- Πέθανε κι ου Φίλιππας τσ’ Αλισσάβιτ. Εκατό έπιασε ου μπαγάσας !
- Γιατί να μην πιάσει; Σάματις, τον έφαγι η δλιά;
Πιο θεσσαλικά δεν μπορούσαν να το πουν! Για τη Θεσσαλία, αυτό είναι νόμος! Η «δλιά» είναι που τρώει τον αφέντη. Οι τεμπελαράδες «ξαν’ όλη μέρα την κλια και την περνάν κουτσιάνι...».
Το λαρισαϊκό «καφενείο» είναι πάντα εδώ. Πιάνει τα παγκάκια της Κεντρικής πλατείας και λιάζεται τώρα που μπήκε άνοιξη και σκάσανε οι πρώτες ζέστες. Κι αν υπάρχει καραντίνα, κι αν δεν υπάρχει, βαστάει γερά η πλατεία της Λαρίσης. Συνταξιούχοι του δημοσίου, συνταξιούχοι του ΙΚΑ, Έλληνες άνεργοι, άπαντες αδυσώπητοι σχολιαστές της επικαιρότητας. Και μαζί τους Αλβανοί που γυροφέρνουν για καμιά δουλειά, νεαροί Αφγανοί που πρόλαβαν κιόλας να γίνουν πολύτεκνοι με τις μαντηλοφορούσες κυρίες τους και το τσούρμο απ’ τα παιδάκια τους – να δεις που σε λίγα χρόνια το φιλεύσπλαχνο ελληνικό δημόσιο θα τους διορίσει και συμβασιούχους με τον Νόμο «Περί πολυτέκνων»...
Το λαρισαϊκό καφενείο, εμβολιασμένοι και μη, ψεκασμένοι και αψέκαστοι, αποχαιρετά τούτες τις μέρες τον Φίλιππο της Αγγλίας, τον ολίγο Έλληνα – λέμε τώρα- μωρ’ τι τιμή ειν’ αυτή να έχουμε πατήσει πόδι σε κοτζάμ Μπάκιγχαμ! Διότι, όσο να πεις, ένα απωθημένο για ευρωπαϊκά μεγαλοπιάσματα πάντα υπάρχει, από την Επανάσταση του ’21 ακόμη. Πήξαμε παίδες μου στους αρρενωπούς φουστανελοφόρους με τα μακριά μαλλιά και τα τσιγκελωτά μουστάκια... Γιατί, καλοί, χρυσοί οι Κολοκοτρωναίοι και οι Καραϊσκάκηδες, αλλά, αδερφέ μου, τσομπαναραίοι ήτανε, με αποφορά τραγίλας από δύο χιλιόμετρα μακριά και ίσαμε δύο κιλά ψείρα ο καθένας . Ενώ το Μπάκιγχαμ ... Όοου ντήαρ... Κολόνιες και μοσχομυριστό τσάι Ινδιών, ίνγκλις μπρέκφαστ τα πρωινά, ντίνερς με μπάτλερ υπό το φως των κηρίων το βράδυ και κάτι τίτλους ευγενείας, από δω μέχρι το ... Μπαϊσλάρι που λέμε και μεις οι Λαρσινοί.
Φίλιππας Σλέσβιχ-Χόλσταϊν-Σόντερμπουργκ-Γκλύξμπουργκ το πλήρες όνομά του. Να το λες και να γεμίζει ο στόμας και ο λάρυγγάς σου μαζί. Τέσσερις (αριθμός : 4) βασιλικοί οίκοι «δούλεψαν» για να βγει αυτός ο λεβέντης, ο όμορφος, κυπαρισσάκι αψηλό το παλικάρι που αγαπώ, τον είδε η «Αλλισάβιτ», αμάν τι μανουλομάνουλο είσαι συ, έλα δω και θα σε κάνω εγώ ... βασίλισσα. Με την έννοια ότι, αν και ανήρ, ο δικός μας έπαιζε δεύτερο ρόλο, σα να λέμε ... Προύσαλης στο Διαφάνι. Της διακοσμήσεως. Τον πρώτο τον κράτησε η δική μας και δεν τον αφήνει με τίποτε. Σταφίδιασε ντιπ ο καψο-Κάρολος! Κι άμα δει στέμμα βασιλιά, σφύρα μου κλέφτικα. Θα τον βγάλουν κατευθείαν στη σύνταξη και θα γίνει ο πρώτος συνταξιούχος που δεν θα έχει κολλήσει έστω κι ένα ... ένσημο . Και θα μείνει κι η Καμίλα με το μαράζι.
Το παν αδερφάκι μου είναι να γεννηθείς με άστρο. Κι ο δικός μας, ο Φίλιππας, φαινόταν αυτό, ολόκληρο έναστρο ουρανό είχε μαζί του. Άλλο να γεννηθείς πένης, πενέστατος σε κάνα χαμόσπιτο στη Δραπετσώνα ας πούμε κι άλλο ... «πρίγκηψ» στο «Μον Ρεπό». Ο πρώτος μεγαλώνει για να γίνει μαουνιέρης στο Πασαλιμάνι, ή σαλταδόρος στις Τζιτζιφιές. Ο άλλος προορίζεται να διοριστεί βασιλικός γαμπρός. Σε ποιον ... «Οίκο» θα τον ρίξουν, αυτό θα αποφασιστεί από το Κονκλάβιο. Θα τα βάλουν κάτω, θα δουν τις ετήσιες ανάγκες σε γαμπρούς, θα τη μοιράσουν καλά την τράπουλα.
- Φιλιππάκο, σου ’φεξε... Έχουμε κάτι ανάγκες κατά Αγγλία μεριά... Ρήγας σπαθί εσύ, ντάμα κουπάτη η Ελίζαμπεθ, κοντούλα λεμονιά βέβαια, αλλά οι κοντές έχουν το μπρίο και τη χάρη, οι ψηλές είναι για να σου αλλάζουν καμιά λάμπα άμα καίγεται.
