Μήπως ψάχνουμε δικαιολογία; Μᾶλλον ἔχουμε μάθει νά μήν ἀντέχουμε κι ἀντί νά ἀντιμετωπίζουμε τίς προκλήσεις καί τίς εὐθύνες μας, κοιτάζουμε νά δραπετεύσουμε ἀδαφορῶντας γιά τίς συνέπειες».
Αυτό αναφέρει ο μητροπολίτης Λαρίσης και Τυρνάβου κ. Ιερώνυμος στο Χριστουγεννιάτικο μήνυμά του προς τόν ιερό κλῆρο καί τον εὐσεβῆ λαό τῆς καθ᾽ ἡμᾶς Ἱερᾶς Μητροπόλεως, σημειώνοντας: «Ὁ Χριστός μας σαρκώνεται ὥστε οἱ ἄνθρωποι νά ἔχουμε τήν δύναμη νά ἀντέχουμε καί νά ζοῦμε ἐλεύθερα».Πιο αναλυτικά το Μήνυμά του:
«Ἀγαπητοί μου,
Χριστούγεννα, κι ἐμεῖς ψηλαφοῦμε μέ σεβασμό τά Ἱερά Κείμενα καί τόν Λειτουργικό πλοῦτο τῆς Ὀρθοδοξίας, καθώς περιγράφουν τό πῶς σαρκώθηκε «ὁ Θεὸς τῆς ὑπομονῆς καὶ τῆς παρακλήσεως” (Ῥωμ. ιε’,5). Τί σημαίνει τό ὅτι ὁ Θεός μας χαρακτηρίζεται Θεός ὑπομονῆς καί παρακλήσεως; Μέ τί κάνει ὑπομονή ὁ Ἅγιος καί Παντοδύναμος Θεός; Καί γιά τί πράγμα παρακαλᾶ ὁ Δημιουργός τοῦ παντός;
Ὁ Θεός μας κάνει ὑπομονή καί μάλιστα ἀσύλληπτη, μέ ἐμᾶς, τά πλάσματά του, τούς ἀνθρώπους. Ἀπό τήν ἀρχή τῆς δημιουργίας ποτίζουμε πικρία Ἐκεῖνον πού μᾶς ἔδωσε τή ζωή! Πῶς; Μέ τήν ἀνυπακοή μας, μέ τό ἐγωιστικό μας θέλημα, μέ τήν ἀχαριστία μας. Κι ἐνῶ ὁ Ἅγιος Θεός ἔχει κάθε λόγο τουλάχιστον νά μᾶς περιφρονήσει, ἄν ὄχι καί νά μᾶς καταστρέψει, Αὐτός στέλνει τόν Μονογενῆ Υἱό καί Λόγο Του ὡς Λυτρωτή, Σωτῆρα καί Εὐεργέτη στό ἀνθρώπινο γένος! Κάθε ἄνθρωπος-δημιουργός θεωρεῖ ὅτι ἔχει τόν ἀπόλυτο ἔλεγχο τοῦ δημιουργήματός του καί συμπεριφέρεται ἀνάλογα. Ἔτσι, ἐάν σέ ἕναν ποιητή δέν ἀρέσει τό ποίημά του, πολύ ἁπλά τό σκίζει καί τό πετᾶ. Ἐάν σέ ἕναν ζωγράφο δέν ἀρέσει ὁ πίνακάς του, πετᾶ τόν καμβά καί ξεκινᾶ ἕναν καινούργιο. Ἐάν σέ ἕνα γλύπτη δέν ἀρέσει τό ἄγαλμά του, τό σπάει μέ τήν σμίλη του καί προχωρᾶ σέ κάτι ἄλλο. Ἐμᾶς ὅμως, ὁ Δημιουργός μας δέν μᾶς ἀντιμετώπισε ἔτσι. Ὅταν Τόν ἀπογοητεύσαμε, ὅταν Τόν πικράναμε, ὅταν Τόν προσβάλλαμε, οὔτε μᾶς πέταξε, οὔτε μᾶς διέλυσε, οὔτε κἄν μᾶς ξέχασε. Ὑποσχέθηκε ὅτι θά στείλει Αὐτόν πού θά μᾶς ἔβγαζε ἀπό τήν μιζέρια τῆς αὐτοκαταστροφῆς μας καί θά μᾶς φρόντιζε.
