Έπρεπε να καούν 75.000 στρέμματα πυκνού δάσους στο Σχίνο της Κορινθίας, πριν ακόμα μπει το καλοκαίρι, για να αναδειχθεί σε όλη της την έκταση η ανύπαρκτη πολιτική προστασίας και φροντίδας των δασών και των όμορφων ορεινών χωριών μας, όσα ακόμα απ’ αυτά μένουν ζωντανά. Το επιβεβαίωσαν, δυστυχώς για τους σημερινούς κυβερνώντες αλλά και για τους χθεσινούς, ο διοικητής της Πυροσβεστικής, «Δεν υπάρχουν αντιπυρικές ζώνες» και ο Περιφερειάρχης Πελοποννήσου ο οποίος μιλώντας την εφιαλτική πρώτη νύχτα της φωτιάς, έκανε λόγο, γενικεύοντας, για «εγκατάλειψη της υπαίθρου»… Το δύσβατο αυτής της περιοχής, δεν είναι δυνατόν να μην το γνώριζαν οι υπεύθυνοι αιρετοί και μη αιρετοί εκπρόσωποί μας, ενώ γνωρίζουν παράλληλα και μάλιστα πολύ καλά, τον αργό θάνατο των ορεινών χωριών και οικισμών όπως και των πεδινών σε όλη την Ελλάδα. Δεν μπορώ επίσης να μη θυμηθώ, περί τα μέσα της δεκαετίας του 1980 και τις γυναίκες εκείνες του χωριού, τις «ζωσμένες» με τα σύνεργα (τσάπες, αξίνες, παλιουροκόπια), που περνούσα… πρωί πρωί μπροστά απ’ το σπίτι μου κάθε τέτοια εποχή κι ανέβαιναν στο βουνό, στον Κίσσαβο, για να καθαρίσουν το δάσος από τα ξερά, πάνω από το χωριό, ν’ ανοίξουν καινούργια μονοπάτια και δρόμους για να μην περάσει η φωτιά σε περίπτωση πυρκαγιάς αλλά και να είναι ανοιχτή η πρόσβαση στα πεζοπόρα τμήματα της Πυροσβεστικής. Αυτό, δυστυχώς, δεν κράτησε πολύ αφού οι επόμενοι το σταμάτησαν με αποτέλεσμα σήμερα να μην μπορείς να περπατήσεις στο δάσος. Τα μονοπάτια, πάνω στα οποία πάτησαν γενιές και γενιές ανθρώπων του χωριού για να φτάνουν στα κτήματά τους αλλά και οι φίλοι του βουνού, έκλεισαν γιατί τα ‘πνιξαν τα βάτα, τα σκίνα, η αδιαφορία και η ερήμωση. Ύστερα, πώς να τιθασέψεις μια φωτιά, αν δεν μπορείς να μπεις μέσα σ’ αυτήν τη ζούγκλα;
Τι είναι το δάσος; Είναι όπως είναι οι πνεύμονες για τον άνθρωπο, είναι οι πνεύμονες για όλο τον πλανήτη. Χωρίς το δάσος δεν θα υπάρξει ζωή, αφού μέσω της διαδικασίας της φωτοσύνθεσης, δεσμεύεται το διοξείδιο του άνθρακα (ο βασικότερος ρύπος για τη δημιουργία του φαινομένου του θερμοκηπίου και της κλιματικής αλλαγής) και απελευθερώνεται το οξυγόνο, φιλτράρει την ατμόσφαιρα, αυξάνει την υγρασία και ελαττώνει τις υψηλές θερμοκρασίες του καλοκαιριού, δεν επιτρέπει τη διάβρωση του εδάφους και τόσα άλλα. Η φωτιά στο δάσος, απ’ όπου κι αν προέρχεται αυτή, πρέπει να θεωρείται έγκλημα κατά της ανθρωπότητας και της ίδιας της ζωής ακόμα. Το ίδιο περίπου πρέπει να θεωρείται και η παράνομη υλοτόμηση, η αλόγιστη βόσκηση. Όσο για τη δυνατότητα της αναγέννησης του καμένου δάσους, εντύπωση προκαλεί η άποψη ειδικού καθηγητή, ο οποίος είπε: «Το καλύτερο που έχουμε να κάνουμε είναι να μην κάνουμε τίποτα, απλώς να προστατέψουμε το δάσος από τη βοσκή και από τους καταπατητές»…
Από τον Τάσο Πουλτσάκη
