπω στον έξαλλο εδώ και καιρό κυβερνητικό εκπρόσωπο των Κυβερνήσεων Καραμανλή Ευάγγελο Αντώναρο. Ο κ. Αντώναρος λοιπόν τον Οκτώβριο του 2018 εξήγγειλε την ίδρυση Κόμματος (δεν το είδαμε) απέναντι στη ΝΔ του Μητσοτάκη. Είπε και καλά λόγια για τον Τσίπρα σε ραδιοφωνική συνέντευξη στον 943 FM στις 12.11.18. Επεισε, ότι η συμφωνία κυρίων (ξέρετε για ποιους γράφω) καλά κρατεί. Στην ίδια συνέντευξη, που την προώθησε στο διαδίκτυο, απ' όπου μπορεί κάποιος να την ανασύρει, δήλωσε, πως έχει επαφές με ανώτερα και μεσαία στελέχη της Νέας Δημοκρατίας. Αυτά παραπέμπουν σε ίντριγκες εμφανών και αφανών από την πίσω πόρτα πολιτικών προσώπων. Σ' αυτούς κατατάσσω τα πολιτικά υποκείμενα, που άφησαν -κατά την εκτίμησή μου- αρνητικό αποτύπωμα τα τελευταία 16 χρόνια.
Γράφοντας για «το μεγάλο ξέπλυμα», δεν πίστευα, πως -όσο κι' αν λακωνικά τα έγραψα- θα χρειάζονταν αρκετά άρθρα, να τα περιγράψω. Ο συντμήσεις δυσκολεύουν την κατανόηση, για όποιον διαβάζει εφημερίδα και όχι σύγγραμμα. Είναι ακόμη τα οικονομικά θέματα και τα στατιστικά δεδομένα, που αξίζουν την προσοχή και για όποιον ακόμα τα αποστρέφεται. Αυτά με προβλημάτισαν, επειδή η αναγκαία για μένα τεκμηρίωση κάθε κειμένου θέλει χώρο, που είναι λίγος. Δύσκολη εξίσωση. Γι' αυτό ζητώ συγγνώμη, αν δυσκόλεψα τη γρήγορη κατανόηση του κατ' ανάγκη βιαστικού αναγνώστη. Ξέρω πως υπάρχουν κείμενα, που επιβάλλουν (και αντέχουν) την επανειλημμένη ανάγνωση. Αυτό δεν το γράφω βεβαίως για ό,τι εδώ διαβάζετε! Κράτησα λοιπόν κάποιες διευκρινιστικές σημειώσεις για το επόμενο άρθρο της ενότητας.
Το 7ο άρθρο της σειράς την επόμενη Τρίτη.