παρόμοια άνοιξε στις ΗΠΑ με τον κινηματογραφικό παραγωγό Χάρβεϊ Γουαινστάιν, διήρκεσε και διαρκεί χρόνια και είχε απειλήσει να τινάξει το Χόλυγουντ στον αέρα. Τα θραύσματα της «βόμβας» έφτασαν μάλιστα μέχρι τον Λευκό Οίκο του Τραμπ, που φαίνεται ότι είχε αδυναμία στα «κουνελάκια» του PlayBoy καθώς και άλλες εκκολαπτόμενες, τότε, νεαρές σταρ.
Πραγματικά δύσκολη υπόθεση. Διότι, όπως έγραψε κι ένας ανώνυμος σχολιογράφος, καλές οι καταγγελίες της αθλήτριας για βιασμό, αλλά «στο τέλος μετρά τι θα πει ο ... Κούγιας». Υπονοώντας βέβαια ότι, αν η υπόθεση φτάσει σε δικαστικές αίθουσες, τα δεδομένα θα μπουν σε άλλη βάση. Δικηγόροι, δικαστές, ένορκοι, συνήγοροι και παρασυνήγοροι θα εμπλακούν σε μια δαιδαλώδη διαδικασία χωρίς αρχή και τέλος. Η υπόθεση θα βραχυκυκλωθεί ανάμεσα σε νόμους, νομολογίες, τροπολογίες, καταθέσεις, πραγματογνωμοσύνες, ενστάσεις και δεν συμμαζεύεται. Αποδείξεις, είκοσι χρόνια μετά πώς να υπάρξουν; Και στο τέλος πιθανόν να βγει μια απόφαση που ... καμιά σχέση δεν θα έχει με την αρχική καταγγελία.
Στο... κλασικό πια ερώτημα «γιατί τώρα», που συνήθως συνοδεύει τέτοιες καταγγελίες, αρμόδια να απαντήσει είναι προφανώς η ίδια η Μπεκατώρου. Αυτό που ήδη βλέπουμε όμως είναι η συνηθισμένη υπερβολή. Αν οι δηλώσεις συμπαράστασης από τον Πρωθυπουργό και τους υπόλοιπους πολιτικούς αρχηγούς ήταν επιβεβλημένες ώστε να ενθαρρυνθούν και να μιλήσουν κι άλλα κορίτσια, τι νόημα έχει να βγαίνουν σαν μαϊντανοί, βουλευτές και βουλευτίνες, δημοσιογράφοι, τηλε-περσόνες και συναφείς ... ειδικότητες και να προβαίνουν κι αυτοί σε δηλώσεις μόνο και μόνο για να καβαλήσουν το κύμα της δημοσιότητας; Στο τέλος, όλη αυτή η κιτσάτη υπερβολή θα φτάσει να υποσκελίσει το ίδιο το γεγονός, τη γενναία δηλαδή απόφαση της αθλήτριας να βγει και να τα πει.
Το ίδιο θα συμβεί με μια δεύτερη υπερβολή. Την Μπεκατώρου ακολούθησαν κι άλλες κοπέλες - πρώην αθλήτριες κατά βάση, που μιλούν κι αυτές για παρενόχληση. Να, εμένα ένας (κάποιος) γιατρός μου είχε πει (προ εικοσαετίας) να βγάλω τη φανέλα... Κι εμένα το καλσόν, αλλά τον έβρισα κι έφυγα... Κάπως έτσι, θα φτάσουμε στο σημείο κατά το οποίο πράξεις σοβαρές όπως αυτή που κατήγγειλε η Μπεκατώρου να χαθούν μέσα στον ... σωρό δευτερευουσών καταγγελιών που θα γίνονται απλά για τον ... (ανέξοδο) ντόρο που επιδιώκει η κάθε μια περσόνα που ουσιαστικά τίποτε δεν έχει να πει.
Στην άλλη πλευρά ο καταγγελλόμενος ως θύτης... Κοιτούσα τη φάτσα του που γέμισε ήδη το Διαδίκτυο και δεν ήξερα αν αξίζει να θυμώσει κανείς ή απλώς να βάλει τα .... γέλια. Ένας ... «μπάρμπας», στην κυριολεξία. Ως εικόνα φέρνει πιο πολύ προς τους συνταξιούχους που σκούζουν στον Αυτιά για αναδρομικά παρά ως ... «εραστής»! Κι όμως αυτή η πλαδαρή και παρηκμασμένη φάτσα, είναι για ... πάνω από μία εικοσαετία ... υψηλόβαθμος «παράγοντας» του Αθλητισμού! Και τι παράγοντας; Ελληνικής κοπής. Δεν είναι ο «κυριλέ» με τα «Αρμάνι» κοστούμια σαν τον πρόεδρο της UEFA Μισέλ Πλατινί που συνελήφθη για διαφθορά. Ούτε βέβαια η σοβαρή, τεχνοκρατική, σχεδόν συστημική φυσιογνωμία του έτερου «διεφθαρμένου» προέδρου της FIFA Ζεπ Μπλάτερ. Εδώ μιλάς για όψη ... νταραβεριτζή, για φάτσα ... Βαλκάνιου μεταπράτη. Σαν κάτι μεγαλέμπορους κρεάτων, από αυτούς που είναι όλη μέρα «δούναι και λαβείν», «πόσα; Τόσα. Φέρτα. Πάρε», δοσοληψίες χοντρικώς και τοις μετρητοίς. Κι όμως! Πολλοί τέτοιοι τύποι - διότι δεν είναι μόνος- λύνουν και δένουν στα αθλητικά κυκλώματα, καθορίζουν το μέλλον και τα όνειρα νέων παιδιών, ποιος θα πάει στην Ολυμπιάδα και θα προχωρήσει και ποιος όχι.