- Μα... θα είμαι δεύτερος βρε παιδιά... Σκάσε και μην ομιλείς. Κρύβε λόγια, θα σε σώσω. Κι έπειτα, τι θες βρε μπαγλαμά; Θες πρώτος; Θες να τραβάς εσύ όλα τα ζόρια; Να πλακώνονται Καρολαίοι με Νταϊάνες, να σε πρήζει η Κέητ η ξινή και να σου βγάζει γλώσσα η κάθε Μέγκαν, τάχα μου ρατσισμός, σεξισμός κι άλλες σύγχρονες μπούρδες; Και κάθε τόσο να σε ξεφωνίζει η «Σαν» και τα βρετανικά ταμπλόιντ που τσιρίζουν σαν ... Αγγλίδες μεγαλοκοπέλες; Κάτσε πίσω παλικάρι μου, βάλε τη στολάρα με τα χρυσά σιρίτια και τα οχτακόσια παράσημα για ανδραγαθήματα που δεν έκανες, αλλά κανείς δεν θα το κάνει και θέμα, φάε πίε, ευφραίνου και αναφώνησε:
-God save the Queen !(και μένα μαζί). Τι σου ζητάνε οι άνθρωποι; Έναν βασιλιά περήφανο, λυγερόκορμο, λεβέντη. Να πηγαίνει στις παρελάσεις, να τον περιφέρουν σε δεξιώσεις, γάμους και λοιπές σεμνές τελετές και να τον φωτογραφίζουν Αμερικάνοι και Γιαπωνέζοι τουρίστες και να χαίρονται. Αυτό θέλουν, αυτό θα τους δώσεις... Ένα αξιοθέατο θα ’σαι κι εσύ. Μικρό πράγμα το ’χεις; Ξέρεις τι έσοδα αφήνει ο τουρισμός;
Το κατάλαβε ο Φίλιππας και πέρασε καλά. «Κουτσάνι» που λέγαμε και πιο πάν’. Βασιλικός σύζυγος για χρόνους εβδομήκοντα, έβγαλε και πλήρη σύνταξη, μια χαρά είναι, όσο κι αν ...αυτό το «εβδομήντα χρόνια φασολάδα» εμπεριέχει και στοιχεία δράματος. Αφού γουστάρουνε τα εγγλεζάκια να ’χουν βασιλιά, εσένα τι σε κόφτει; Κάτσε και βασίλευε. Σίγουρη δουλειά και εισόδημα μεγάλο. Διότι μπορεί να φτάσαμε στον 21ο αιώνα, μπορεί να σηκώνουμε μη επανδρωμένα διαστημόπλοια ως τον Άρη κι ακόμη παραπέρα, αλλά ο άνθρωπος δεν αλλάζει. Από τότε που εμφανίστηκε στη γη, γουστάρει να ’χει έναν βασιλιά να τον καμαρώνει και να τον προσκυνάει. Είναι μάλλον στη φύση μας. Είδες τις προάλλες στο Κάιρο; Πήραν επ’ ώμου τις χρυσές σαρκοφάγους των Φαραώ και τις έβγαλαν βόλτα στους δρόμους. Κι από κάτω μυριάδες λαού, έσκυβαν και προσκυνούσαν, πήραν φωτιά τα κινητά απ’ τις πολλές φωτογραφίες. Ποιον προσκυνούσαν; Να ‘ξεραν οι Ραμσήδες και οι Τουταγχαμώνηδες τι μεγαλεία τους επεφύλασσαν μετά θάνατον, να πάγαιναν να πεθάνουν μιαν ώρα αρχύτερα!
Καλό σου ταξίδι λοιπόν Φίλιππα... Να λες, καλά φάγαμε, καλά ήπιαμε, κι όλα καλά, όλα ανθηρά. Θα σου κρεμάσουν – εις θέσιν περίοπτον - και μια πορτρετάρα εκεί στο Μπάκιγχαμ, αν και κανείς μάλλον δεν θα αδειάζει να ασχοληθεί μαζί σου. Ακολουθώντας το μεταθανάτιο τυπικό, θα είσαι ένας ακόμη ένδοξος πρόγονος κι αυτοί, οι απόγονοι του βασιλικού Οίκου του Ουίνδσορ, δούκες και δούκισσες, βαρόνοι και βαρόνες, θα συνεχίσουν να μηχανορραφούν και να ξεκατινιάζονται για τα φράγκα και την εξουσία. Κρεμασμένος στον τοίχο Φίλιππέ μου, θα τους τηράς αφ’ υψηλού, με συγκατάβαση και βλέμμα τάχα μου βλοσυρό. Γιατί από μέσα σου, είμαι βέβαιος, θα γελάς κι εσύ με τη βλακεία και την ανθρώπινη ματαιοδοξία. Κι άμα μπορούσες, θα τους τράβαγες και πέντε φάσκελα. Γιες ντήαρ!
Αλλά, είπαμε... Ο άνθρωπος αυτός είναι. Έχει την τάση να μεγαλοπιάνεται και να μεγαλοδείχνει. Σάματις τι νομίζεις; Κι εμείς που γεννηθήκαμε και μεγαλώσαμε στα πτωχά πλην τίμια Ταμπάκικα το παραδεχθήκαμε ποτέ; Διότι, ως γνωστόν τι Μπάκιγχαμ τι ... Ταμπάκιγχαμ; Άμα είσαι ’ντάξει, είσαι παντού βασιλιάς!

ΑΛΕΞΗΣ ΚΑΛΕΣΗΣ
alexiskalessis@yahoo.gr