Αυτό ήταν ένα ωραίο Πάσχα ... Ξεθαρρέψαμε. Και μαζευτήκαμε εκεί στην πιλοτή φίλοι και συγγενείς.Ψήσαμε και φάγαμε, ήπιαμε και χορέψαμε ξανά μαζί κι όχι σαν πέρυσι που, φοβισμένα ποντίκια, μην κολλήσει τον ιό ο ένας στον άλλο, κρυφτήκαμε στα λαγούμια μας. Και φέτος υπάρχει αρρώστια, αλλά το συνηθίσαμε πια, δεν τρομάζουμε, εμβολιάστηκαν και οι μεγαλύτεροι, μια χαρά ...
Την παράσταση έκλεψε για άλλη μια φορά η γιαγιά Αναστασιά, «γραία ογδοηκοντούτης» όπως θα την περιέγραφε ο Παπαδιαμάντης, θαλερή και κοτσονάτη, ήτις ελθούσα στο τσακίρ κέφι (δεν ήθελε και πολύ, μια ζωή ζεβζέκα την έλεγαν και ήταν) «δεν έβαλε κώλο καταή». Σαν άρχισαν τα κλαρίνα στο YouTube που τα εγγόνια είχαν συνδέσει για το πασχαλινό γλέντι η Αναστασιά άρχισε να χορεύει μονάχη στην αρχή, μετά έπιανε να παρασέρνει μία – μία εγγόνες κι εγγονούς. Μα πού να σηκωθούν, μισοκοιμισμένοι ακόμη, είχαν πιάσει από μια γωνιά, έπιναν εσπρέσσο, μασούλαγαν κάτι τσουρέκια και είχαν χαθεί στην περιήγηση του κινητού. Δεν λες που ξύπνησαν κιόλας; Στις έξι το πρωί γύρισαν σπίτι, όπως έλεγε με φανερή απελπισία η μάνα τους, - «τι να τα κάνεις;» φοιτητές είναι πια, μαζεύονται νομίζεις;».
Πού να μαζευτούν; Όλη τη Μεγάλη Εβδομάδα κει πάνω στον Λόφο του Φρουρίου, γινόταν ως αργά της τρελής το πανηγύρι. Πέρασα ένα βράδυ, μεγάλη Πέμπτη ήτανε, επιστρέφοντας σπίτι στα Ταμπάκικα, και δεν πίστευα στα μάτια μου. Θα ήταν δύο, τρεις, τέσσερις χιλιάδες παιδιά στην πλατεία στο Μπεζεστένι; Σου λέω τρόμαξα! Τι ήθελα και πήγα από κει και δεν κατηφόριζα στη γειτονιά απ’ την ήσυχη οδό Δήμητρας; Μέχρι που ενστικτωδώς έβγαλα απ’ την τσέπη και τη δεύτερη μάσκα και τη φόρεσα κι αυτή για να διασχίσω το πλήθος. Τέτοιος φόβος! Μου την έδωσαν τόσο πολύ στα νεύρα, ώστε αν είχα τη δύναμη θα άρχιζα να τους ρίχνω σφαλιάρες – «καλά είστε ντιπ βλαμμένα;». Κάντε πιο κει βρε, έσπρωχνα να περάσω, μα ποιος να με ακούσει; Θόρυβος από τα μαγαζιά που έπαιζαν μουσική, βαβούρα από κινητά που έπαιζαν κάτι κορεάτικα γρατζουνίσματα σαν μουσική. Και σου τα λέω εγώ αυτά που με λες και γερόλυκο της ροκ, που έχω ακούσει και ακούω ακόμη ό,τι πιο ψαγμένο μπορείς να σκεφτείς, αυτά τα σημερινά δεν είναι μουσική, η παρακμή της μουσικής είναι.
Αντιλήφθηκα έτσι πως βρισκόμουνα στο μάτι του κυκλώνα ενός «κορονοπάρτι», απ’ αυτά που είδαμε στην Αθήνα. Λέω, δεν μπορεί, αυτά δεν γίνονται στη Λάρισα, αλλά να που γίνονται, δηλαδή τι, οι άλλοι στην Αθήνα τι είναι, πιο μάγκες;
Μα, καλά, πού είναι η Αστυνομία; Απαγόρευση κυκλοφορίας μετά τις 9, υπάρχει ή δεν υπάρχει; Τα μαγαζιά γιατί σερβίρουν; Άνοιξε η εστίαση και δεν το πήραμε είδηση; Ευτυχώς όλα αυτά απλώς τα σκεφτόμουνα. Γιατί, έτσι και τα έλεγα φωναχτά, πολύ δεν ήθελαν να μου πουν καμιά κουβέντα, «έλα ρε μπάρμπα, εντάξει, ηρέμησε» - άκου ρε, «μπάρμπας» εγώ (!) που άμα θες να ξερ’ς φοράω χαλαρά σκισμένα τζην, φουτεράκια adidas (γνήσια) και sneakers απ’ τον «Ζάρα» - σχεδόν μια ώρα ουρά περίμενα μέχρι να μπω να τα αγοράσω.
