Ο Φρανκ Ζάππα έλεγε ότι οι άνθρωποι συμφωνούν μαζί σου μόνο εάν συμφωνούσαν από πριν. Ακούω στα κανάλια πολλές φορές, όπου βγαίνουν πολλοί και λένε, εσύ φταις που δεν μπορείς να πείσεις τους ανεμβολίαστους». Εάν λοιπόν είναι τόσο εύκολο γιατί δεν βγαίνετε εσείς να πείσετε εκείνους που δεν σας ψηφίζουν και να αλλάξετε τα δημοσκοπικά δεδομένα, να πάρετε προβάδισμα και να ζητήσετε και εκλογές; Αλλά εδώ το πρόσχημα είναι άλλο, δεν αποδέχομαι τις δημοσκοπήσεις, όπως άλλοι δεν αποδέχονται την ύπαρξη του ιού. Πρόκειται για παραλλαγή του προσχήματος της ίδιας ποικιλίας.
«Ου με πείθεις καν με πείσης», έλεγε ο Ισοκράτης. Και επιπλέον πώς θα πείσεις, όταν εσύ ο ίδιος εμφανίζεις τα ίδια σύνδρομα, εφόσον δεν πείθεσαι από την ίδια την πραγματικότητα.
Η πειθώ λοιπόν. Τι είναι αυτό το πράγμα. Πόσο εύκολα διολισθαίνει κανείς από τη λογική στην επιληψία; Το είχαν αναρωτηθεί και συνειδητοποιήσει νωρίς, από τα αρχαία χρόνια οι Έλληνες. Γι’ αυτό ακριβώς τον λόγο ο δυστυχής Σωκράτης πάσχιζε να βάλει κάποια τάξη. Μίλησε για συλλογισμό, επιχειρήματα, διαδικασία απόδειξης, νόημα της λέξης, αποκλεισμό, λογική βάση, συμπέρασμα κ.λπ. Προσπάθησε να δομήσει τους όρους μιας σοβαρής συζήτησης που να μπορούσε να αχθεί χρήσιμα κάπου σε κάτι που δεν είναι αποδεκτό και από τα δύο μέρη, εδραίο και ωφέλιμο.
Από εκείνη λοιπόν την εποχή τίποτα δεν άλλαξε. Οι όνοι συνεχίζουν να έχουν το ίδιο πείσμα. Τα προσχήματα και οι θεοί να πείθονται από την «ανάγκα» αλλά όχι και οι ισχυρογνώμονες θνητοί, που πάντα μισούν τους θεούς, άσχετα αν τους επικαλούνται. Βέβαια παίζει ρόλο συχνά και η παραψυχοπαθολογία συχνά μεταμφιεσμένη σε τσιτάτα ιδεολογίας.
Και όχι σπάνια όπως βλέπουμε και ακούμε, είναι τόσο μασίφ η αδιαλλαξία, η ισχυρογνωμοσύνη, η ακαμψία που υπερβαίνει ακόμη και το ένστικτο επιβίωσης και οδηγεί στον θάνατο. Προτιμούν κάποιοι να πεθάνουν παρά να αλλάξουν γνώμη και το χειρότερο, για κάτι που δεν γνωρίζουν και παρά τη γνώμη των ειδικών. Για ποια προσχήματα και για ποια πειθώ μιλάμε λοιπόν;
Υπάρχουν πείσμονες με επιμονή που δεν μετακινούνται από μία θέση (δύσκολα να την πεις «άποψη»), διότι δεν έχουν ποτέ διδαχθεί την έννοια και τους όρους του διαλόγου του επιχειρήματος του γεγονότος και ότι τα συμβάντα είναι πιο πεισματάρικα από οποιονδήποτε. Πεθαίνεις και ερμηνεία πια δεν υπάρχει. Είναι γεγονός. Ο ιός δεν έχει συναίσθημα, δεν κάνει επιλογή, σκοτώνει χωρίς κριτήρια. Οποιονδήποτε βρει ευάλωτο, οπουδήποτε. Δεν κάνει χάρες, ούτε ρουσφέτια. Δεν αναβάλει. Δεν ρωτάει αν είσαι χριστιανός ή μουσουλμάνος. Θερίζει χωρίς προκατάληψη.
Κι όμως αυτή η απλή, ξεκάθαρη και προφανής λογική που επαληθεύεται καθημερινά και οδυνηρά από την πραγματικότητα δεν πείθει που εξαιτίας που υποφέρουμε όλοι, ολόκληρες κοινωνίες. Η πειθώ ο Λόγος πάνω στον οποίο στηρίζονται η δημοκρατία και η συνύπαρξη. Αλλιώς θα περνάμε όλοι τα τσεκούρια. Γιατί η εμμονή για μερικούς είναι υπαρξιακό θέμα «ου με πείθεις καν με πείσης». Όπως έλεγε και ο Λένιν «Δεν ξέρω τι είναι αλλά είμαι εναντίον».
Κατά συνέπεια και μετά από προσπάθειες που κρατούν κοντά δύο χρόνια μιλάμε για μια μειοψηφία, στην οποία η πειθώ δεν έχει καμία τύχη βρίσκοντας χίλια δύο προσχήματα.