Αἰῶνες ἡ ἀνθρωπότητα περίμενε! Καί δέν περίμενε μέ προσευχή καί προσοχή στόν τρόπο τῆς ζωῆς της, ἀλλά περίμενε ρίχνοντας λάδι στή φωτιά, προκαλῶντας τόν Ἅγιο Θεό μέ τήν πολυποίκιλη ἁμαρτία. Κι ὁ Θεός δέν μᾶς ἀπεστράφη, μᾶς ἄντεξε καί τήρησε τόν λόγο Του. «Ὅτε δὲ ἦλθε τὸ πλήρωμα τοῦ χρόνου, ἐξαπέστειλεν ὁ Θεὸς τὸν υἱὸν αὐτοῦ, γενόμενον ἐκ γυναικός, γενόμενον ὑπὸ νόμον, ἵνα τοὺς ὑπὸ νόμον ἐξαγοράσῃ, ἵνα τὴν υἱοθεσίαν ἀπολάβωμεν.» (Γαλ. δ’, 4-7). Δέν ἔκανε ὅμως, ὑπομονή ὁ Θεός μέχρι πού ἦλθε ἡ κατάλληλη ὥρα νά σαρκωθεῖ ὁ Χριστός μας. Καί στή συνέχεια καί μέχρι σήμερα καί ἕως τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος κάνει ὑπομονή μαζί μας. Τό ψέλνουμε κάθε βράδυ στόν ἑσπερινό: «ἐὰν ἀνομίας παρατηρήσεις Κύριε, Κύριε τὶς ὑποστήσεται; ὅτι παρὰ Σοὶ ὁ ἰλασμός ἐστι» (Ψαλμ. ριθ’,4), δηλαδή «ἐάν Κύριε ἀρχίζεις καί ἐξετάζεις τίς ἁμαρτίες μας, ποιός μπορεῖ νά ἀντέξει τόν ἔλεγχό Σου; Ὅμως, δέν τό κάνεις γιατί εἶσαι ἐλεήμων»! Μᾶς ὑπομένει λοιπόν ὁ Θεός, περιμένοντας τήν πνευματική μας ὡρίμανση καί ἐπιστροφή στόν οὐράνιο Πατέρα.
Πέραν ὅμως, τῆς διαχρονικῆς ἀγαπητικῆς καί ὑπομονετικῆς συμπεριφορᾶς τοῦ Θεοῦ καί Πατρός, τό παράδειγμα τοῦ Χριστοῦ μας διδάσκει τό ἴδιο. Σαρκώνεται καί δέν σπεύδει σαρωτικά νά ἀνατρέψει τήν κατεστημένη ἁμαρτία. Δέν ἐπιδιώκει ἀπότομα καί ἀμέσως νά διορθωθοῦν ὅλα καί νά ἐπιβληθοῦν μέ ὁποιαδήποτε μέσα οἰ ἀρχές τοῦ Εὐαγγελικοῦ μηνύματος. Κινεῖται μέ ὑπομονή, οὐσιαστικά ἀντέχοντας κι ὄχι ὑπομένοντας. Τί σημαίνει αὐτό; Δέν ἀντιμετώπισε οὔτε παθητικά, οὔτε μοιρολατρικά, οὔτε στωικά τά ὅσα τοῦ συνέβησαν. Ἐργάσθηκε δυναμικά μέ ἔργο καί λόγο γιά νά πείσει γιά τό λάθος, γιά τήν κατάπτωση, γιά τό ἀπάνθρωπο καί νά διδάξει τό σωστό, τό σωτήριο, τό ἅγιο!
Ἔτσι, ὑπομένει ἤ καλύτερα, ἀντέχει τήν ἀδιαφορία καί τό ἀφιλόξενο τῆς Βηθλεέμ, τήν καταστρεπτική ἐναντίον του καί βίαιη μανία τῆς πολιτικῆς ἐξουσίας, τήν προσφυγιά στήν Αἴγυπτο, τήν σιωπηλή ἀναμονή μέχρι νά ξεκινήσει ἡ δημόσια δράση του ὑποτασσόμενος σέ ἀνθρώπους, καί ἀργότερα τήν ἀπόρριψη τοῦ σωτηρίου κηρύγματός Του ἀπό τούς συγχρόνους Του, τήν ἐναντίον Του διαβολή καί συκοφαντία, τίς στενόκαρδες καί στενόμυαλες συμπεριφορές ἀπό τούς δικούς του ἀνθρώπους, τήν ἀπάνθρωπη συμπεριφορά τῶν Ρωμαίων στρατιωτῶν καί τέλος, τόν ἀτιμωτικό θάνατο!