Δεν ξέρω αν τρόμαξα απ’ το πλήθος – έχω ξεμάθει κιόλας να βλέπω τόσους ανθρώπους μαζί. Ούτε κι από το γεγονός ότι δεν φορούσε κανένας σχεδόν μάσκα – καλά ρε, μας δουλεύετε; Τα λένε τόσοι και τόσοι γιατροί στα πρωινάδικα ή δεν τα λένε; Κι αν εσείς ως νέοι την έχετε δει άτρωτοι κι αθάνατοι, εμάς που μεγαλώσαμε και φοβούμαστε δεν μας σκέφτεστε; Που έρχεστε κάθε βράδυ σπίτι και Κύριος οίδε τι (μάς) κουβαλάτε; Θα αρρωστήσει μετά ο γονιός σας και θα χεστείτε απάνω σας, αλλά αυτά τα σκέφτονται από πριν, μεγάλε μου γκέγκε;
Αλλά τρόμαξα κι από κάτι άλλο. Τα έλεγα και στους φίλους μου και δεν με καταλάβαινε κανείς- παράπονο το ’χω. Όλα αυτά τα παιδιά κάθονταν εκεί, σχεδόν αμίλητα. Όρθια, ή καθισμένα στα πέτρινα πεζούλια, με ένα κουτί μπίρα, τζιν, ουίσκι, του διαόλου τα κέρατα τέλος πάντων στο χέρι και ... μούγκα. Δεν πολυμιλούσαν, δεν έμοιαζαν να φλερτάρουν, δεν έκαναν πλάκα, να πω εντάξει βρε παιδί μου, καιρό είχαν να βρεθούν, κάνουν την ψυχοθεραπεία τους. Αντίκρισα, αντιθέτως, ένα πλήθος από μοναξιές, από περιφερόμενες ατομικότητες που κουνιόντουσαν στον ρυθμό μιας άγριας κι αλλόκοτης μουσικής, με το βλέμμα στραμμένο στο άπειρο. Ένα κλίμα αποξένωσης, ανίας και υπεροπτικής βαρεμάρας κυριαρχούσε. Δεν με γελάς εμένα, εγώ δουλεύω μια ζωή με παιδιά και τα πιάνω αυτά στον αέρα. Δεν ήταν υγεία αυτό το πράμα, δεν ήταν γλέντι, ξεσάλωμα, μια παρεΐστικη έξαψη. Προφανώς και δεν περιμένεις να κάθονται όλοι γύρω από μια κιθάρα και να τραγουδάνε .... Πουλόπουλο, - θυμάσαι; - «θα πιω απόψε το φεγγάρι» και άλλα τέτοια γλυκανάλατα και να ανταλλάσσουν κρυφές ερωτικές ματιές. Αλλά, σου λέω εδώ έχουμε να κάνουμε με κάτι εντελώς καινούργιο. Αχαρτογράφητο. Κι επειδή ίδιες ακριβώς εικόνες μετέφερε η τηλεόραση τη μια από το Λίβερπουλ, τη άλλη από Βερολίνο το λες και παγκόσμιο.
Αλλά να σου πω κάτι νέε και ωραίε μου; Την αισθητική της μουσικής και το στυλ που θα διασκεδάζεις δεν το κρίνω. Κάθε γενιά κάπως τη βρίσκει, κάθε γενιά γράφει τη δική της σελίδα. Κάθε γενιά θα προκαλεί τις προηγούμενες που πάντα θα φρικάρουν με τα «νέα ήθη». Με θυμάμαι έφηβο να ακούω hardrock και η μάνα μου σε κατάσταση υστερίας να λέει «Νίκο, δεν πάμε καλά, κάτι έπαθε το παιδί ...», αλλά ο Νίκος γελούσε γιατί τα ίδια έλεγαν και οι δικοί του γι’ αυτόν όταν ξεβιδωνόταν να χορεύει ροκ εντ ρολ βάζοντας στο πικάπ δισκάκια του Πρίσλεϊ...
Πλην όμως νέε και ωραίε μου, εδώ μιλάμε για ασφάλεια και για ζωή. Δεν γίνεται με τα πάρτι να κοιτάς μόνο την ... πάρτη σου. Τι μου παριστάνεις δηλαδή; Τον κουρασμένο; Θες μήπως να μασήσω τη νέα μπούρδα των τηλεδημοσιογράφων ότι ο λαός «εμφανίζει κόπωση μετά την πολύμηνο εγκλεισμό στο σπίτι;». Όχι, δεν μασάω. Άμα έρθει κανένα ασθενοφόρο να σε παραλάβει για καμιά ΜΕΘ, τότε να δω πόσο ... κουρασμένος θα είσαι. Περνιέσαι για επαναστατημένος; Εκδικείσαι αυτούς που σου φόρεσαν μάσκα και σ’ έκλεισαν μέσα; Αλήθεια, ποιοι είναι «αυτοί»; Κάποιοι που θέλουν το κακό σου; Και υπάρχει πραγματική ελευθερία χωρίς όρια; Όλο και κάποιος πεφωτισμένος φιλόλογος θα βρέθηκε στο σχολείο να σου το πει... Εσύ έχεις απλά την ευθύνη να το τηρήσεις. Και δεν είσαι μικρός για να σε συγχωρήσω. Κανένας δεν είναι μικρός, ο κορονοϊός μας μεγάλωσε όλους απότομα...
ΑΛΕΞΗΣ ΚΑΛΕΣΗΣ
alexiskalessis@yahoo.gr
