αυτό δεν είναι τωρινό. Είναι παλαιό. Κοντεύει να γίνει έθιμο στη συνείδηση των φοιτητών. Κάτι που δεν τους τιμά, ούτε τους καταξιώνει μέσα στους κόλπους της κοινωνίας. Οι μαθητές και οι φοιτητές έχουν κάθε δικαίωμα να συμμετέχουν, όπως και ολόκληρος ο ελληνικός λαός, σε συλλαλητήρια διαμαρτυρίας, σε πορείες και σε συγκεντρώσεις. Οσάκις όμως οι ίδιοι είναι οργανωτές αυτών, οφείλουν να λαμβάνουν όλα τα ενδεικνυόμενα μέτρα, ώστε να τηρηθεί πλήρως ο νόμος και καμία έκνομη πράξη να λάβει χώρα κατά την τέλεση αυτών. Η πείρα όμως και η πραγματικότητα μας δίδαξαν άλλα πράγματα που δεν αρμόζουν στη νεολαία μας, που άλλο ρόλο έχει μέσα στην κοινωνία και όχι να συγκρούεται με αυτήν.
Η χώρα αυτή δε φθάνει να θέλει «να ζήσει», για να «ζήσει» -δε φθάνει να το γράψουν τα λαϊκά στρώματα και να το διαλαλούν στα ταβερνεία μας. Πρέπει να αντισταθεί για να ζήσει ως τα έσχατα. Διαφορετικά θα σβήσει, θα χαθεί και τότε καμία δύναμη δεν πρόκειται να τη σώσει. Στο πλαίσιο αυτό σημαντικό και πρωτοποριακό ρόλο θα παίξει η παιδεία μας, η υγιής παιδεία, που θα πρέπει να είναι ο φάρος ο τηλαυγής, που θα φωτίζει και θα καθοδηγεί τους ανθρώπους στον δρόμο της ευτυχίας και της σωτηρίας. Πλην όμως κάθε φορά που πρόκειται να γίνει συζήτηση για την παιδεία, ο διάλογος βραχυκυκλώνεται πριν ακόμη αρχίσει η συζήτηση. Βασικότεροι παράγοντες, οι καθηγητές και δάσκαλοι από το ένα μέρος με τους συνδικαλιστές τους να δηλώνουν, ότι δεν πρόκειται να συμμετάσχουν στον διάλογο, επειδή κρίνουν ότι τα ερωτήματα που πρόκειται να δοθούν απαντήσεις εξυπηρετούν ουσιαστικά στατιστικούς σκοπούς και όχι την αναβάθμιση της τάλαινας Παιδείας. Ξεσηκώνουν τους φοιτητές στους δρόμους με συνέπεια να διαπράττονται έκνομες πράξεις σε βάρος αθώων ανθρώπων και των περιουσιών τους. Να διεξάγονται οδομαχίες με τους αστυνομικούς, να πυρπολούνται αυτοκίνητα, καταστήματα, σπίτια, να σπάνε κεφάλια, να τραυματίζονται άνθρωποι, να «φρίττει ο ήλιος» και να «στενάζει η γη», με το Υπουργείο Παιδείας να σηκώνει ψηλά τα χέρια κα να προσπαθεί να επιρρίψει τις ευθύνες αλλού, εκτός από τον εαυτό του. Δεν αντιλαμβάνονται ότι η παιδεία έτσι όπως βαδίζει σήμερα δεν έχει μέλλον, σβήνει σιγά-σιγά, αργοπεθαίνει και η κατάσταση δεν είναι αναστρέψιμη. Η ατολμία του Υπουργείου και ο φόβος στη λήψη σωτηρίων μέτρων, μας δίνει την εντύπωση, ότι και αυτό δεν επιθυμεί τη σωτηρία της και την ανάστασή της. Μόνο άνθρωποι τυφλοί και αναίσθητοι μπορεί να μη βλέπουν και να αδιαφορούν για τα όσα συμβαίνουν σήμερα στην Παιδεία. Μη νομίσετε ότι ο νέος νόμος που ψηφίσθηκε θα θεραπεύσει την κατάσταση. Όχι. Τίποτε δεν πρόκειται να θεραπεύσει. Και το φοιτητικό κίνημα θα βρίσκεται στους δρόμους και θα βιώνει μαζί με τους γονείς του τα δραματικά γεγονότα. Τα γεγονότα αυτά όταν διογκώνονται, αποθρασύνονται, επεκτείνονται και παίρνουν τη μορφή της χιονοστιβάδας, με κύριο θύμα την Παιδεία. Η καθολική συμφωνία, η ομόφωνη και ομόγνωμη απόφαση του 2011 από το Ελληνικό Κοινοβούλιο, στη μια εντελώς συγκεκριμένη περίπτωση αλλαγής του εκπαιδευτικού προγράμματος και της επαναστατικής μεταρρύθμισης των δομών αυτής για μια αληθινή ζωντανή παιδεία. Μια παιδεία που να είναι ενεργός, δραστήρια και αποφασιστική. Να αναπνέει και να συμμετέχει στην πολιτιστική και κοινωνική ζωή του τόπου, δεν περπάτησε