Ὅταν ἔχουμε τέτοιο παράδειγμα, τέτοια ὑποθήκη ζωῆς, τέτοια παρακαταθήκη Πίστης καί Ἤθους, πῶς μποροῦμε καί προδίδουμε τόν ἴδιο τόν Χριστό μας ἰσχυριζομενοι ὅτι «δέν ἀντέχουμε ἄλλο», «δέν πάει ἄλλο» καί τά ὅμοια; Σκληρές οἱ συνθῆκες τῆς ζωῆς μας. Μήπως δέν ἦταν πάντα; Καί πῶς οἱ παλαιότερες γενεές ἄντεχαν; Μήπως ψάχνουμε δικαιολογία; Μᾶλλον ἔχουμε μάθει νά μήν ἀντέχουμε κι ἀντί νά ἀντιμετωπίζουμε τίς προκλήσεις καί τίς εὐθύνες μας, κοιτάζουμε νά δραπετεύσουμε ἀδαφορῶντας γιά τίς συνέπειες. Γυρίζουμε τήν πλάτη καί ἀποχωροῦμε ὑποχωρῶντας ἄτακτα, ξεχνῶντας συνάμα ὅτι ἔτσι ἐγκαταλείπουμε τή ζωή στήν ὁποία καλούμαστε νά γίνουμε πρωταγωνιστές μέ τήν οὐσιαστική συμμετοχή μας κι ὄχι παθητικοί θεατές μέ τήν ἀδιαφορία καί τήν ἄρνησή μας. Γι᾽ αὐτό φεύγει ἡ ζωή μέσα ἀπό τά χέρια μας κι ἐμεῖς αἰσθανόμαστε τίς ἐξουθενωτικές συνέπειες.
Ὁ Χριστός μας σαρκώνεται ὥστε οἱ ἄνθρωποι νά ἔχουμε τήν δύναμη νά ἀντέχουμε καί νά ζοῦμε ἐλεύθερα. Κι αὐτό τό κάνει διδάσκοντας ἕνα ἦθος, τό ὁποῖο ἐνδεχομένως χρειάζεται τό χρόνο του γιά νά τό κατανοήσουμε καί τόν φωτισμό τοῦ Ἁγίου Πνεύματος γιά νά τό ἐγκολπωθοῦμε. Ὁ «πρᾶος καὶ ταπεινός τῇ καρδίᾳ» (Ματθ. ια’, 29) Χριστός μας, γεννᾶται καί ὑποστασιοποιεῖ τήν μεγαλύτερη ἀνατροπή στήν ἱστορία τῆς ἀνθρωπότητας ἀπορρίπτοντας τήν βία καί προτείνοντας ὡς μόνον ὅπλο τήν πειθώ, τήν «παράκληση», τήν διδασκαλία πού ὁδηγεῖ στήν εἰρήνη καί τήν ἰσορροπία στίς ψυχές μας.
Ὁ Χριστός κηρύττει, διδάσκει καί παραθέτει παράδειγμα πώς μέ τό ἥρεμο θάρρος τῆς ἀντοχῆς καί τῆς ὑπομονῆς ὅλα ἀλλάζουν. Κι ἐκεῖ πού φαίνονται ἀδιέξοδα, χαράζονται δρόμοι ὑπέρβασης καί βελτίωσης στήν κοινωνία, στίς ἀνθρώπινες σχέσεις, στίς οἰκογενειακές σχέσεις, στά ζητήματα ὑγείας, στά οἰκονομικά προβλήματα, στή μόρφωση, στήν ἐπιστήμη, στίς ὅποιες προσπάθειες. Ἐπιτέλους, ἄς ὡριμάσουμε κατανοῶντας ὅτι ὁ εἰρηνικός τρόπος ζωῆς, ἡ Ὀρθόδοξη πνευματικότητα, ἡ ἀντοχή στίς θλίψεις καί κυρίως, ἡ κατανόηση τοῦ παραδείγματος καί τῆς διδασκαλίας τοῦ Κυρίου εἶναι τά μόνα πού μποροῦν νά μᾶς βοηθήσουν νά κάνουμε τήν καθημερινότητά μας καλύτερη καί τήν κοινωνία μας παράδεισο.
Καλά κι εὐλογημένα Χριστούγεννα».

Μέ πατρικές εὐχές.
Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ
†Ὁ Λαρίσης καί Τυρνάβου Ἱερώνυμος