Γιατί, για 40 χρόνια περίπου, αφού ρήμαξαν τον θεσσαλικό κάμπο με τη συνολική αναπτυξιακή πολιτική που εφάρμοσαν οι συντηρητικές πολιτικές, ορισμένοι προσπαθούν τώρα να μας πείσουν ότι οι Θεσσαλοί και ειδικά οι αγρότες, είναι «κρεμασμένοι απ' τα μανταλάκια», επειδή δεν εκτράπηκε ο Αχελώος «τους». Και όσο κι αν προσπαθούν, με όψιμες περιβαλλοντικές αγωνίες και υδροενεργειακές συμπάθειες που εισχώρησαν μεθοδικά και διαχρονικά στην επιχειρηματολογία τους, σε μια προσπάθεια να ενισχύσουν το φάσμα της αποδοχής των απόψεών τους, η κύρια λογική τους είναι «να έρθει το νερό του Αχελώου στον κάμπο. Από 'κει και πέρα βλέπουμε. Όσο δεν γίνεται αυτό, η Θεσσαλία θα μένει καθυστερημένη».
Αυτή η σύνδεση της Θεσσαλίας με τον Αχελώο, αποτελεί ουσιαστικά τον απολογισμό του παρελθόντος, αλλά και τον προγραμματισμό του μέλλοντος, για το μοντέλο ανάπτυξης που εκπροσωπεί το συντηρητικό κατεστημένο της Περιφέρειας. Και τη δικαιολογία για όσα στραβά έγιναν, αλλά και για όσα δεν έγιναν για δεκαετίες. Και συνεχίζουν να μη γίνονται. Κρατώντας τις δυνατότητες της Θεσσαλίας στον λήθαργο. Η Θεσσαλία χρειάζεται ένα άλλο μοντέλο ανάπτυξης:
* Με διαφορετική αντίληψη και πρακτική για τη διαχείριση των φυσικών πόρων, τις δαπάνες για τα μέσα παραγωγής και τα εφόδια, την οργάνωση της παραγωγής, τη μεταποίηση, τις υποδομές, τις εξαγωγές.
* Με άλλες πολιτικές για τις τοπικές κοινωνίες και το ευρύτερο περιβάλλον. Μια συνολική παραγωγική ανασυγκρότηση που αντί να στριφογυρίζει στις αδυναμίες του παρελθόντος, να υιοθετήσει με δυναμισμό και κοινωνική αποδοχή την καινοτομία και την παραγωγή της γνώσης.
* Με στόχο τη βιώσιμη ανάπτυξη και τη διαχείριση της κλιματικής κρίσης.
* Με συγκεκριμένο πρόγραμμα, χρονοπρογραμματισμό και ενεργή συμμετοχή των τοπικών κοινωνιών.
* Με προϋπολογισμό και ουσιαστικό απολογισμό για τα μέσα, τις διαδικασίες και τα αποτελέσματα.
Όλα τα άλλα κοιτάζουν πίσω.

Από τη Δέσποινα Αράπκουλε*

* Η Δέσποινα Αράπκουλε είναι περιφερειακή σύμβουλος Θεσσαλίας.