προκαλώντας μεγάλες υλικές καταστροφές, αλλά και θανάτους πολιτών. Κι όλα αυτά, γιατί κάποιοι δεν έμαθαν να σέβονται την ετυμηγορία του λαού τους και, ως εκ τούτου, να χάνουν και να αποδέχονται, ψύχραιμα, την ήττα τους.
Για να είμαστε, όμως, αντικειμενικοί, πέραν του Τραμπ και των ρεπουμπλικάνων, μεγάλη ευθύνη φέρουν για την πολιτική κατάσταση στις Η.Π.Α. και οι δημοκρατικοί, γιατί και αυτοί δυσκολεύτηκαν να χωνέψουν την, πριν τέσσερα χρόνια, νίκη του Τραμπ, τον οποίο δεν άφησαν στιγμή σε χλωρό κλαρί και, επιπλέον, μέσω καταγγελιών και του Κογκρέσου, προσπάθησαν να τον καθίσουν στο σκαμνί και να τον καθαιρέσουν, αλλά χωρίς αποτέλεσμα. Ωστόσο, είναι άλλο πράγμα η άσκηση κριτικής και η παραπομπή, ακόμη και με κατασκευασμένες ή μη κατηγορίες, και άλλο η απόπειρα πραξικοπήματος και η τυφλή βία με νεκρούς, πόσο μάλλον όταν την υποκινεί ένας ηττημένος Πρόεδρος.
Πρέπει, ακόμα, να σημειωθεί, ότι ο Τραμπ κατάφερε, ό,τι κατάφερε μέχρι τώρα, εκμεταλλευόμενος και την ικανότητά του να λαϊκίζει χαϊδεύοντας αυτιά, παίζοντας καλά το εθνικιστικό και ρατσιστικό χαρτί και παρασέρνοντας λαϊκές μάζες, που πίνανε νερό στ’ όνομά του. Όσον αφορά, τώρα, το πώς θα αντιμετωπίσει ο νέος Αμερικανός Πρόεδρος και ο λαός του τον Τραμπ και τον τραμπισμό είναι θέμα δικό τους, ενώ, όσοι πιστεύουμε στη Δημοκρατία, μπορούμε μόνο να πούμε, ότι είναι ευτύχημα, που η Δημοκρατία στην Αμερική δοκιμάσθηκε μεν, σοβαρά, και πληγώθηκε, αλλά, τελικά, νίκησε.
Ένιωσα την ανάγκη να τα γράψω όλα αυτά, γιατί τα γεγονότα στο Καπιτώλιο, παραπέμπουν σε νωπά γεγονότα, που συνέβησαν πριν λίγα χρόνια στην πατρίδα μας, όταν σε δρόμους και πλατείες, κυρίως όμως, κοντά στο δικό μας Κοινοβούλιο συνωστίζονταν πλήθος αγανακτισμένων πολιτών, που, λόγω μνημονίων, διαμαρτύρονταν και πίεζαν να μπουν σ’ αυτό, επαναλαμβάνοντας ανάμεσα στα άλλα και το σύνθημα, «να καεί, να καεί το «μπ.....λο», η Βουλή. Η Βουλή, βέβαια, δεν κάηκε, αφού τα μέτρα ασφαλείας ήταν δρακόντεια και, γι’ αυτό, οι εξεγερμένοι αρκέστηκαν σε απόπειρες εισόδου και, μόνο, σε προτροπές για κάψιμο της Βουλής. Ωστόσο άνθρωποι κάηκαν στη Σταδίου, βιτρίνες καταστημάτων και Τραπεζών καταστράφηκαν, όργανα τάξης προπηλακίσθηκαν, ενώ ο λαός χωρίστηκε στα δύο.
Υπήρχαν, όμως, και άλλες διαφορές και ομοιότητες μεταξύ των δύο αυτών γεγονότων. Εδώ τους αγανακτισμένους δεν τους καθοδηγούσε και δεν τους εκμεταλλευόταν η τότε κυβέρνηση, αλλά, κυρίως, η αριστερή, κατά τα λεγόμενά της, αξιωματική αντιπολίτευση, η οποία με φανατισμό πρωτοστατούσε στα γεγονότα λαϊκίζοντας κι αυτή και υποσχόμενη στους πάντες τα πάντα, προκειμένου να κερδίσει τις εκλογές και να αναρριχηθεί στην εξουσία, όπως και έγινε, αλλά χωρίς παρατράγουδα. Η σύνθεση των αγανακτισμένων, ακόμα, είχε να κάνει με πολίτες αριστερούς κατά βάση, αλλά και δεξιούς και ακροδεξιούς της Χρυσής Αυγής, καθώς και με περιθωριακά και άλλα αναρχοαυτόνομα στοιχεία. Ανάλογη ήταν και η σύνθεση των εξεγερμένων στις Η.Π.Α. με τη διαφορά, ότι υπερτερούσαν οι ρεπουμπλικανικοί πολίτες, αλλά δεν ήταν λίγοι οι ακροδεξιοί και τα αναρχικά και ρατσιστικά στοιχεία, που συμμετείχαν στην απόπειρα του πραξικοπήματος.
Συμπερασματικά, λοιπόν, και επειδή αποδείχθηκε, για άλλη μια φορά στην πράξη, ότι η Δημοκρατία είναι ντελικάτο και εύθραυστο σαν την πορσελάνη πολίτευμα, οπότε με περισσή ευκολία μπορεί να διολισθήσει σε οχλοκρατία, χρειάζεται αυστηρή τήρηση των κανόνων λειτουργίας της από άρχοντες και αρχόμενους και των δύο χωρών. Ελλάδα και Η.Π.Α., άλλωστε, έχουμε μακρά παράδοση δημοκρατικού βίου, με την πατρίδα μας να αποτελεί κοιτίδα της Δημοκρατίας, ενώ οι δεύτερες πρότυπό της για πολλά χρόνια. Επιπλέον, η χώρα μας γνώρισε στη νεότερη ιστορία της αρκετές δικτατορίες με σοβαρότερη αυτήν της χούντας των συνταγματαρχών.
Ως εκ τούτου, τη Δημοκρατία και τα μάτια μας ενθυμούμενοι, πάντα, ότι η κατάκτηση της εξουσίας δεν είναι αυτοσκοπός και ότι η ομαλή εναλλαγή των κομμάτων σ’ αυτήν, καθώς και η κριτική στην εκάστοτε κυβέρνηση, όσο αυστηρή και αν είναι, είναι επιβεβλημένη. Θα πρέπει, όμως, να ασκείται με σεβασμό στον εποικοδομητικό διάλογο και με αντιπροτάσεις, αλλά χωρίς στείρο αντιπολιτευτικό μένος, χωρίς λαϊκισμό, φανατισμό και, προπάντων, χωρίς ανεξέλεγκτη βία και αίμα. Ας παραδειγματισθούμε, λοιπόν, απ’ το πάθημα των Αμερικανών, για να έχει μέλλον η Δημοκρατία στον τόπο μας, ειδικά τώρα, που τα προβλήματα είναι πολλά και δυσεπίλυτα.

Από τον Κώστα Γιαννούλα