Δυστυχώς, όμως, η ιστορία επαναλαμβάνεται, αυτήν τη φορά, από έναν αυταρχικό, αδίστακτο, απάνθρωπο και φιλόδοξο Ρώσο ηγεμόνα, που λέγεται Πούτιν και αποτελεί απομεινάρι της κραταιής, κάποτε, Σοβιετικής Ένωσης, τη γεωγραφική έκταση της οποίας επιθυμεί, ενδεχομένως, να αναστήσει βουτηγμένος στο αίμα.
Το πιο θλιβερό αυτής της ιστορίας, όμως, είναι, ότι ο κύριος αυτός σταυροκοπιέται, δηλώνει, πως είναι Χριστιανός Ορθόδοξος, και τα βάζει με έναν αδελφικό του λαό, τον Ουκρανικό, που είναι και αυτός Ορθόδοξος στη συντριπτική του πλειοψηφία και αγωνίστηκε μαζί με το Ρωσικό και τους άλλους συμμάχους, προκειμένου να παταχθούν και να συντριβούν οι δυνάμεις του Άξονα και του φασισμού. Επί πλέον, παρακολουθώντας την επικαιρότητα διαπιστώνει κανείς, ότι, ενώ σύμπασα η πολιτική ηγεσία της χώρας μας τάσσεται υπέρ της ειρηνικής επίλυσης των διαφορών και κατά του πολέμου, υπάρχουν ορισμένοι πολίτες και κάποια μέσα ενημέρωσης μικρής, έστω, εμβέλειας, που εγκρίνουν και επιχαίρουν με τα ανδραγαθήματα και τις θηριωδίες του κ. Πούτιν, γιατί, λένε, τιμωρεί τους συμμάχους μας για τις αδικίες και ανακολουθίες τους απέναντί μας και γιατί, επικαλούμενοι προφητείες, θα δημιουργήσει μελλοντικές συνθήκες, προκειμένου να γίνει η Κωνσταντινούπολη ελληνική. Αποδεικνύεται, έτσι, για πολλοστή φορά, ότι δεν αρκεί η δήλωση κάποιου, ότι είναι Χριστιανός Ορθόδοξος, προκειμένου να δείξει τις ευαισθησίες του και την ανθρωπιά του. Είναι, άλλωστε, εξαιρετικά απάνθρωπο, το να παραβλέπει, να σιωπά και, πολύ περισσότερο, να επιχαίρει κανείς βλέποντας: οβίδες να καταστρέφουν υποδομές και περιουσίες• ανθρώπους ηλικιωμένους, πεινασμένους και διψασμένους να στοιβάζονται σε καταφύγια, για να γλιτώσουν απ’ τους βομβαρδισμούς ή να απομακρύνονται απ’ την εμπόλεμη ζώνη, κακήν ­ κακώς• εκατομμύρια γυναικόπαιδων να παίρνουν τον δρόμο της προσφυγιάς με δάκρυα στα μάτια, αφήνοντας πίσω τους μπαμπάδες τους, συγγενείς και φίλους, προκειμένου να ορθώσουν τα στήθη τους στον εισβολέα.
Αλήθεια! Μια που μιλάμε για Χριστιανούς Ορθοδόξους, ξέχασαν όλοι αυτοί, ότι «πάντα ματαιότης τα ανθρώπινα, όσα ουχ υπάρχει μετά θάνατον», ότι ο θάνατος είναι αναπόφευκτος για όλους μας και ότι τίποτε δεν θα πάρουν μαζί τους, όταν θα έρθει η ώρα τους; Ξέχασαν εκείνα τα περίφημα «ειρήνη υμίν», το «επί γης ειρήνη» και το «αγαπάτε αλλήλους, αλλά και τους εχθρούς υμών», που αποτελούν τον ακρογωνιαίο λίθο της χριστιανοσύνης; Αναρωτήθηκε ο κ. Πούτιν και οι συνοδοιπόροι του, τι ψυχή θα παραδώσουν και πώς θα αντιμετωπίσουν τις ερινύες τους, αν διαθέτουν ηθική συνείδηση; Δεν γνωρίζουν, ότι, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο και αργά ή γρήγορα, όλα εδώ στη γη πληρώνονται και ότι από εδώ ξεκινά, με βάση την πίστη των Ορθοδόξων, η πρόγευση της κόλασης και του παραδείσου; Μπορούν, βέβαια, όλοι αυτοί να καμαρώνουν για τα «κατορθώματα» και τις «επιτυχίες» τους, αλλά, προσωρινά, γιατί η εμπειρία δείχνει, ότι τίποτε δεν μένει σταθερό και, πολύ περισσότερο, ότι η αλαζονεία, η έπαρση και η ύβρις, αργά ή γρήγορα, τιμωρούνται. Το λεχθέν του Σόλωνος προς τον Κροίσο, «μηδένα προ του τέλους μακάριζε», αυτό αποδεικνύει.
Σε ό,τι μας αφορά, υπάρχει, βέβαια, περίπτωση, την οποία και απευχόμαστε, ο συγκεκριμένος πόλεμος να φθάσει και στη γειτονιά μας και στον κόσμο ολόκληρο, αν δεν πρυτανεύσει η λογική και δεν γίνουν σεβαστοί οι κανόνες του διεθνούς δικαίου, αφού και οι εξ ανατολών γείτονές μας και όχι μόνο πάνε γυρεύοντας. Καλό είναι, γι’ αυτό, ενωμένοι οι Έλληνες σαν μια γροθιά να προετοιμαζόμαστε για ένα τέτοιο ενδεχόμενο και να μη μεμψιμοιρούμε, ούτε για την προσπάθεια εξοπλισμού της χώρας, ούτε εξασφάλισης συμμάχων, που θα βοηθήσουν να επικρατήσει το δίκαιο και να επιτευχθεί η ισορροπία και η πολυπόθητη ειρήνη στην περιοχή μας και στον κόσμο ολόκληρο. Αυτό δεν σημαίνει, βέβαια, ότι δίνουμε συγχωροχάρτι και ξεχνάμε τις αδικίες, που έχουμε υποστεί, κατά καιρούς, από συμμάχους μας, ούτε, όμως, ότι υπήρξαν και φορές, που χωρίς αυτούς δεν θα καταφέρναμε, όσα καταφέραμε. Ως εκ τούτου, ως μικρή χώρα, είμαστε υποχρεωμένοι, εκ των πραγμάτων, να συντασσόμαστε, κάθε φορά, με την πλευρά, που εξυπηρετεί, καλύτερα, τα συμφέροντά μας και, μακάρι, να το πετύχουμε.

Από τον Κώστα Γιαννούλα