Διανύουμε τον ενδέκατο μήνα του έτους και μέχρι στιγμής καταγράφουμε στον πίνακα των θανάτων ή καλύτερα των δολοφονιών, δεκατέσσερις γυναίκες-θύματα της ακόρεστης εγωπάθειας και μισαλλοδοξίας των συζύγων τους, των συντρόφων τους και γενικά των φίλων τους.
Θύμα αυτής της νοσηρής κατάστασης, η 32χρονη δασκάλα της Ρόδου που έπεσε θύμα της μανιακής και σχιζοφρενούς συμπεριφοράς του φίλου της, που όπλισε τα βέβηλα χέρια του, που δεν δίστασαν να τραβήξουν τη σκανδάλη του φονικού όπλου και να την οδηγήσουν έτσι στον άλλον κόσμο. Βαριά η ατμόσφαιρα στην κοινωνία όταν αναλογίζεται κανείς ότι άλλες δεκατέσσερις ακόμα γυναίκες δολοφονήθηκαν μέσα στη διάρκεια του έτους από ανώμαλους και ψυχοπαθείς ανθρώπους που κυκλοφορούσαν χωρίς κανέναν περιορισμό ανάμεσά μας. Από την ειδησιογραφία που διαχέει πλαδαρούς ενημερωτικούς μηχανισμούς των μέσων ενημέρωσης, εισπράττουμε την πικρία και την απογοήτευση, την αγανάκτηση και τον θυμό μας για τα γεγονότα αυτά, που ευτελίζουν τη χώρα και τον πολιτισμό της. Μαθαίνουμε γεγονότα και συμπεριφορές που παγώνουν τις καρδιές μας, κόβουν την αναπνοή μας, συνθλίβουν την ψυχή μας και μας εγκλωβίζουν στα σκοτεινά κελιά της απόγνωσης. Τολμώ να προσθέσω και μία άλλη εντελώς πρωτότυπη ποιότητα της τρέχουσας πρακτικής της Πολιτείας πάνω στην αντιμετώπιση του περιορισμού και της εξαφάνισης του θέματος αυτού για να παύσει η κοινωνία μας να θρηνεί αθώα θύματα. Είναι αποκλειστική έμπνευση των εκάστοτε υπουργών Προστασίας του Πολίτη που διακινούν και διαπλέκουν φαινόμενα σαν αυτά που περιγράφηκαν παραπάνω και που ξανά να μη συμβούν. Λόγια μακριά από το χρέος της σοβαρότητας. Μιας φθηνής θεατρικής επιθεώρησης που στόχο έχει τον εντυπωσιασμό και την εξαπάτηση της απέναντι όχθης. Ο κόσμος δεν πείθεται σε τοιούτου είδους διακηρύξεις, αφού μέχρι σήμερα δεν είδε κάποια σημεία που να διακόπτουν αυτήν τη ροπή των εγκλημάτων που τελευταία βιώνει η κοινωνία μας. Ο λαός μας δεν χάρηκε τις ηλιόλουστες μέρες της αγαπητικής «κοινωνίας». Βρίσκεται ανάμεσα στον σκοτεινιασμένο ορίζοντα. Στις αστραπές και στις βροντές, στους κεραυνούς και στις θύελλες που εκπέμπονται και πυροδοτούνται από τους άνομους της Πολιτείας που κάθε λίγο σκορπούν τον φόβο και τον τρόμο μέσα στους κόλπους της κοινωνίας.
Η ζωή είναι το πολυτιμότερο αγαθό του ανθρώπου στη γη. Οφείλουν όλοι να τη σέβονται και να την προστατεύουν από κάθε επιδρομή και επιβουλή εναντίον της. Κανένας δεν έχει το δικαίωμα να την αφαιρέσει, ειμή μόνο ο Δημιουργός και Δοτήρας της. Το δικαίωμα αυτό δεν παρέχεται ούτε στον ίδιο τον εαυτό μας. Γι’ αυτό και η εκκλησία αρνείται να αναγνώσει την Εξόδιο Ακολουθία στους αυτόχειρες. Δηλαδή περιορίζεται σ’ ένα Τρισάγιο και τίποτα άλλο. Η ζωή δεν είναι όπως νομίζουν πολλοί, σαν ένα όμορφο αγριολούλουδο του αγρού που μπορεί ανά πάσα στιγμή να το αφαιρέσεις, να το χαρείς για λίγο και μετά να το πετάξεις, ούτε όπως ένα λάχανο του κήπου να το κόψεις και να το προσφέρεις σε βρώση κάποιων θαμώνων. Η ζωή για τον άνθρωπο είναι η ίδια η ύπαρξή του, η θεϊκή του υπόσταση. Και από τη σκοπιά αυτήν, η προστασία της είναι απόλυτη και αναγκαία από κάθε κακό.
