σαν να με χτυπούν τα κύματα στα βράχια
και το κορμί μου να πνίγεται στο πέλαγος.
Οι μέρες γίνονται ώρες καθώς ξεδιπλώνω τις
ατελείωτες μακρινές πτυχές που ήταν η ευτυχία
που πέρασα κοντά σου, όλα τα χρόνια.
Η νοσταλγία είναι μια αβάσταχτη θλίψη μένει μόνο
μια γλυκιά θύμηση που δεν θέλω να ξεθωριάσει ποτέ,
γιατί είσαι εσύ ψυχή μου.
Χειμώνας και πάλι μόνη, το χιόνι σκέπασε τα πάντα,
ένα επιβλητικό τοπίο, μια απέραντη ομορφιά της φύσης
που συνθέτουν έναν πίνακα ζωγραφικής. Η καρδιά μου
μοιάζει σαν το παγωμένο χιόνι, οι ρυτίδες στο πρόσωπό μου
και τα άσπρα μαλλιά μου, θυμίζουν πως γέρασα.
Όλα χάνονται σε μια στιγμή και μένει άδεια η ζωή.
Καθώς έρχεται η νύχτα, έχω την αίσθηση πως δεν θα κοιμηθώ
κι απόψε, ακούω τους χτύπους του ρολογιού, μένω ξάγρυπνη
ζητώντας τη συντροφιά σου. Καλέ μου, νιώθω πως είσαι κοντά μου,
μες στην κρύα νύχτα του χειμώνα. Όταν γράφω
ανατέλλει ο ήλιος στην καρδιά μου και αφήνομαι στις σκέψεις μου
που είναι μια σκιά, εδώ μέσα είναι μια σελίδα της ζωής μου.
Οι διαδρομές και τα όνειρα γκρεμίστηκαν στους αγέρηδες, η σιωπή λέει πολλά και η καρδιά μου δεν μπορεί να βαστάξει.
Η ζωή μου κρεμάστηκε στο περιθώριο των στιγμών και τα μάτια μου βλέπουν τον ψυχικό πόνο που δεν σβήνει ποτέ.
Ριζωμένα, αξέχαστα, όμορφα χρόνια χάθηκαν σαν μια πνοή,
σαν τη γύρη των λουλουδιών, έτσι κι εμείς αφήνουμε πίσω μας
την αγάπη και τα τρυφερά συναισθήματα στη βρεγμένη γη.
Λεπτές πινελιές και πολύχρωμα χρώματα που ήταν η αγάπη μας.
Όταν φεύγουμε αφήνουμε το φως και τη χαρά, ακόμα και τον ατελείωτο όμορφο δρόμο της ζωής. Το μυαλό μου χάνεται σ' ένα μακρινό χιονισμένο ορίζοντα. Με μια λέξη, άδεια ζωή...
Μέσα στη χιονοθύελλα
τρέχω να σε προφτάσω
Γιατί κρύωνες, να σε σκεπάσω
Μα εσύ χάθηκες καρδιά μου
άργησα, τα χέρια μου πάγωσαν
Δεν μπόρεσα ούτε να σε αγκαλιάσω.
Νίκη Κεφαλέα - Παναγούλη
