Βυθίστηκα εις την σιωπή μου σα θέλησα να βρω τι είναι ποιητής στον κόσμο για να πω. Και η λεπτή φωνή της συνειδήσεως που μέσα μου ενοικεί ψιθυριστά απάντησε: «Η ευαισθησία κάνει τον ποιητή κοίτα να ταπεινωθείς πνευματικά για να ανελιχθείς. Αγάπη δώσε για να ’σαι ευτυχής, την ομορφιά, την καλοσύνη, να βλέπεις γύρω σου για να μεγαλουργείς, έργα αγαστά να δημιουργείς». Η ποίηση είναι μια πράξη θεϊκή και ο ποιητής ιερουργεί με το πνεύμα το σώμα και την ψυχή. Ποίηση είναι το «περίτεχνο» και κατανοητό, δεν είναι το δυσνόητο για εντυπωσιασμό, είναι εκείνο που αγγίζει τον παλμό... το ανθρώπινο και το αισθαντικό. Δεν είναι το περίπλοκο, μα το απλοϊκό. Εκείνος ο σεμνός ο λόγος που δεν φορά «εγώ» κι έχει τη δύναμη να φτάνει ως τον Θεό. Είναι η Αρετή και η Σοφία που δεν ζητά τη δόξα, τα Αριστεία. Είναι το γάργαρο νερό που αναβρύζει απ’ την πηγή και ξεδιψά του διαβάτη τη διψασμένη του ψυχή. Η ζωή του ποιητή πρέπει να είναι σιωπηλή γιατί το ανέβασμα είναι πάντα σιωπηλό. Ο ποιητής είναι Ταξιδευτής. Ταξιδεύει τους ανθρώπους στην ουσία των πραγμάτων, πέρα από κοινότοπες σκέψεις, αρνητικά συναισθήματα σκουριασμένες πεποιθήσεις και ιδέες... σ’ έναν κόσμο που ο χρόνος και ο θάνατος δεν υπάρχουν και ο «πλούτος» δεν γνωρίζει ούτε κλέφτες ούτε φθορά. Ο ποιητής ζει μακριά από το πλήθος, σε κόσμους μακρινούς, με το ένδυμα της ταπεινότητας και της σεμνότητας ντυμένος πορεύεται σε τόπους θεϊκούς. Ο ποιητής εξελίσσεται και στην εξέλιξή του βλέπει τις αθέατες πλευρές της ζωής να λάμπουν και να αποκαλύπτονται μπροστά στο υπέρλαμπρο φως, το ανέσπερο φως της πνευματικής αποκάλυψης. Η αγάπη του για το φως το θεϊκό τον οδηγεί στην πληρότητα και στην ολότητα, του χαρίζει γαλήνη και εσωτερική ευημερία να σκέφτεται και να πετά ελεύθερα, αφού οι σκέψεις είναι ελεύθερες και δεν υπακούν σε κανένα κανόνα, πάνω από το φως της φύσης, σε έναν νέο ουρανό, ένα νέο στερέωμα, σε μια νέα πηγή ενέργειας από την οποία ρέουν οι τέχνες. Εκεί με τα θεϊκά του μάτια, χαρίσματα της ψυχής, αφουγκράζεται και αποκαλύπτει αυτό που τον συγκινεί και τον συνεπαίρνει, σε όλους, όσους θέλουν και μπορούν να σηκώσουν τα μάτια ψηλά, να ξεπερνούν τα σύννεφα, τα συρματοπλέγματα του Εγώ, να αψηφούν τη βαρυχειμωνιά, να αδιαφορούν για το φαίνεσθαι και να αναζητούν το Είναι. Ο γνήσιος ποιητής εμπνέει αισιοδοξία για τη ζωή, για την αδιάλειπτη πρόοδο της ανθρωπότητας. Δεν πανικοβάλλεται δεν φοβάται. Θεωρεί τα γεγονότα συμβάντα, που πρέπει να συμβούν, για να αλλάξουμε πορεία πλεύσης να ακολουθήσουμε το άγνωστο για να γνωρίσουμε το καινούριο, διότι η ζωή είναι αλλαγή, είναι πορεία, είναι δρόμος, είναι μονοπάτι, είναι ολοκλήρωση. Ο ποιητής είναι ένας άνθρωπος μυημένος. Μπορεί να οραματίζεται προφητικά, υπακούει στη σοφία, στη δικαιοσύνη και στην αρετή. Μας εξαγνίζει και εξαγνίζεται. Μας μυεί στον αμοιβαίο εξιλασμό, στην κάθαρση της σκέψης, της ψυχής και του σώματος. Η ποιητική ζωή είναι άσκηση πνεύματος. Αυτός είναι ο ποιητής και αυτή είναι η ζωή: Ένα μεγαλειώδες ηθικό γυμνάσιο... που θα πρέπει να ασκηθούμε στο να «θερίζουμε» ό,τι σπείραμε για να γίνουμε ισχυρότεροι πνευματικά και να μπορούμε να διακρίνουμε την ποιότητα από το υποκατάστατό της. Η ποίηση είναι το φως στις ψευδαισθήσεις του σκοταδιού. Ο ποιητής είναι το αστέρι στον έναστρο Ουρανό, φωτίζει τους δρόμους μας και μας οδηγεί προς τον ναό της γνώσης τον πνευματικό όπου όλοι μαζί θα βιώσουμε το αληθινό νόημα της ύπαρξης κατακτώντας την εσωτερική ευημερία, την αληθινή ευτυχία.