Βλέπω λοιπόν στη βάση του και γραμμένο {για όσες και όσους ενδιαφέρονται (πιστεύω εκεί να βρίσκονται και οι αρμόδιοι για το θέμα) είναι ακόμη επάνω του} με μαρκαδόρο, τα παρακάτω λόγια: Ψάχνουμε το δίκαιο σε έναν κόσμο άδικο. Σταθόπουλε κράτα γερά μυρίζει λευτεριά.
Σήμα κατατεθέν -όπως καταλάβατε- της ανεγκεφαλιάς, της βλακείας, της βαρβαρότητας, της ανωριμότητας και της αμορφωσιάς {έχουν νομίζετε πρόβλημα με τον γλύπτη ή με τον Κούμα; Όχι. Πολύ πιθανόν (το πιθανότερο) να μη γνωρίζουν καν ποιος είναι}. Θέλεις αγαπητέ/-ή μου να εκτονωθείς και να βγάλεις τα απωθημένα σου, θέλεις να είσαι αντιδραστικός/-ή, θέλεις να είσαι απέναντι στο σύστημα, στο κατεστημένο και στην εκάστοτε εξουσία, πήγαινε στον τοίχο ή στη βεράντα του σπιτιού σου και βάλε σε εφαρμογή τη ζωγραφική και την καλλιτεχνία σου και όχι επάνω στα Αριστουργήματα αυτά της Τέχνης, στα Δημόσια αυτά Μνημεία των Προγόνων μας, των Ηρώων μας, των Ευεργετών μας, των Ανθρώπων με ξεχωριστή παρουσία και προσφορά στην Πολιτιστική προίκα της νεολαίας μας και στην Κληρονομιά των παιδιών μας. Ύστερα να σας πω και κάτι άλλο ακόμα, το οποίο έχει τη δική του λογική και ίσως να μην το έχετε σκεφτεί; Ο χώρος στο σπίτι σας είναι πολύ πιο μεγάλος, άρα μπορείτε εκεί να ξεδιπλώσετε και να αναπτύξετε σε πιο μεγάλο βαθμό και με την άνεσή σας τις σκέψεις σας, τους προβληματισμούς σας και όλη την καλλιτεχνική σας δραστηριότητα, ενώ εδώ στην προτομή ή τον ανδριάντα ο χώρος είναι μικρός (θα το έχετε καταλάβει άλλωστε) και παραπάνω από μια πρόταση και να θέλετε δεν χωράει. Επιπλέον εκεί έχετε ένα ακόμα προτέρημα: Δεν θα σας δει κανείς και καμία και δεν θα σας μαλώσει κανείς και καμία, ενώ εδώ κινδυνεύετε (άραγε από ποιον; Δεν θα έπρεπε;) και να σας δούνε και να σας κάνουν παρατήρηση και να σας κακοχαρακτηρίσουν.
Το πρόβλημα λοιπόν έγκειται στην οικογένεια, στο σχολείο, στην κοινωνία και στην Πολιτεία, γιατί κανείς και καμία δεν ενδιαφέρεται για αυτά τα απλά, αλλά τόσο σημαντικά και για την αισθητική της πόλης και την ιστορία της, διότι κατά κάποιον τρόπο είναι η ιστορία της, αλλά και για την ίδια την πατρίδα μας και την ιστορία μας σαν έθνος. Λαός που δεν τιμά τα μνημεία του, αποποιείται την ιστορία του, γιατί τα μνημεία προάγουν την ανθρώπινη μνήμη και συνδέουν το παρελθόν, με το παρόν και το μέλλον. Δεν αποτελούν όμως μόνο φρουρούς του ιστορικού παρελθόντος, αλλά και θεματοφύλακες της συνέχισης της υπόστασής μας ως έθνους, γιατί διαθέτουν ιστορική μνήμη, καθώς λειτουργούν σαν αρχεία και σαν πολιτισμικά κειμήλια, που διά μέσου της πορείας τους στον χρόνο, διασώζουν τον πολιτισμό και λειτουργούν σαν τα κοσμήματα της πόλης. Εκεί είναι ο καθρέφτης και εκεί καθρεφτίζεται η κοινωνία μας. Εκεί είναι οι πραγματικές προσωπικότητες, με ξεχωριστή παρουσία και προσφορά, οι οποίες συνδέονται με τα ιδανικά και με τις αξίες του ανθρώπου. Εκεί είναι ο Ελληνικός πολιτισμός και η Ελληνική παιδεία, ολόλαμπρα μάρμαρα! Γι’ αυτό και η τοποθέτησή τους και η λειτουργία τους, είναι η απόδοση τιμής. Απόδοση τιμής στις εθνικές επετείους το μνημείο – ηρώο, η προτομή, ο ανδριάντας, διότι αποτελούν όλα μαζί και το καθένα ξεχωριστά σημεία αναφοράς, καθώς εκεί γίνονται οι διάφορες τελετές και η κατάθεση των στεφάνων.
Ερχόμαστε λοιπόν εμείς σήμερα, οι νέο "Έλληνες", οι απρόσωποι και ανώνυμοι, που θεωρούμε τους εαυτούς μας "ξερόλες" και "παρτάκηδες" και ισοπεδώνουμε τα πάντα. Δεν υπάρχει Ελληνικός πολιτισμός, δεν υπάρχει καν παιδεία, δεν υπάρχουν αρχές και αξίες, δεν υπάρχουν ιδανικά πρότυπα, που να μπορούν να εμπνεύσουν και να καθοδηγήσουν τον κόσμο, με αποτέλεσμα όλα αυτά τα φαινόμενα. Τα μάρμαρα ξέφτισαν και απροστάτευτα όπως είναι, γέμισαν επάνω τους με σκουπίδια. Ναι αυτό είμαστε! Είμαστε σκουπίδια πάνω στα ολόλευκα και καθαρά μάρμαρα! Γι’ αυτό και η έλλειψη σεβασμού της πολιτιστικής μας κληρονομιάς είναι καταδικαστέα. Και ξέρετε, δεν αρκεί να αγαπάμε μόνο την τέχνη και να μην την καταστρέφουμε, αλλά θα πρέπει να αγαπάμε και το σύνολο, να αγαπάμε το δημόσιο, να αγαπάμε αυτό που ανήκει σε όλες και όλους.
Έτσι, ένας μόνο δρόμος ανοίγεται για μια καλύτερη προοπτική: ο δρόμος που περνάει μέσα από την αυτογνωσία, μέσα από τον σεβασμό στα τιμώμενα πρόσωπα, μέσα από τον δρόμο της κοινωνικότητας και της παιδείας, μέσα από τη δραστηριοποίηση, μέσα από την αγάπη προς την πατρίδα μας, μέσα από την εμπέδωση της δημοκρατίας, μέσα από τον "δημόσιο δρόμο" των αρχών και των αξιών, μέσα από τη λογική, μέσα από τη διατήρηση των ηθών και των εθίμων και τέλος μέσα από τη λεωφόρο της παράδοσης και του πολιτισμού, ώστε όλοι μας να ξαναβρούμε την εθνική μας ταυτότητα, η οποία είναι τρίπτυχη και περιέχει αυτό που ήμασταν στο μακρινό χθες, αυτό που είμαστε σήμερα κι αυτό που χρειάζεται να είμαστε στο μακρινό αύριο. Είμαι αισιόδοξος άνθρωπος και πιστεύω ότι με λίγη προσπάθεια θα μπορέσουμε να αφήσουμε πίσω μας και μετά την πανδημία, όλα αυτά τα κακά της κρίσης και της εποχής μας.

Από τον Γιάννη Γούδα