καίτοι ψηφίσθηκε από 284 βουλευτές του Κοινοβουλίου. Αυτή η περίεργη και ανερμήνευτη απόφαση των ηγετών του Υπουργείου μας, των σοφών (!) χειραγωγών της νεολαίας μας να τορπιλίσουν τον νόμο της Άννας Διαμαντοπούλου, αποτελεί ένα μεγάλο όνειδος για τη χώρα μας και μία οπισθοδρόμηση στις σκοτεινές δυνάμεις και τους μηχανισμούς εκείνους που δε θέλουν η παιδεία μας να βαδίσει μπροστά. Να γιατί δεν υπάρχει εδώ παιδεία που να δρα συνεχώς και να πλαστουργεί ακατάπαυστα. Εκείνος ο ζεστός και οικείος τόνος ευδοκίας όλων προς όλους. Τέτοια σύμπνοια και αγάπη, όπου να κυριαρχεί ο ορθός λόγος, η αλήθεια, η υψηλοφροσύνη, η εμπιστοσύνη, ούτε υπήρξε ποτέ, ούτε πρόκειται να υπάρξει. Δεν πλάσαμε εμείς παιδεία αντάξια των πνευματικών της δυνατοτήτων και δυνάμεων. Μας λείπει η αγωγή. Αν δεν έχεις μέσα σου τον παντοδύναμο μοχλό της αγωγής, του ήθους, της σύνεσης, της μάθησης, εργαλεία με τα οποία μπορείς να υπερκεράσεις τις αντιδραστικές δυνατότητες των γύρω σου και να επιβάλεις το ορθόν και το πρέπον, τότε μέλλεις να χάσεις. Η αγωγή είναι το σταθερότερο όργανο της ηθικής και πνευματικής επιβίωσης των κοινωνιών. Εκείνος που θα κατορθώσει να κάνει παιδεία, και πάλι παιδεία και ξανά παιδεία με τη σκέψη πάντα στον νου και την ανάπτυξή της, αυτός θα έιναι που θα αλλάξει τη μορφή και το κύρος της χώρας προς τα εμπρός. Παιδεία δε γίνεται με το ό,τι οικοδόμησε ο προηγούμενος υπουργός ο νέος να το γκρεμίζει, γιατί θέλει απλά και μόνο να αφήσει το δικό του στίγμα, το δικό του αποτύπωμα ακόμη και αν είναι καταστροφικό. Έτσι δεν μπορεί να υπάρξει παιδεία.
Ως προς τα άλλα, όπως έγραψε ο Χάρης Ανδρεόπουλος στην «Ελευθερία» την 8η.2.21, έχουμε 16 πανεπιστήμια και 500 τμήματα. Κοροϊδεύουμε τον κόσμο, αφού πάμπολλα από αυτά τα τμήματα δέχονται φοιτητές, χωρίς να έχουν πιάσει τη βάση στις εισαγωγικές εξετάσεις. Αλλά οι κύριοι που έχουν τα πόστα και τα κλειδιά της πιο πτωμαϊκής συντηρήσεως ανθίστανται με νύχια και με δόντια να διατηρήσουν τα κεκτημένα. Είναι ένας καρκίνος στο κεφάλι. Να δούμε πώς και πότε θα βρεθεί κάποιος να τους ξεριζώσει και να δει η χώρα καλύτερες μέρες. Η παιδεία δεν είναι θέμα του ενός ή του άλλου κόμματος. Είναι θέμα εθνικό και ως τέτοιο πρέπει να αντιμετωπιστεί. Η παιδεία δεν είναι κτήμα κανενός. Ανήκει στο Έθνος. Το ελληνικό Κοινοβούλιο πρέπει να αντιληφθεί ένα πράγμα: ότι παιδεία δεν μπορεί να υπάρξει εάν όλα τα κόμματα δε συμφωνήσουν σε ένα κοινό μακροχρόνιο πρόγραμμα με εξωκοινοβουλευτικό υπουργό Παιδείας. Να σταματήσουν τους αυτοσχεδιασμούς. Να επιστρατεύσουν όλους εκείνους που γνωρίζουν τα προβλήματα και πονούν την Παιδεία μας και θέλουν να βοηθήσουν στην ανάκαμψή της, αρκεί να τους δώσουν την ελευθερία και τον χρόνο που χρειάζονται. Η ελευθερία θέλει τόλμη και αρετή. Το ίδιο και η παιδεία. Θέλει να έχουν αρετή και τόλμη αυτοί που θα καταπιαστούν να ορίσουν τον ορθό δρόμο της Παιδείας. Οι νεκροί θεσμοί δεν μπορούν να εξουσιάζουν ζωντανούς ανθρώπους. Ο μελλοντικός ιστορικός ορίζοντας δείχνει ότι με την ομοφωνία του ελληνικού Κοινοβουλίου θα μπορέσουμε να τρυγήσουμε τα αγαθά της παιδείας. Οι εθνοπατέρες ας το τολμήσουν για να ησυχάσει και η παιδεία και η χώρα από τα βάσανα.
Βιβλιογραφία: Ρένος Αποστολίδης «Κριτική του μεταπολέμου», Κωνσταντίνος Κ. Τσιρόπουλος «Τα σημεία των καιρών».
