τη ζωή στο ιερό θυσιαστήριο της Κυπριακής ελευθερίας.
Έπεσε στις 21 Ιουλίου 1974 από τουρκικό βόλι στη θρυλική μάχη του Αγίου Ιλαρίωνα πολεμώντας ηρωικά μπροστά από τους καταδρομείς του.
Το μνημόσυνο τέλεσε ο σεβασμιότατος Μητροπολίτης Σιδηροκάστρου Μακάριος παρουσία της οικογένειας του Ήρωα, του δημάρχου της πόλης και μερικών δεκάδων τιμητών της θυσίας του. Μετά το πέρας της θείας λειτουργίας πορευθήκαμε προς το Στρατιωτικό Κοιμητήριο, εκεί όπου από τις 15 Φεβρουαρίου του 2020 αναπαύονται τα οστά του αείμνηστου Κατσάνη, τα οποία βρέθηκαν και ταυτοποιήθηκαν μετά από 46 χρόνια αναμονής και αγωνίας για τους δικούς του ανθρώπους. Ακολούθησε επιμνημόσυνη δέηση και κατάθεση στεφάνων από τον δήμαρχο, εκπρόσωπο των συμπολεμιστών του ήρωα και τη σύζυγό του Εριφύλη.
Το μόνο παράσημο που φορούσε ο αείμνηστος Κατσάνης στο στήθος, παρά το γεγονός ότι του είχαν απονεμηθεί κι άλλα πολλά παράσημα κατά τη διάρκεια της στρατιωτικής του διαδρομής ήταν η πουλάδα του αλεξιπτωτιστή ελευθέρας πτώσεως. Απλά τενεκεδάκια αποκαλούσε όλα τα άλλα παράσημα που κατά καιρούς του απονεμήθηκαν! Αυτό μας εκμυστηρεύτηκε η σύζυγός του στην κουβέντα που είχαμε αμέσως μετά το τέλος του μνημοσύνου όταν καθίσαμε για λίγο για έναν καφέ σε έναν υπέροχο χώρο λίγο έξω από την πόλη. Τα μόνα παράσημα που έχουν αξία, της έλεγε, είναι εκείνα που κατακτάς στο πεδίο της μάχης! Το έλεγε και το επαναλάμβανε πολλές φορές και το πρόσωπό του κυριολεκτικά έλαμπε! Λες και ήταν σίγουρος πως θα έρθει η στιγμή που θα κατακτούσε μια θέση στο πάνθεο των Ηρώων δίνοντας γι’ αυτό και τη τελευταία ρανίδα του αίματός του.
Η κυρία Εριφύλη πορεύθηκε έκτοτε με αξιοπρέπεια τον δύσκολο δρόμο της ζωής έχοντας να αντιμετωπίσει τεράστιες δυσκολίες, φροντίζοντας να μεγαλώσει, δίνοντάς τους όλα τα απαραίτητα εφόδια, τις δύο θυγατέρες της, τη Λίνα και την Εύη, που τότε ήταν μόλις έξι και οκτώ χρονών αντίστοιχα. Ο πατέρας μας δεν έφυγε τυχαία λένε και οι δύο με μια φωνή. Ο πατέρας μας αν ζούσε θα ήταν αδύνατο να ανεχθεί τους προδότες και την προδοσία. Τίποτε στη ζωή δεν είναι τυχαίο τελικά!
Μην το κουνάτε από εκεί θα τους τσακίσουμε του Τούρκους, ήταν η απάντηση-προσταγή που έδωσε στη σύζυγό του, όταν επικοινώνησε μαζί του για να τη συμβουλέψει αν θα έπρεπε να μείνει στην Κερύνεια ή να φύγει όπως έκαναν όλοι οι υπόλοιποι άμαχοι πολίτες που πανικοβλημένοι εγκατέλειπαν την πόλη. Την επόμενη μέρα έφθασε το θλιβερό άγγελμα. Ο Κατσάνης φτερούγισε δαφνοστεφανωμένος στους ουρανούς την ώρα που για την Εριφύλη άρχιζε ένας απίστευτος Γολγοθάς. Πώς ήρθαμε στην Κύπρο αλήθεια και πώς γυρίσαμε πίσω αναρωτιέται! Ήρθαμε στην Κύπρο έχοντας μαζί μας όλα τα εφόδια για μια αξιοπρεπή ζωή με τον σύζυγό μου έτοιμο να την υπερασπιστεί με κάθε τρόπο και γυρίσαμε πίσω στην Αθήνα ξυπόλυτοι και ρακένδυτοι, χωρίς παπούτσια, χωρίς ούτε και τα απαραίτητα, φορώντας σαγιονάρες! Κανένας δεν μας υποδέχθηκε στην επιστροφή! Κανένας δεν ήρθε να πει δυο λόγια παρηγοριάς σε μένα και τα παιδιά μου! Είναι πραγματικά τραγικό! Στην Αθήνα ήταν ακόμη μεθυσμένοι με την επάνοδο του Καραμανλή! Πού καιρός για τέτοια πράγματα! Θυμάται ακόμη και μονολογεί όπως τότε: Είστε όλοι σας προδότες φώναζε δυνατά όταν αντίκριζε ανθρώπους με χακί και πολλά αστέρια στις επωμίδες που την κοιτούσαν αδιάφορα και παράξενα! Πέρασε πολύς καιρός έως ότου συνειδητοποιήσω πόσο μόνη έμεινα, μας είπε. Και φρόντισα να επιστρέψω γρήγορα τα δανικά χρήματα που ένας πολύ καλός φίλος του Γιώργου μού έδωσε αποχαιρετώντας μας (ήταν και ο μόνος που ήρθε να μας αποχαιρετήσει) από το νησί που ο σύζυγός μου αγάπησε όσο τίποτε άλλο στη γη και πότισε με το αίμα της καρδιάς του...
Υστερόγραφο: Εκτός από ικανός στρατιωτικός ο Γεώργιος Κατσάνης ήταν ένας εξαίρετος άνθρωπος και διακεκριμένος αθλητής του στίβου, στον σύλλογο του Ηρακλή Θεσσαλονίκης, ο οποίος τον τίμησε δίνοντας το όνομά του σε ένα από τα Γυμναστήριά του.
Δρ. Αυγουστίνος (Ντίνος) Αυγουστή, αναπλ. καθηγητής Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας
