Το τελευταίο διάστημα γίναμε μάρτυρες της αγωνίας παραγωγών και παραγόντων για την έλλειψη αλλοδαπών εργατών γης, που στερεί χέρια για εποχικές αγροτικές και κτηνοτροφικές ανάγκες. Κάποιοι, μάλιστα, ρωτούν και καταγγέλλουν τους υπεύθυνους φορείς για ολιγωρία και για έλλειψη σχεδιασμού.
Ως εκ τούτου, όσοι παρακολουθούν με ενδιαφέρον τα ελληνικά πολιτικά και κοινωνικά δρώμενα, κάνουν σκέψεις μελαγχολικές ακούγοντάς τους, μια που συνειδητοποιούν, για άλλη μια φορά, ορισμένα απ’ τα αίτια της κακοδαιμονίας στον τόπο μας, ο οποίος, παρά τις προσπάθειες, δυσκολεύεται να πάρει τα πάνω του. Μελαγχολούν, δε, και προβληματίζονται, περισσότερο, γιατί διαπιστώνουν, ότι οι καφετέριες και τα μπαράκια, χρόνια τώρα, είναι γεμάτα, χειμώνα ­ καλοκαίρι, από άνεργους, κυρίως, νέους, αλλά και από άλλους χασομέρηδες, οι οποίοι δεν παύουν, μάλιστα, να διαμαρτύρονται για την ανεργία τους. Ακόμη και κατά την περίοδο της πανδημίας και των περιοριστικών μέτρων βασική έγνοια, πολλών απ’ αυτούς, είναι η διασκέδαση και το ξενύχτι, παρότι θέτουν σε κίνδυνο τον εαυτό τους, αλλά και τους άλλους.
Κάποιοι, βέβαια, απ’ αυτούς πήραν τα μάτια τους και τράβηξαν για άλλους τόπους, είτε για να σπουδάσουν, είτε, κυρίως, για να εργασθούν με πιο ικανοποιητικούς μισθούς και στο αντικείμενο των σπουδών τους. Κάποιοι αργόσχολοι, πάλι, όταν αναγκάζονται εκ των πραγμάτων, καταφεύγουν και κάνουν, εκεί, οποιαδήποτε προσφερόμενη δουλειά χωρίς διάκριση, ει δυνατόν και δεύτερη, προκειμένου να προκόψουν, μια που, διαφορετικά, λειτουργεί ο Έλληνας, όταν βρίσκεται στο εξωτερικό. Και οι μεν και οι δε, όμως, αναγκάζονται να τρώνε το πικρό ψωμί της ξενιτιάς και στερούν τη χώρα μας από φρέσκα μυαλά και από εργατικά χέρια.
Μα, θα μου πει κανείς, στα καλά του καθουμένου όλοι αυτοί φεύγουν απ’ τον τόπο μας; Σίγουρα όχι και φέρνουν, γι’ αυτό, μεγάλες ευθύνες, όσοι, διαχρονικά, κυβέρνησαν τον τόπο, αφού νοιάζονταν, περισσότερο, για το πώς θα καταφέρνουν να σκαρφαλώνουν στον θώκο της εξουσίας, αρχικά, και πώς θα μακροημερεύουν σ’ αυτόν, περισσότερο, κατόπιν. Για τον σκοπό αυτόν και, για να δημιουργούνται προσδοκίες, γέμισαν, χωρίς μελέτη και προγραμματισμό, την Ελλάδα από Α.Ε.Ι και Τ.Ε.Ι., τα οποία η προηγούμενη Κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ μετέτρεψε και αυτά σε Α.Ε.Ι., και μάλιστα εκ του προχείρου, και στα οποία, ανεξαρτήτως βαθμού εισαγωγής, εισέρχονταν η συντριπτική πλειοψηφία των υποψηφίων. Δίνονταν, έτσι, προσωρινή χαρά στους επιτυχόντες και στους γονείς τους, καθώς έβλεπαν τα ονόματά τους στις λίστες των επιτυχόντων, αλλά και ικανοποίηση στις τοπικές κοινωνίες, που εκμεταλλεύονται, οικονομικά, την παρουσία των φοιτητών στην περιοχή τους.
Παράλληλα, καλλιεργήθηκε, συστηματικά, η αντίληψη, ότι ο δημόσιος τομέας εξασφαλίζει σιγουριά για το μέλλον και ότι το πτυχίο και άλλοι τίτλοι σπουδών πρέπει να αξιοποιούνται, κυρίως, για τις προσλήψεις σ’ αυτόν. Γέμισε, έτσι, η χώρα από αιώνιους φοιτητές και από στρατιές ανέργων πτυχιούχων, οι οποίοι, συνάμα, επειδή δεν υπήρχε, σχεδόν, καμία σύνδεση της μόρφωσης με την αγορά εργασίας, δυσκολεύονται να κατανοήσουν, ότι το πτυχίο από μόνο του λέει ελάχιστα πράγματα, είναι, όμως, χρήσιμο στη ζωή, όποια δουλειά, κι αν κάνει κανείς. Μια καλή λύση, λοιπόν, στην περίοδο των μνημονίων και όχι μόνο ήταν για πολλούς νέους η φυγή στο εξωτερικό.
Αυτά για τους πτυχιούχους ανέργους, γιατί με τους άλλους ανέργους το πρόβλημα έχει μια άλλη διάσταση. Στη χώρα μας, με ευθύνη της Πολιτείας και των φορέων της, πολλοί πολίτες δεν έμαθαν να θεωρούν την εργασία, γενικώς, ως δώρο Θεού, αρκεί να την αγαπάς, και, γι’ αυτό, διακρίνουν τα επαγγέλματα σε πρώτης και δεύτερης κατηγορίας, σε αξιοπρεπή και αναξιοπρεπή, οπότε τα επιλέγουν όχι με βάση τα προσόντα τους, αλλά τον καθωσπρεπισμό της κοινωνίας. Έτσι, πολλοί νέοι και ενήλικες, στον τόπο μας, σνομπάρουν και αποφεύγουν τις χειρωνακτικές εργασίες, ακόμη και όταν διαθέτουν δική τους κτηματική περιουσία, αλλά και κάθε άλλη εργασία στον ιδιωτικό τομέα, που θεωρείται παρακατιανή, εκτός κι αν αναγκασθούν, εκ των πραγμάτων. Προτιμούν να παίρνουν το χαρτζιλίκι τους και να τους ταΐζει η οικογένειά τους ή να εισπράττουν επιδόματα ανεργίας από τον Ο.Α.Ε.Δ. δηλώνοντας άνεργοι, κι ας είναι τεμπέληδες κάποιοι απ’ αυτούς. Αντίθετα, ο Έλληνας όταν βρίσκεται στο εξωτερικό και δυσκολεύεται να ζήσει ή να δημιουργήσει, κάνει τα πάντα και χωρίς καμία αναστολή και ντροπή.
Είναι καιρός, λοιπόν, να αλλάξουμε νοοτροπία και να λειτουργούμε όλοι και στη χώρα μας, κατά τον ίδιο τρόπο, αντί να διαμαρτυρόμαστε για την έλλειψη αλλοδαπών εργατών γης, αν, όντως, μας ενδιαφέρει η πραγματική ανάπτυξη της χώρας.