Οι τελευταίοι υπήρξαν αυστηροί, αλλά δίκαιοι στις αστικές και στις ποινικές δίκες, όπου η ευθύνη ήταν κραυγαλέα. Ο ένας τους δεν δίστασε κάποια στιγμή, να καταδικάσει σε λογικές ποινές δέκα κτηματίες της περιοχής, από τους οποίους οι μισοί είχαν στείλει τους Αλβανούς εργάτες τους στον κόμβο της Βιοκαρπέτ, όλοι τους δε με εκατοντάδες άλλους είχαν κόψει τη χώρα στα δύο. Το έκανε, παρότι έξω από τα Δικαστήρια πλήθος ανθρώπων με πανό, ντουντούκες και συνθήματα είχαν συγκεντρωθεί από το πρωί, για να στηρίξουν τους κατηγορούμενους. Σε παρόμοιες καταστάσεις εδώ και δεκαετίες έχει δημιουργηθεί καθεστώς ατιμωρησίας για τους υπαίτιους παρακώλυσης συγκοινωνιών (πρ. Π.Κ.227, ν. Π.Κ.292 ν. 4619/19) για την οποία προβλέπεται φυλάκιση μέχρι 5 χρόνια. Σε Δικαστές που λειτουργούσαν και λειτουργούν εκτός πολιτικών ή άλλων εξοικονομήσεων, όπως και σ' εκείνους που δεν εξαντλούν την αυστηρότητά τους στους άρρωστους ναρκομανείς ανέκαθεν «έβγαζα το καπέλο».
Γνώρισα και Δικαστές «ολιγογράμματους», αλλά με γενναίο φρόνημα, που μπορεί να έκαναν λάθη, αλλά δεν σε διέλυαν με ετσιθελικές αποφάσεις, όπως λ.χ. οι εγγράμματοι «καριερίστες», που ήταν το χειρότερο δείγμα δικαστικού λειτουργού. Θα σας σκιαγραφήσω δύο τέτοιους από τα παλιά. Τους κυρίους Σολοκάκη και Σηξελάκη.
Ο κ. Σολοκάκης ήταν μέγας υποκριτής. Στους πασόκους συναδέλφους του (και έξω απ' αυτούς) παρίστανε τον πασόκο, και στους νεοδημοκράτες τον φανατικό νεοδημοκράτη. Ήταν όμως φασίστας ολκής. Λόγω των διακομματικών συνδέσεών του κατάφερε να παραμείνει στην ίδια πόλη ολόκληρη σχεδόν τη σταδιοδρομία του, να προωθηθεί στο ανώτατο αξίωμα και να παίρνει ευνοϊκές κρίσεις. Ήξερε μέτρια γράμματα, αλλά με τις ευνοϊκές κρίσεις τα κατάφερνε καλά. Ήταν και δόλιος. Κατοικούσε σε μεγάλη μακεδονική πόλη στον ίδιο όροφο μεγάρου με εκεί συνάδελφό μου. Κάπως έτσι αποκτήθηκε απλή γνωριμία, που υπήρξε όμως καταστρεπτική για τον συνάδελφο, επειδή ο γείτονας δικαστής διέλυε κάθε υπόθεσή του (και είχε πάρα πολλές) που έπαιρνε στα χέρια του. Δεν είχε το φιλότιμο να δηλώνει κώλυμα. Έτσι του επέφερε σοβαρό επαγγελματικό πλήγμα στο όνομα της «ανεπηρέαστης» κρίσης του. Γιατί το έκανε; Απλούστατα για χάρη της καριέρας του. («Βλέπετε κ.κ. συνάδελφοι και κ.κ. Επιθεωρητές Αρεοπαγίτες; Ακόμη και στον πολύ γνωστό μου δικηγόρο και σύνοικο στον ίδιο όροφο της πολυκατοικίας που μένω, απονέμω Δικαιοσύνη, και δεν επηρεάζομαι από γνωριμίες!»). Ο συνάδελφός μου ήταν ευγενής, αλλά και αφελής. Πίστευε, πως ο γείτονάς του δικαστής δεν λειτουργούσε κακοπροαίρετα. Ωσπου τον «ξύπνησε» κάποια φωνή μέσα από τα Δικαστήρια. Του είπε η φωνή: «Καλά, αφού σε «δέρνει» ο συγκάτοικός σου, γιατί δεν του λες στα ίσα, να ζητάει αυτοεξαίρεση;». Τότε αφυπνίστηκε και τον ειδοποίησε, πως θα συμβούν δυσάρεστα, αν συνεχίσει να τον χρησιμοποιεί ως εργαλείο υπηρεσιακής του ανέλιξης.
