Πρωτόγνωρα φαινόμενα για άλλες εποχές, αφού το περιεχόμενό τους δεν συντηρεί τον πολιτισμό μας. Απεναντίας, δημιουργεί εκπτώσεις στο ήθος, στην ασφάλεια, στην πάταξη του εγκλήματος, στην επιμέτρηση των ποινών, στο μεταρρυθμιστικό μέρος της εκπαίδευσης με την υποβάθμιση της ανθρωπιστικής παιδείας, στην ευκολότερη διάλυση της οικογένειας, στην έξαρση του δημογραφικού μας προβλήματος… Συμπεριφορές που καθιστούν επισφαλές το μέλλον της πατρίδας μας.
Την κατάσταση αυτήν τη ζούμε σήμερα σ’ όλες τις παρακμιακές της αποχρώσεις. Σ’ όλα τα μέτωπα που χτυπούν ανελέητα τις συνιστώσες της εθνικής μας ταυτότητας: τη γλώσσα, την ιστορία, την ορθόδοξη χριστιανική μας πίστη, τον πολιτισμό μας.
Η προσβολή αυτή του εθνικού μας κορμού από εγχώριες και έξω-χώρες δυνάμεις βρίσκει ανταπόκριση και σε μερίδα του έντυπου και ηλεκτρονικού Τύπου.
Υποστηρίζεται από προγράμματα που υποβαθμίζουν τη λαϊκή κριτική και εκτρέπουν την ενημέρωση από την παιδευτική και μορφωτική της αποστολή.
Γιατί σε αρκετές περιπτώσεις τα προϊόντα που προσφέρουν προάγουν μόνον το υλικό και γεώδες και όχι και τις αξίες που ορθοδρομούν και ανατάσσουν πνευματικά και ηθικά τον άνθρωπο.
Προς την κατεύθυνση του μορφωτικού πεδίου χρήσιμη συμβολή μπορούν να έχουν τα Μέσα Ενημέρωσης, αν η ιδιοκτησία, η ιδεολογική γραμμή, οι λειτουργοί της δημοσιογραφίας, οι παρουσιαστές ενδυναμώσουν τη φωνή τους στην αναλλοίωτη διατήρηση των αρχών της παράδοσής μας. Τον καθοριστικότερο όμως ρόλο τον παίζει η παιδεία. Το σχολείο, η οικογενειακή αγωγή, οι νόμοι της Πολιτείας.
Η συλλογική αυτή δράση μπορεί να καταστεί ο παράγοντας δημιουργίας ενός ισχυρού αναχώματος σε κάθε απόπειρα υποταγής του λαού μας στην άλωση του εθνικού και κοινωνικού μας ήθους.
Σε κάθε επιχείρηση της εξουσίας να επιβάλλει μια νέα τάξη πραγμάτων στην προγονική μας συμπεριφορά. Να προκαλέσει σύγχυση και αδυναμία στη διάκριση των αξιών, ώστε τα σχέδια αποχρωματισμού του λαού μας να περάσουν ανώδυνα, χωρίς εκρήξεις και εμπόδια.
Δυστυχώς, όμως το ελληνικό Κοινοβούλιο είναι αιχμάλωτο του ευρωπαϊκού «εκσυγχρονισμού» ακολουθώντας κατά γράμμα τον συντονισμό του μ’ αυτόν. Έτσι τα εθνικά ήθη επισκιάζονται και καθίστανται θύματα των ευρωπαϊκών. Μια κατάληξη η οποία πάντα έχει αρνητικές συνέπειες στην πολιτισμική και πολιτιστική μας κληρονομιά.
Στις συνήθειες και στα προγονικά μας ήθη, τα διαποτισμένα με τα νάματα του ελληνοχριστιανικού και κλασικού πνεύματος.
Που πρέπει να εκφράζονται με την αγάπη μας σ’ όλον τον κόσμο, χωρίς εκπτώσεις και οπισθοδρομήσεις, γιατί τότε παύει να είναι αληθινή.
Γι’ αυτήν την αγάπη στις εθνικές και κοινωνικές μας αξίες, στον νομικό μας πολιτισμό, και στην αδιαπραγμάτευτη ορθόδοξη χριστιανική μας πίστη πρέπει να αντιστεκόμαστε. Να ορθώνουμε απροσπέλαστα τείχη σε κάθε βουλή αποδόμησης της ταυτότητάς μας.
Χρέος μας λοιπόν ως Έλληνες και ορθόδοξοι χριστιανοί να βροντοφωνάξουμε το όχι στις σειρήνες του ευρωπαϊκού «εκσυγχρονισμού» και να μην ακολουθήσουμε τα βήματα του κάλπικου αυτού προοδευτισμού.
Για τον οποίο ο Κικέρωνας, αν ζούσε θα αναφωνούσε: «Ω ήθη, ω καιροί» (Ο tempora, o mores).

Από τον Κων/νο Τσιρονίκο