Στην πατρίδα μας η εγκληματικότητα, στους καιρούς μας, αποκτά ιδιαίτερη σημασία όχι μόνον για το ειδεχθές των αποτρόπαιων περιστατικών, αλλά κυρίως για τις αιτίες και τις αφορμές που τα προκαλούν. Για την ασήμαντον αφορμήν, τη μη συμμόρφωση προς τις υποδείξεις του θύτη, την ανυπακοή προς τον εγωιστή και άνανδρο σύζυγο…, τη ζηλιάρα γυναίκα, τον απατημένο σύντροφο, τον αγανακτισμένο πατέρα …
Δέον να σημειωθεί ότι άγρια εγκλήματα, για διαφόρους λόγους, είχαμε και στο παρελθόν, μολονότι η αυστηρότητα των ποινών ήταν μεγαλύτερη, αφού περιλάμβανε και την εις θάνατον καταδίκη. Τι φταίει όμως και η σύγχρονη κοινωνία μας διακατέχεται από υπέρμετρη εγκληματικότητα; Φταίει η φθίνουσα πορεία της αυστηρότητας των ποινών; Φταίει εν γένει το σωφρονιστικό μας σύστημα; Φταίνε άλλοι μη ανεξακρίβωτοι παράγοντες; Φταίει η παιδεία μας;…
Έχω την εντύπωση ότι το μεγαλύτερο βάρος ευθύνης το φέρει η αεί πάσχουσα εκπαίδευσή μας, η οποία συνεχίζει να κάνει το ίδιο λάθος. Να επενδύει μονάχα στη μηχανική γνώση, η οποία θ’ ανοίξει την πόρτα εισαγωγής των νέων μας σε κάποιο εκπαιδευτικό ίδρυμα και όχι στην πραγματική παιδεία, που θα μετουσιώνει τα συμπεράσματα της διδακτικής ενότητας και του κεφαλαίου του κάθε μαθήματος, σε καθημερινή πρακτική. Σε μόρφωση. Αυτό δυστυχώς δε γίνεται, εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων. Κι αυτό το ομολογεί η ταπεινότητα ενός ανθρώπου, που διακόνησε την εκπαίδευση για πάνω από 35 έτη.
Άρα, το έλλειμμα παιδείας στην κοινωνία μας είναι ο κύριος υπεύθυνος της αυξανόμενης εγκληματικότητας. Κι αυτό έχει βαθιές ρίζες. Ξεκινά από την οικογένεια, που είναι δημιούργημα της παιδείας που έλαβε σ’ όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης. Γιατί, δυστυχώς επενδύουμε κυρίως στην ύλη και όχι στο πνεύμα, που μπορεί να κρατά τον άνθρωπο μακριά από τον εγωισμό, το μίσος, την αγριότητα, το κακό, το έγκλημα.
Η αλλαγή πλεύσης της εκπαίδευσης προς τον ανηφορικό δρόμο παραγωγής της ουσιαστικής παιδείας, απαιτεί ισχυρή πολιτική βούληση εκφραζόμενη με έργα και όχι με λόγια, των οποίων η διαχρονική απουσία αποπροσανατολίζει και κρατά την εκπαίδευση μακράν του βασικού της στόχου. Είμαι πεπεισμένος ότι η πολιτεία τα βλέπει αυτά, τα καταγράφει στους σχετικούς νόμους που ψηφίζει, αλλά δεν τα επιβλέπει. Δεν τα ελέγχει, αν υλοποιούνται… Κάνει κι αυτή τα στραβά μάτια για να περνάει ήσυχα ο κοινοβουλευτικός της χρόνος, χωρίς αντιδράσεις και εξεγέρσεις. Την ίδια αμέλεια δείχνει και ο κόσμος, γιατί προς το παρόν δεν τον ενδιαφέρουν. Τον απασχολεί πρωτίστως η αποκατάσταση των παιδιών του. Και καλά κάνει, αλλά δεν αρκεί μόνον αυτό. Γιατί χωρίς την αναγκαία μόρφωση, και ιδιαίτερα την ανθρωπιστική, ευτυχία δεν υπάρχει.
Επομένως, η δραστηριότητα της πολιτείας θα πρέπει να εκδηλώνεται όχι μόνον στο νομικό μέρος, αλλά και στο πρακτικό. Στο εκτελεστικό, του οποίου ο στόχος πρέπει να είναι διττός. Διδακτικός και ελεγκτικός. Σε ό,τι αφορά το πρώτο σκέλος, από την προσωπική μου εμπειρία, θα μπορούσα να υποστηρίξω ότι έχουμε ζηλωτές και φωτισμένους εκπαιδευτικούς, οι οποίοι είναι δυνατόν να φέρουν εις πέρας, κατά τον καλύτερο τρόπο, το παιδευτικό τους έργο. Φτάνει, όμως, να υπάρχει ένα καθοδηγητικό και επίμονο προοδευτικό σχέδιο προς την κατεύθυνση της μορφωτικής εξέλιξης.
Η επίτευξη αυτής είναι δύσκολη, όχι όμως ακατόρθωτη, γιατί πέραν της ευσυνειδησίας και του πατριωτισμού των διδασκόντων απαιτεί σχολαστική εποπτεία και έλεγχο των πεπραγμένων από ειδικούς, που θα μετράνε την προοδευτική πορεία του συστήματος προς τον απώτερο στόχο. Τη βελτίωση της πνευματικής και μορφωτικής ποιότητας των νέων μας, οι οποίοι θα είναι οι δημιουργοί μιας μελλοντικής κοινωνίας, απαλλαγμένης από την κατάρα της σημερινής εγκληματικότητας και των συναφών της…
Τελειώνοντας τη σημερινή μας αρθρογραφία ευελπιστούμε ότι θα βρει ευήκοα ώτα, τα οποία θα ακούσουν, θα ενδιαφερθούν, θα μεταδώσουν και θα πιέσουν προς την εκ θεμελίων ανασυγκρότηση της εθνικής μας παιδείας, ώστε να υπηρετεί τον σκοπό για τον οποίο ετάχθη. Κι αυτός δεν είναι άλλος από τη μόρφωση των παιδιών μας. Για το φτιάξιμο μιας ειρηνικής, δίκαιης, άκακης και όμορφης κοινωνίας.