Στενόμυαλες αντιλήψεις ως απότοκο βιωμάτων σε συνθήκες ένδειας και αποχής από κοιτώνες μάθησης μπόλιασαν τη σκέψη και την κρίση των νεότερων ότι κάθε πράγμα γίνεται στον καιρό του δίκην ενός αγώνα ταχύτητας για γρηγορότερη επίδειξη χαρτιών με σφραγίδες και υπογραφές πανεπιστημίων, απατηλών διαβατηρίων ενός ψευδεπίγραφου κοινωνικού γοήτρου και ενός γάμου λαμπρού, αντάξιου ενός μεστού βιογραφικού.
Για καλή μας τύχη, εύνοια, χτύπημα της μοίρας στην πλάτη, ευλογία, πες το όπως θες, τα τελευταία χρόνια αυτό δείχνει να αλλάζει, το μυαλό να ανοίγει, η κρίση να αποκρυσταλλώνεται, τα στερεότυπα να κατακρημνίζονται.
Πόσες και πόσες μικρές καθημερινές ιστορίες έρχονται στη δημοσιότητα με μητέρες εργαζόμενες που αποφοιτούν, με ηλικιωμένους που δοκιμάζουν τις πιθανότητές τους για εισαγωγή στην Τριτοβάθμια Εκπαίδευση, με πολυπράγμονες ανθρώπους, ενδιαφέρουσες προσωπικότητες που μελετούν διαφορετικά επιστημονικά πεδία το ίδιο χρονικό διάστημα και άλλα πολλά και διάφορα.
Όλα αυτά είναι υπέροχα. Γιατί ο άνθρωπος εξελίσσεται. Γιατί η γνώση είναι κινητήριος δύναμη. Γιατί το πνεύμα χρειάζεται εξάσκηση όπως και το σώμα. Γιατί οι σύγχρονες κοινωνίες, δομικά και λειτουργικά, χρειάζονται άτομα δραστήρια, με αναζητήσεις, προβληματισμούς και ανησυχίες και όχι άτομα στάσιμα που επαναπαύονται στα όσα τους παρέχει ο μισθός της εργασίας τους.
Βέβαια, είναι και θέμα χαρακτήρα, θέμα ιδιοσυστασίας. Σε μια ευνομούμενη πολιτεία, όμως, η οποία προσφέρει τη δυνατότητα εύκολης πρόσβασης στη γνώση, σε κοινωνικές συσσωματώσεις που παρέχουν κίνητρα και ικανοποιούν φιλοδοξίες, σε ένα ανθρώπινο σύνολο που έχει ως γνώμονα τον ευγενή συναγωνισμό, τη βελτιστοποίηση μέσα από την αξία και την εξειδίκευση του όποιου άλλου, τα πράγματα γίνονται ευκολότερα.
Τρώγοντας έρχεται η όρεξη. Χρόνο όλοι έχουμε για να ενεργοποιήσουμε τους εαυτούς μας, να τους εντάξουμε σε μια γνωσιακή διαδικασία με οφέλη για μας τους ίδιους και για τους συνανθρώπους μας. Χρόνο που θα τον βρούμε μεμιάς όταν κλείσουμε τις τηλεοράσεις και απεξαρτηθούμε από το τηλεοπτικό υποπροϊόν, όταν αξιοποιήσουμε δημιουργικά τα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης χωρίς να αποχαυνωνόμαστε, όταν μάθουμε να διαχωρίζουμε τη στείρα γνώση από το μαθησιακό κεκτημένο. Μπορούμε σε μια διά βίου μάθηση αρκεί να το θέλουμε. Στο χέρι μας είναι.

Από τον Δημήτρη Πανδρεμμένο,
αστυνομικό, δημοσιογράφο και μεταπτυχιακό φοιτητή Κοινωνιολογίας του αθλητισμού