Το μη παρέκει όμως που διέπραξε ο άνθρωπος, ήταν σε μεγάλου αντικειμένου υπόθεση σε συνεργασία με καθηγητή της Νομικής. Μεγάλο deal που θα το παρουσιάσω απλοϊκά. Οι Α, Β και Γ ιδρύουν μεγάλη εμποροβιομηχανική ανώνυμη εταιρεία, αληθινό χρυσορυχείο με κεφάλαιο 200 εκατ. δραχμών. Επειδή τα λεφτά είναι πειρασμός, οι Β και Γ συμπράττουν σε βάρος του Α και -με λεφτά της Α.Ε.- ιδρύουν μέσα στην Α.Ε. οι δυο τους μια άλλη εταιρεία (ΕΠΕ), η οποία αναλαμβάνει την αποκλειστική εμπορία των προϊόντων της Α.Ε. των τριών, αφού «αγοράζουν» το προϊόν της παραγωγής σε τιμή κόστους, ώστε ολόκληρο το κέρδος της πώλησης να το καρπώνονται οι ίδιοι μέσω της Εταιρείας Περιορισμένης Ευθύνης (Ε.Π.Ε.), που τους ανήκε αποκλειστικά. Νοσηρά ευφάνταστο, εγκληματικό, και...νομικό τέρας! Ο παραπάνω καθηγητής εμπορικού δικαίου, αυτό το «πράγμα» το βάφτισε νόμιμη θυγατρική εταιρεία (!). Ο καλός δικαστής «στηρίχτηκε» υποτίθεται στη γνωμοδότηση και νομιμοποίησε την εγκληματική αρπαγή των χρημάτων του Α από τους Β και Γ. Δικαστής και καθηγητής γνώριζαν άριστα αυτό, που ξέρει και ο πρωτοετής της Νομικής. ’Οτι δηλαδή θυγατρική αποκαλείται η εταιρεία, όταν ολόκληρη ιδρύει, ή πλειοψηφικά ως όλον μετέχει σε μιά άλλη των ίδιων ή και άλλων συνεταίρων, ή μετόχων. Δεν είναι θυγατρική εταιρεία η εγκληματική οργάνωση δύο εναντίον ενός, ή π.χ. του 55% του μετοχικού κεφαλαίου μιας Ανώνυμης Εταιρείας σε βάρος λ.χ. του 45%, προκειμένου η πλειοψηφία να καρπώνεται όλα τα κέρδη της βιομηχανίας διά μέσου μιας «εταιρείας» φάντασμα. Αυτό που «έστησαν» εδώ οι Β και Γ ήταν εταιρεία οικονομικών δολοφόνων του Α., που ο «δικαστής» μας -αν και παθόντα- τον καταδίκασε σε οικονομικό θάνατο.
Αρκετά με τον κ. Σολοκάκη. Ας δούμε και τον κ. Σηξελάκη.
Παλιότερα σκιαγράφησα τον τελευταίο, που τύχαινε και...Θείας προστασίας από πνευματικό πατέρα σε πελοποννησιακή Μονή. Τη συχνή συνάφεια Δικαστών με πνευματικούς Πατέρες, δεν θέλω να σχολιάσω εκτενέστερα. Ποτέ όμως δεν μου άρεσε η ανάμειξη της Θρησκείας με την Επιστήμη και των ιερωμένων με την απονομή Δικαιοσύνης και με Δικαστές. Μου θυμίζει τις εικόνες Αγίων, της Αγίας Τριάδας και σταυρών διαφόρων μεγεθών στα γραφεία των πολιτικών. Ο Θεός επιτέλους (για τους ένθεους) είναι εντός των ανθρώπων και το θρησκεύεσθαι δεν θέλει διακηρύξεις, που καταλήγουν προφάσεις, ή είναι προφάσεις και γι' αυτό διακηρύσσονται. ‘Οπως και η εντιμότητα: Προκύπτει. Δεν διακηρύσσεται. Ας το αφήσω όμως στην άκρη. Θα περιοριστώ στην κακότητα του πιο πάνω, που την έχω γραπτή σε παραπεμπτικό βούλευμά του 400 σελίδων, με το οποίο έστειλε στο Κακουργιοδικείο δεκάδες αθώους βρίζοντάς τους ταυτόχρονα (λόγω θείας εμπνεύσεως!) και που απαλλάχτηκαν όλοι μηδενός εξαιρουμένου. Η εμμονή του στην καταδίκη τους τον οδήγησε στη συμμετοχή του στη σύνθεση του ακροατηρίου, ενώ όφειλε να αυτοεξαιρεθεί ως Εισηγητής της παραπομπής τους. Είναι ο ίδιος που σε καταδικαστική απόφαση εναντίον καλλιτέχνη (ανθρωποκτονία εν βρασμώ ψυχής-299.2 Π.Κ.) δεν του χορήγησε αυτό το ελαφρυντικό, ούτε του πρότερου έντιμου βίου, θεωρώντας πως δεν είχε καλλιτεχνική προσφορά. ‘Ολ' αυτά, καθώς και την αγνόηση της επιείκειας, που κατά τον Αριστοτέλη είναι ανώτερη της δικαιοσύνης, θα μπορούσα να τα αποδώσω στην ψυχοσύνθεση του άντρα. Υπήρξα όμως γνώστης μεγάλης απάτης που διέπραξε ο ίδιος σε βάρος ηλικιωμένης συγγενούς του και έξι φτωχών οικογενειών, για να καρπωθεί μεγάλα οφέλη.
Πριν κάποια χρόνια -και μετά την αθώωση όσων (παρότι αθώων) ο πιο πάνω παρέπεμψε για κακουργήματα- συνάντησα τυχαία σύνεδρο της Δίκης, που είχε ψηφίσει και αυτή υπέρ της ενοχής των κατηγορουμένων. Χαριτολογώντας τη ρώτησα, γιατί συμφώνησε με τον συνάδελφό της, και με ευθύτητα μου απάντησε: «Επειδή είναι άγιος άνθρωπος»! Αυτό πώς το αντιμετωπίζει κάποιος! Εγώ πάντως αρκέστηκα να της πω: «Αφού το λέτε!».
Η επόμενη Τρίτη θα αφιερωθεί σε κάποια συναδελφικά «μπουμπούκια».