Το απέδειξαν οι πρόσφατες τεράστιας έκτασης πυρκαγιές, που μετέτρεψαν σε κρανίου τόπο ένα εκατομμύριο στρ. δασών και δασικών εκτάσεων, αγροτικές καλλιέργειες και μεγάλο αριθμό σπιτιών και επιχειρήσεων. Τι φταίει λοιπόν και έγινε αυτό το τεράστιο οικολογικό κακό;
-Πρώτη και κύρια αιτία είναι σίγουρα η κλιματική αλλαγή. Οι ακραίες θερμοκρασίες μετατρέπουν τη βλάστηση σε πυριτιδαποθήκη που είναι έτοιμη να αναφλέγει και να εκραγεί. Τέτοιες όμως θερμοκρασίες, θα υπάρχουν συνέχεια στο μέλλον και θα πρέπει να προσαρμοστούμε και να είμαστε έτοιμοι να αντιμετωπίσουμε τις έκτακτες καταστάσεις που θα προκύπτουν.
-Από πλευράς παραλείψεων, η κυριότερη είναι ότι δεν υπάρχει εποπτεία των δασών και δασικών εκτάσεων, ώστε να γίνεται άμεση προειδοποίηση για γρήγορη επέμβαση και κατάσβεση. Παλαιότερα οι Δασικές Υπηρεσίες είχαν εγκατεστημένα πυροφυλάκια στις πλέον περίοπτες θέσεις επί 24ώρου βάσεως κατά τη θερινή περίοδο. Η έγκαιρη επέμβαση έχει μεγάλη σημασία για την κατάσβεση της πυρκαγιάς. Σήμερα υπάρχουν περισσότερα σύγχρονα μέσα για την επόπτευση και ειδοποίηση, όπως τα ελικόπτερα, drones κ.λπ.
Νομίζω ότι κάτι τέτοιο δεν γίνεται, με αποτέλεσμα να βραδύνει η επέμβαση για κατάσβεση. Και να εξηγούμαστε: Όπου το δάσος απαρτίζεται από κωνοφόρα είδη (πεύκα, έλατα, κυπαρίσσια) και επεκταθεί η φωτιά, δεν κατασβένεται με επίγεια μέσα εκτός αν γίνει επέμβαση στην αρχή. Χρειάζεται άμεση και ισχυρή επέμβαση με εναέρια μέσα, πριν λάβει μεγάλη έκταση.
-Συντήρηση δασικών δρόμων: Ελάχιστα χρήματα διατίθενται για τη συντήρηση και διάνοιξη νέων δασικών δρόμων. Δεν γνωρίζω γιατί γίνεται αυτό. Όμως χωρίς καλοσυντηρημένους δασικούς δρόμους πώς θα γίνει η πρόσβαση των επίγειων πυροσβεστικών μέσων στον χώρο της πυρκαγιάς;
-Διάνοιξη αντιπυρικών λωρίδων: Ισχύει το ίδιο με τους δασικούς δρόμους, από έλλειψη πιστώσεων.
-Αποδυνάμωση Δασικών Υπηρεσιών από προσωπικό: Οι δασικές υπηρεσίες κινδυνεύουν να διαλυθούν, διότι εδώ και χρόνια δεν αναπληρώνονται τα κενά που δημιουργούνται: Αναρωτιέμαι μήπως αυτό είναι σκόπιμο, επειδή οι δασικοί υπάλληλοι είναι υποχρεωμένοι από τον νόμο και το ίδιο το Σύνταγμα, να βεβαιώνουν τις παράνομες καταλήψεις δασών και δασικών εκτάσεων από παράνομους καταπατητές.
Το κτηματολόγιο, που επιτέλους καταρτίζεται, είναι γεμάτο από μεγάλο αριθμό καταπατήσεων δασών και δασικών εκτάσεων του Δημοσίου, με την ανοχή της πολιτείας, που ποτέ δεν έλαβε δραστικά μέτρα κατά των καταπατητών. Μάλιστα, ανέχθηκε τις παρανομίες και χάθηκε έτσι μεγάλο μέρος της δημόσιας περιουσίας, που περιήλθε στην κατοχή των έξυπνων που τις καταπάτησαν. Εδώ, στο κράτος της ανοχής απέναντι στους καταπατητές, πάντοτε οι παρανομούντες βγαίνουν ωφελημένοι. Είναι τόσο μεγάλη η έκταση των καταπατήσεων, που η κυβέρνηση θα βρει τρόπο να τις νομιμοποίησει, επειδή αφορά πάρα πολλούς πολίτες και το κόστος θα είναι τεράστιο.
