Από το λυπηρό συμβάν, και όσα ακολούθησαν, προκύπτουν αβίαστα μερικά συμπεράσματα. Πρώτο και κύριο. Το βαρύ ειδικό μηχάνημα ήταν ασυντήρητο -αφού παρά την από μερικών ημερών εμφάνιση προειδοποιητικών ενδείξεων ελαττωματικής πέδησης- ολόκληρο το σύστημα αυτό (κύριο και εφεδρικό) στη συγκεκριμένη χρονική στιγμή παρέλυσε, και το βαρύ μηχάνημα λόγω της συνεχούς κατωφέρειας από Κηφισιά προς Ομόνοια ήταν αδύνατον να ακινητοποιηθεί. Στη συνέχεια η τοποθέτηση “φράγματος” άδειων παλιών βαγονιών στη γραμμή καθόδου προς Ομόνοια έγινε προφανώς εσφαλμένα. Λογικά έπρεπε να τοποθετηθεί συρμός με μηχανή, ώστε να αρχίσει να κινείται προς την κατεύθυνση της Ομόνοιας μόλις πλησίαζε το μηχάνημα λείανσης, το οποίο θα άγγιζε ελαφρά τον προηγούμενο συρμό και σιγά-σιγά θ’ άρχιζε η πέδηση της μηχανής και η ακινητοποίηση ολόκληρου του συρμού. Στοιχειώδες. Αντ’ αυτού ακινητοποιήθηκαν επάνω στις γραμμές φρεναρισμένα βαγόνια και η σύγκρουση που ακολούθησε υπήρξε αυτή που αναμενόταν. Σφοδρότατη, όπως θα συνέβαινε με πρόσκρουση σε βράχο.
Τώρα αναμένεται ειδικό πόρισμα. Τα προφανή όμως δεν μπορούν να παραμεριστούν. Επεται τώρα η συνέχεια. Το δυστύχημα υπήρξε αφετηρία συνδικαλιστικής πρωτοβουλίας. Ποιας; Μονοήμερης την πρώτη μέρα μετά το δυστύχημα απεργίας σε μετρό, τραμ και ΗΣΑΠ και στάσης εργασίας σε λεωφορεία και τρόλεϊ για “λήψη μέτρων ασφάλειας”, που όπως πάντα κατέληξαν στον βασανισμό εκατομμυρίων ανθρώπων του μεροκάματου και την απώλεια κάποιων άλλων εκατομμυρίων εργατοωρών. Ετσι λειτουργεί ανέκαθεν ο κρατικοδίαιτος ελληνικός συνδικαλισμός: Σε βάρος της άλλης Κοινωνίας.
Η παράλυση του λεκανοπεδίου για μια μέρα δεν ήταν αρκετή. Την επομένη -ημέρα της κηδείας του άτυχου υπαλλήλου- όλα τα σωματεία της ΣΤΑΣΥ πραγματοποίησαν τρίωρη στάση εργασίας από τις 11:00 έως τις 15.00 προκειμένου οι εργαζόμενοι να παραστούν στην εξόδιο ακολουθία. Πόσοι πήγαν; Απειροελάχιστοι. Αν διερωτηθείτε για τις απώλειες των ημερομισθίων, προφανώς ξεχνάτε τα αυτονόητα της δημοσιοϋπαλληλίας. Οι δύο μέρες αποχής θα αφαιρεθούν από τις ετήσιες άδειες μετ’ αποδοχών και το έλλειμμα των αδειών θα εξοικονομηθεί από τις εικονικές μετ’ αποδοχών άδειες λόγω “ασθενείας”. Η αδάπανη εγκατάλειψη της εργασίας στο ευρύτερο Δημόσιο με την πρώτη αφορμή -όπως στο παράδειγμα που ανέφερα- είναι ενδημική στα καθ’ ημάς. Είναι και ελάχιστα συμβατή με τις στοιχειώδεις αρχές της εργασιακής ηθικής, που οφείλει να διατρέχει τον εργασιακό βίο όλων μας. Η φράση “δώστε όλες τις λειτουργίες των δημόσιων επιχειρήσεων και οργανισμών, τις ΔΕΚΟ δηλαδή, σε ιδιώτες” έγινε επωδός σε συζητήσεις για τις παθογένειες του δημόσιου τομέα. Ακόμη και για τη δημόσια υγεία ακούγονται ανέκαθεν έντονες διαμαρτυρίες, καθώς οι γνωστοί μας φάκελοι προς το ιατρικό προσωπικό εδώ και πολλές δεκαετίες κάνουν ετήσια παρέλαση εκατοντάδων εκατομμυρίων ευρώ. Μια παρένθεση εδώ. Οποιοι προσέρχονται στις δημόσιες δομές υγείας οφείλουν να δέχονται την ιατρική φροντίδα χωρίς αξίωση επιλογής γιατρού. Οταν αξιώνεις συγκεκριμένο γιατρό ή γιατρούς, οι οποίοι συμβαίνει να έχουν πληθώρα προτιμήσεων από ασθενείς, είναι προφανές, ότι ως ασθενής δεν δικαιούσαι να παραπονείσαι για το “φακελάκι”, που εκούσια προσφέρεις. Είναι άλλο ζήτημα η νομική και ηθική ευθύνη του γιατρού, η απάντηση του οποίου προς τους ασθενείς που τον προτιμούν οφείλει να είναι: “Θα πάτε με τη σειρά του προγραμματισμού των χειρουργείων. Αν είναι στη βάρδια μου θα κάνω ό,τι χρειάζεται, επειδή αμείβομαι από το Κράτος”. Τώρα, τι κάθομαι και γράφω!
Ας συνεχίσω με το θέμα μας. Αποτελεί κοινό τόπο, ότι πολλοί δημόσιοι υπάλληλοι, δεν ανταποκρίνονται με επάρκεια στα καθήκοντά τους και άλλοι δεν μπορούν. Το υποστηρίζω, είναι η γνώμη μου, έζησα την ελληνική πραγματικότητα από κεφαλής έως ονύχων και έχω το θάρρος (ανεξαρτήτως αντιδράσεων των ρετιρέ) να την εκφράζω. Λείπει στην πατρίδα μας ο έλεγχος παρουσίας, απόδοσης και επάρκειας. Ό,τι λειτουργεί δίχως ...λιπαντικό στην πιο πάνω κατηγορία, λειτουργεί λόγω παιδείας, ενσυναίσθησης και ιδιοκτησίας του καθήκοντος. Ιδιοκτησία καθήκοντος σημαίνει, πως ο καθένας, οπουδήποτε και οποτεδήποτε, εργαζόμενος οφείλει να θεωρεί προσωπικό του ζήτημα την εργασία, που ανέλαβε ή του ανέθεσαν. Αυτά είναι ψιλά γράμματα εις τα καθ’ ημάς. Και όχι μόνο στο Δημόσιο. Οι Νεοέλληνες είμαστε ελευθερόφρονες, αναρχικοί κατά πλεονασμό και... “φιλοσοφούμεν τε γαρ άνευ μαλακίας”, χωρίς να έχουμε ιδέα της έννοιας αυτής της λέξης, που σημαίνει μαλθακότητα. Γι’ αυτό γράφουμε ιστορία με τη νεοελληνική απόδοσή της. Οχι όλοι ευτυχώς. Είναι οι εξαιρέσεις που τραβάνε μπροστά. Αυτές μας σέρνουν στην ανηφοριά και μας φρενάρουν στην κατηφόρα.
Ιδού τώρα δείγμα γενικής γνωστικής, νοητικής και ηθικής ανεπάρκειας. Πρόκειται για τον Αρτέμη Σώρρα, που ...διέθεσε 600 δισεκατομμύρια αμερικανικά δολάρια σε τρία ομόλογα ενεχυρασμένα υπέρ του ελληνικού κράτους σε καναδική Τράπεζα, για να εξοφληθούν με ένα μέρος τους τα χρέη του ελληνικού Δημοσίου. Αυτά δεν τα έλεγε μόνον ο Αρτέμης. Τα έγραψε σε απόφασή του Δικαστής, ο οποίος όχι μόνον τον αθώωσε για διασπορά ψευδών ειδήσεων, αλλά έστειλε στον αρμόδιο Εισαγγελέα τη δικογραφία, για να ασκήσει ποινική δίωξη εναντίον όσων τον συκοφάντησαν και... άλλων, διότι “εκ της όλης διαδικασίας προέκυψαν ενδείξεις τέλεσης αξιόποινων πράξεων κατά του κατηγορουμένου” (ενν. του Σώρρα). Ο τελευταίος μήνυσε και όλους τους βουλευτές, τον Πρωθυπουργό και τον Στουρνάρα, καθώς δεν χρησιμοποίησαν τα 600 δισ. δολάρια, για να εξοφλήσουν το ελληνικό χρέος. Δικαστής λοιπόν έγραψε, ότι υπάρχουν τα λεφτά. Αγνοώ, αν τον άγγιξε το σύστημα της ημετερότητας, παρότι δικαίωσε τον απατεώνα, που επισείοντας για τρία ολόκληρα χρόνια την “απόφαση” εξαπάτησε δεκάδες -ίσως και περισσότερες- χιλιάδες ανθρώπους ανά την Ελλάδα. Ετσι άρχισε η εξακόντιση εξωδίκων από οφειλέτες Τραπεζών προς τις τελευταίες, ώστε να σπεύσουν να συμψηφίσουν τις οφειλές τους από τα 600 δισ. δολάρια. Τρία ολόκληρα χρόνια κανένας εισαγγελέας, τραπεζίτης, απλό τραπεζικό στέλεχος, μηνυτής του Αρτέμη -όπως ο μη εμφανισθείς στη δίκη, κ. Γεωργιάδης-, κανένας απολύτως δημόσιος λειτουργός, που γνώριζε την ντροπιαστική ιστορία, δεν κούνησε το δαχτυλάκι του, να σταματήσει την πανελλήνια χλεύη με τις τελετές όρκισης των οπαδών του Σώρρα, τον διασυρμό της Δικαιοσύνης και τις κατά συρροή εξαπατήσεις “ευφυών” Συνελλήνων. Η απόφαση έγινε αμετάκλητη, αλλά μετά 38 μήνες βρέθηκε φόρμουλα παρέμβασης του Αρείου Πάγου, ο οποίος την εξαφάνισε.
Έγραψα πιο πάνω για την έλλειψη εσωτερικού ελέγχου στο Γενικό Δημόσιο (Κράτος, ΟΤΑ, ΔΕΚΟ). Κανείς σχεδόν δεν ελέγχει κανέναν, επειδή οι πολλοί επιδίδονται και αναλώνονται σε δημόσιες σχέσεις κάθε είδους (ναι, υπάρχουν οι εξαιρέσεις, και αλίμονό τους). Πριν πολλά πολλά χρόνια σε επαρχιακό μεγάλο Νοσοκομείο υπηρετούσε Διοικητής, που έκανε άψογη δουλειά. Τον δυστυχή όμως εξύβριζε υπογείως και υπονόμευε συλλήβδην το ιατρικό, νοσηλευτικό και διοικητικό προσωπικό, επειδή ήλεγχε καθημερινά το ωράριο και τις απουσίες. Απηύδησε ο άνθρωπος, παραιτήθηκε και τον διαδέχτηκε πανέξυπνος Έλλην, που έκανε το γραφείο του στο Νοσοκομείο στέκι εξυπηρετήσεων. Το Νοσοκομείο βέβαια το έκανε λαμπόγυαλο. Μπάχαλο παντού. Είχε και ωράριο επισκέψεων του κοινού στο γραφείο του. Και τι; Όταν ο άνθρωπός μας έθεσε υποψηφιότητα Βουλευτή, πήρε -χάρη στο μαγαζί του- 20.000 σχεδόν σταυρούς. Τριετής προεκλογικός αγώνας αναλώμασι των φορολογουμένων. Κακό; Μη μου πείτε. Οι πάντες είμαστε συνδρομητές της αταξίας αυτής και αλλού και μάλλον δεν μας πρέπουν οι διαμαρτυρίες, καθώς όλοι μας ανεπαισθήτως ή κατ’ ανάγκη είμαστε ή γινόμαστε παραγωγοί ή συμμέτοχοι της δυστοπίας που βιώνουμε.