Οι κοινοτικές αλλαγές πάντοτε χαρακτηρίστηκαν και προβλήθηκαν ως βηματισμοί της αέναης και ταχύτατης ανάπτυξης της ζωής των ανθρώπων. Ιδίως εκείνες που αφορούσαν το γυναικείο φύλο. Χρόνια πολλά οι γυναίκες ήταν στο περιθώριο και αντιμετωπίζονταν από τους άνδρες ως πράγμα (res) του Ρωμαϊκού Δικαίου. Η δυνατότητα προσφυγής της στην αγορά εργασίας, το δικαίωμα ψήφου στις εθνικές και δημοτικές εκλογές, η δυνατότητα συμμετοχής της στις εργασιακές, πολιτικές, εκπολιτιστικές διεργασίες του τόπου, υπήρξε η μεγαλύτερη επανάσταση για εκείνες και γενικά για την κοινωνία. Το όραμα για υπέρβαση των σκοτεινών αντιλήψεων της εποχής μας και ο αγώνας για μια νέα ανάπλαση της κοινωνίας των ίσων δυνατοτήτων και ευκαιριών ανάμεσα στα δύο φύλα της κοινωνίας, η απόσβεση και η διαγραφή των αναμνήσεων του παρελθόντος σηματοδότησε τη μεγάλη αλλαγή στον τόπο. Έτσι η γυναίκα ανεξάρτητη και ελεύθερη από το παρελθόν εισέβαλε σ’ όλες τις εκδηλώσεις της ζωής. Έγινε έμπορος, βιοτέχνης, επιχειρηματίας με δικά της πλέον χρήματα και δική της αυτάρκης προσωπικότητα.
Αναμείχθηκε με τα κοινά και εκλέχθηκε σ’ όλα τα πολιτικά και πολιτειακά αξιώματα, ως δημοτική σύμβουλος, πρόεδρος Δημοτικού Συμβουλίου, δήμαρχος, βουλευτής, νομάρχης, υπουργός. Έφτασε να ανέβει στον θρόνο της Προέδρου της Δημοκρατίας, στο ανώτατο πολιτειακό αξίωμα της χώρας. Άλλοτε το δικαίωμα αυτό ανήκε στους προύχοντες και σε ανθρώπους υψηλών διακρίσεων της γνώσης και της διπλωματίας. Σήμερα μπορεί να το διεκδικήσει οποιαδήποτε γυναίκα. Αρκεί να είναι Ελληνίδα. Δείτε τι συνέβαινε τις παλαιότερες εποχές.
Θυμούμαι τις γυναίκες του χωριού σε πολύ μικρή ηλικία να επιστρέφουν τις απογευματινές-βραδινές ώρες από τις αγροτικές εργασίες, φορτωμένες στις πλάτες με ξύλα και την κοιλιά τους προς τα έξω, λόγω της εγκυμοσύνης των, να κρατούν το χαλινάρι του ζώου και τον «Ναβουχοδονόσωρα» άνδρα τους καβάλα στο ζώο. Όσο πιο βαθιά στα χρονικά μήκη της ιστορίας και αν προωθήσεις την έρευνα, θα συναντήσεις χειρότερα φαινόμενα σε βάρος των γυναικών. Ακόμη και στις προοδευμένες πολιτιστικά ομάδες της αρχαιότητας, οι συνθήκες σε βάρος των γυναικών όπως μας περιγράφουν τα κείμενα των ιστορικών ήταν τραγικές. Κανένας όμως δεν μπόρεσε να αντιδράσει δυναμικά και να προσπαθήσει να ανατρέψει την κατεστημένη τάξη. Από τη στιγμή όμως που η γυναίκα έπαψε να είναι θεραπαινίδα δούλα των σκοπών και επιδιώξεων του άνδρα της και απέκτησε τη δική της προσωπικότητα και ελευθερία με το προνόμιο να προσδιορίζει υπεύθυνα τους βηματισμούς της, αλλά και να βιώνει τις συνέπειες των προσωπικών της επιλογών, τα πράγματα άλλαξαν τελείως. Η κατάσταση αυτή επέφερε και την αλλαγή στις προσωπικές σχέσεις των συζύγων με μία μεγάλη μερίδα ανδρών να μην μπορούν ακόμη να πιστέψουν αυτήν την αλλαγή της ισότητας και την υποβάθμιση της επικυριαρχίας τους στις γυναίκες. Φορτισμένοι με τις παλιές τους συνήθειες, η θύελλα που αφάνισε την πρωτοκαθεδρία τους, φρονώ ότι είναι μία από τις αιτίες που οδηγούν τους άνδρες να φθάνουν στα άκρα και μαζί με την εγωπάθεια, τη σχιζοφρένεια, την ψυχοπάθεια, την οργή, τον θυμό και το μίσος να δημιουργούν το πνικτικό κλίμα της ψυχής τους και να οπλίζουν το φονικό χέρι τους σε βάρος αθώων γυναικών. Οι καιροί τρέχουν. Οι κοινωνίες μας αλληλοσφάζονται. Τα κορμιά των συνανθρώπων μας καταστρώνονται θυσία στους βωμούς της απανθρωπιάς, της ακόρεστης εγωπάθειας και της ασυμμάζευτης βαρβαρότητας. Κάποτε πρέπει να δοθεί ένα τέλος σ’ όλα αυτά.
Περπατώντας μέσα σ’ αυτό το πυκνό σκοτάδι αντιμέτωπος με την απογοήτευση, την αγανάκτηση και την οργή, δεν μπορώ παρά να στηλιτεύσω και να καταδικάσω τα στυγερά και απεχθή εγκλήματα σε βάρος των δεκαεσσάρων γυναικών. Παράλληλα θα περιοριστώ στην επισήμανση και υπογράμμιση των ευθυνών και του χρέους των δύο μεγάλων στυλοβατών της προστασίας της ζωής των ανθρώπων, της Πολιτείας και της κοινωνίας, να λάβουν τα κατάλληλα και απαραίτητα μέτρα ώστε στο μέλλον να μη ζήσουμε φαινόμενα σαν αυτά των δεκαεσσάρων γυναικών. Η προστασία της αξίας της ανθρώπινης προσωπικότητας και της ανθρώπινης ζωής είναι καθήκον και υποχρέωση όλων μας.

Από τον Αθανάσιο Φώτο, επί τιμή δικηγόρο