ισχύει γενικότερα για αυτό το μοντέλο ανάπτυξης και τη φιλοσοφία που το στηρίζει. Η Αττική ήταν γεμάτη δάση κωνοφόρων και ειδικά πεύκων. Στην περιφέρεια της Αθήνας που γιγαντώθηκε από αυτό το μοντέλο ανάπτυξης, ο «πλούτος» διάλεξε να κτίσει βίλες μέσα στα εναπομείναντα δάση. Χωρίς κτηματολόγιο και δασολόγιο που εξυπηρετούσε τις συντηρητικές πολιτικές, τα πάντα ευνοούσαν την καταπάτηση δημοσίων εκτάσεων. Η διαχείρισή τους, αναπόφευκτα, βρέθηκε απέναντι σε μια ρευστή κατάσταση που ανακάτευε ιδιοκτήτες ακινήτων, τοπική αυτοδιοίκηση, δημόσιο, περιφέρεια και οτιδήποτε συνδέονταν με την άτσαλη αστικοποίηση. Τα παλιά δασικά πεύκα όμως που απέμειναν στις νεόδμητες περιοχές, πολύχρονα και μεγάλου μεγέθους, σε αντίθεση με τα φυλλοβόλα δέντρα που δεν συγκρατούν πολύ χιόνι, βρίσκονται σε «μάχη» με μεγάλες μάζες χιονοπτώσεων. Ορισμένα υποκύπτουν λογω του βάρους χιονιού και ενδεχόμενης χιονοθύελλας, με σοβαρές επιπτώσεις στην ανοργάνωτη επίσης κατάσταση δικτύων που τροφοδοτούν τις αυθαίρετα δομημένες περιοχές. Χαμός.
Ποιος φταίει; Οι πολιτικές που στήριξαν αυτό το μοντέλο ανάπτυξης, της λεγόμενης οικονομικής μεγέθυνσης, επιμένουν να θέλουν να ρίξουν τα βάρη σε διάφορους εργαζόμενους. Ή σε υπηρεσίες που καλούνται να λειτουργήσουν όπως «οραματίζονται» οι διαχρονικές συντηρητικές πολιτικές. Με ένα δημόσιο, ευλύγιστο και προσαρμοσμένο στα συμφέροντα. Οι κατηγορίες ανάμεσα σε υπηρεσίες, οι πονηρές αντιμεταθέσεις ευθυνών περιφερειών και κράτους, δεν πρόκειται να λύσουν κανένα πρόβλημα. Χρειάζεται αλλαγή πολιτικής και μοντέλου ανάπτυξης. Αλλιώς οι καταστροφές σε όλα τα επίπεδα, και λόγω εντεινόμενης κλιματικής αλλαγής, θα συνεχιστούν και θα αυξάνονται.

Από τον Κώστα Δεληγιάννη