Πώς ανεβαίνουν τέτοιοι άνθρωποι εκεί; Πώς αλλιώς; Μέσα από κομματικά κυκλώματα -οι Αθλητικές Ομοσπονδίες έχουν αλωθεί από τα κόμματα- που αλληλοστηρίζονται και αλληλοκαλύπτονται. Και πώς στέκονται τόσες δεκαετίες; Προφανώς όχι κρατώντας σταυρό στα χέρια. Η ίντριγκα της ίντριγκας και λοιπές διατάξεις του ... Ποινικού Κώδικα. Ο καταγγελθείς Αδαμόπουλος ήρθε πραγματικά να ενισχύσει μέσα μας τα πιο αρνητικά στερεότυπα που έχουμε για όλη αυτήν την αθλητική παραγοντίλα που διοικεί τα αθλητικά του τόπου.
Τον ξανακοίταξα. Τον κόβω για κοντά εβδομήντα πια, άρα όταν «παρενόχλησε» την 21χρονη Μπεκατώρου θα ’ταν κοντά σαράντα πέντε με πενήντα. Στην ηλικία που -κατά τους ψυχολόγους- ο άντρας ψάχνει να επιβεβαιώσει τον ανδρισμό του, ο οποίος πάει να πάρει την κατιούσα. Ας είμαστε ειλικρινείς. Υπάρχει άραγε αρσενικό (ίσως και θηλυκό) που να μην περνάει από το μυαλό του -ειδικά στην πιο πάνω ηλικία- η ιδέα για ... «ποικιλία» στην ερωτική ζωή; Χρόνια σε ένα γάμο, ρουτίνα, υποχρεώσεις, δουλειά - σπίτι, πιτζάμες και παντούφλες εσύ, ρόμπες και ... «μπικουτί» η γυναίκα, άντε να λειτουργήσεις ερωτικά. Κάθεσαι τότε και βλέπεις καμιά ταινία ή πας και βρίσκεις τους κολλητούς και όλοι μαζί το ρίχνετε στα σόκιν για παρηγοριά. Οι περισσότεροι βέβαια συγκρατιούνται. Άλλοι γιατί το θεωρούν άδικο για τον σύντροφό τους που, κατά βάθος, και τον αγαπάνε και τον πονάνε. Άλλοι έχουν ηθικές αναστολές ή απλώς φοβούνται μην μπλέξουν. Τύποι σαν τον Αδαμόπουλο, προφανώς δεν φοβούνται. Στα κυκλώματα που ζουν και κινούνται τι να «μασήσουν» όλοι αυτοί; Τι να μασήσει ας πούμε ο Στρος Καν που «χτυπούσε» όποια «περδικούλα» περνούσε μπροστά απ’ την κάννη του, ξεπέφτοντας ακόμη και στις ... καμαριέρες των ξενοδοχείων;
Τέτοιας κατηγορίας άτομα ξέρουν πολύ καλά και τη δύναμη που έχουν, αλλά κυρίως το πόσο ... αδύναμοι είναι οι άνθρωποι που έχουν απέναντί τους. Πόσο μάλλον όταν μιλάμε για μικρά και άπειρα κοριτσάκια, τυπικώς μεν ενήλικα, ουσιαστικώς δε παιδιά. Υπάρχουν πολλοί λόγοι για να σιωπήσει κανείς σε περιπτώσεις σεξουαλικής παρενόχλησης. Είναι η ανάγκη που έχεις κάποιον. Κυρίως όμως είναι ο φόβος για το ... μπλέξιμο... Αυτές οι ατέλειωτες δικαστικές διαμάχες που συνοδεύονται από διαπόμπευση και έναν επώδυνο διασυρμό. Άσε δε την οικονομική καταστροφή από τα έξοδα μιας τέτοιας δίκης με αβέβαιη έκβαση.
Δεν ξέρουμε πού θα καταλήξει η υπόθεση Μπεκατώρου, ο δρόμος προδιαγράφεται μακρύς. Αλλά σίγουρα, μια τέτοια κουβέντα πρέπει να την κάνουμε... Την οφείλουμε σε χιλιάδες χιλιάδων νέων κυρίως ανθρώπων που υπέστησαν την παρενόχληση, εσιώπησαν και εξακολουθούν να σιωπούν.

ΑΛΕΞΗΣ ΚΑΛΕΣΗΣ
alexiskalessis@yahoo.gr