Μακάριοι, λοιπόν, οι κατέχοντες.
-Σπίτια και οικισμοί κτισμένα μέσα στα δάση: Στις πρόσφατες μεγάλες πυρκαγιές, άκουσα ότι κάηκαν περί τα 1.000 σπίτια, χώρια οι αγροτικές καλλιέργειες και επιχειρήσεις. Να ένα άλλο τεράστιο θέμα: Η διαχρονική ανοχή στην παρανομία, από πλευράς Ελληνικού Κράτους. Η ανοχή αυτή συμβαδίζει με την ίδρυση του Ελληνικού Κράτους, δηλαδή 200 χρόνια. Κτίζεται, λοιπόν ένα σπίτι παράνομα μέσα σε δάσος ή δασική έκταση. Βεβαιώνεται η παράβαση. Το κτίσμα παραμένει στη θέση του. Κανένας δεν το κατεδαφίζει. Στις ελάχιστες περιπτώσεις που επιχειρήθηκε κάτι τέτοιο, μαζεύονται 4-5 φίλοι και γνωστοί με τους ιδιοκτήτες, φωνάζουν, πετάνε πέτρες, από κοντά και τα κανάλια να ωρύονται ότι πάνε να γκρεμίσουν το σπίτι του φτωχού ανθρώπου και το ανίκανο κράτος αποχωρεί τρομοκρατημένο από τον χώρο της παρανομίας. Από κει και πέρα, μένει να πάρει οικοδομική άδεια, φως, νερό, πράγματα που απαγορεύονται από τον νόμο, αφού το κτίσμα είναι παράνομο. Και όμως, όλα αυτά χορηγούνται. Πώς; Ο νοών νοείτω…
Κανένας ποτέ υπεύθυνος δεν βρέθηκε για παράβαση του νόμου, ώστε να πληρώσει τις συνέπειες. Η συνέχεια είναι γνωστή. Δίπλα στο παράνομο αυτό κτίσμα, κτίζεται δεύτερο, τρίτο… εκατοστό.
Έτσι γίνονται οικισμοί και ολόκληρες πόλεις μέσα σε δάση και βρίσκονται στο έλεος των πυρκαγιών. Έστω, λοιπόν, ανεχθήκαμε τις παρανομίες. Δεν φροντίζουμε τουλάχιστον να κάνουμε τα αυτονόητα, για να αποτρέψουμε την καταστροφή: Να δημιουργήσουμε μία περίμετρο καθαρή από δασική βλάστηση γύρω από τον οικισμό, τουλάχιστον 100 μέτρων. Αυτό δεν γίνεται, σε περίπτωση πυρκαγιάς ο οικισμός καίγεται και μετά κλαίμε πάνω στα αποκαΐδια. Καλείται μάλιστα το ανίκανο κράτος, να πληρώσει αποζημιώσεις για ό,τι κάηκε.
Με την ανοχή, λοιπόν, του ανίκανου κράτους, έχει καταπατηθεί το μεγαλύτερο μέρος της δημόσιας περιουσίας και εκ των υστέρων έρχονται οι εκάστοτε κυβερνήσεις να νομιμοποιήσουν τις παρανομίες. Και το πράττουν, βεβαίως, επειδή είναι πάρα πολλές και αφορούν πολλούς πολίτες, οπότε η εφαρμογή του νόμου συνεπάγεται μεγάλο πολιτικό κόστος.
-Ποινές για τους εμπρηστές: Η ζημιά που γίνεται από τις πυρκαγιές είναι τεράστια στο δάσος, στο περιβάλλον, στο έδαφος, στις περιουσίες. Για τον λόγο αυτόν, φρονώ ότι οι ποινές πρέπει να είναι βαρύτατες.
Πολλές φορές έχω γράψει για αυτά τα θέματα, αλλά νομίζω ότι χάνω τα λόγια μου άδικα. Δεν ακούει κανένας. Όμως, εμάς τους παλιούς δασικούς που υπηρετήσαμε το δάσος και σβήναμε τις πυρκαγιές με ελάχιστα μέσα (με κλάρες και αλυσοπρίονα), το θέμα μας πονάει ιδιαιτέρα. Θεωρούμε ότι είναι άδικο με τόσα μέσα σήμερα, να γίνονται τέτοιας έκτασης καταστροφές.
Το δάσος που λαχτάρησες,
πρέπει να το ξεχάσεις
διαβάτη αποσπερνέ