Ο «ηγέτης» μπήκε στο Στάδιο Λουζνίκι της Μόσχας... Το Στάδιο παλιά λεγόταν «Λένιν», αλλά, όπως έχει εξηγήσει ο ηγέτης με διάγγελμά του, δυστυχώς ο ταβάριτς Βλαντιμίρ - Ίλιτς Λένιν έκανε σοβαρά ιστορικά λάθη τα οποία αυτός υποχρεώνεται τώρα να διορθώσει. Με αίμα και άμμο, συντρίμμια και χαλάσματα, με κραυγές και οιμωγές, τι σημασία έχει; Και ποιος θα θυμάται σε μερικά χρόνια τους αναλώσιμους; Οι Ρωσίδες μανάδες, μονάχα θα πονέσουν πραγματικά και θα τους κλάψουν, αλλά θα φύγουν κι αυτές πικραμένες από τον μάταιο τούτο κόσμο - τι να το κάνουν που γέννησαν «ήρωες» όπως τους είπαν; Οι γυναίκες τους, πάλι, θα ξαναφτιάξουν τη ζωή τους, τα παιδιά θα μεγαλώσουν και θα ξεχάσουν. Και μοναχά ο Δνείπερος, θα συνεχίσει να κυλά όπως πάντα αδιατάρακτος, ήρεμος και σιωπηλός, διατρέχοντας τις πεδιάδες της Ουκρανίας - ή ό, τι θα έχει απομείνει από τη χώρα αυτή...
Σημαίες και λάβαρα ανεμίζουν στο Στάδιο... Ο ηγέτης χαιρετά, τα πλήθη αποθεώνουν... Αληθινές επευφημίες ή καταναγκαστικές - όπως καταγγέλλουν οι δυτικές Πρεσβείες- σημασία έχει ότι βρίσκονται άνθρωποι στον 21ο αιώνα που επευφημούν και πανηγυρίζουν για τον... θάνατο άλλων ανθρώπων.
Κλείσε την τηλεόραση γυναίκα... Δεν μπορώ άλλο να βλέπω τα πλάνα που στέλνουν φιλόδοξοι τηλερεπόρτερ που διαγκωνίζονται για το ποιος θα στείλει στις οθόνες περισσότερο πόνο, περισσότερα ανοιγμένα κεφάλια και χυμένα μυαλά. Έχω την αίσθηση ότι έχω περιπλανηθεί στα καταφύγια και στα Νοσοκομεία της Ουκρανίας πιο πολύ απ’ ό, τι οι ίδιοι οι Ουκρανοί. Ένα διάλειμμα... Ένα διάλειμμα για διαφημίσεις επειγόντως.
Για να ξεφύγω απ’ τα πολεμικά πλάνα που με πυροβολούν, παίρνω στα χέρια μου την υδρόγειο σφαίρα που εδώ και χρόνια έχω πάνω στο γραφείο μου. Πες το και φετίχ... Είναι μια παλιά υδρόγειος σφαίρα που ανακάλυψα πεταμένη στα υπόγεια ενός παλιού σχολείου όπου εργαζόμουνα. «Πρέπει να καθαρίσουμε το υπόγειο απ’ τη σαβούρα», έδωσε εντολή ο διευθυντής και η αλήθεια είναι ότι πετάξαμε πολύ πράμα. «Καβάτζωσα» κι εγώ την υδρόγειο, φύσηξα, σύννεφο σηκώθηκε η σκόνη, κανονικό σύννεφο όμως, και μετά την καθάρισα και τη γυάλισα. Κι από κάτω ξαναφάνηκαν χώρες παλιές και ξεχασμένες, να καταλάβεις η Τσεχία και η Σλοβακία ήταν ακόμη ενωμένες, ναι, η Τσεχοσλοβακία που γνώρισες μικρός - μικρός, «μπαμπά τι θα πει «made in Czechoslovakia» που γράφει στο ποδήλατό μου;» - ένα υπέροχο κόκκινο «Velamos» που αγοράσαμε απ’ το ποδηλατάδικο του Κοκότη.
- Να, έλα να σου δείξω - είπα σε έναν μικρό ανεψιό- βλέπεις; Και η Γιουγκοσλαβία ενωμένη ήταν. Έλααααα. Μην δυσανασχετείς, άσε το κινητό, η γεωγραφία είναι το πιο ωραίο μάθημα. Μετά τον πόλεμο, τους ένωσε ένας στιβαρός ηγέτης, ο Τίτο. Σοβαρό κράτος. Οι Γιουγκοσλάβοι κατέκλυζαν τον Πλαταμώνα με τα «Ζάσταβά» τους - αυτοκίνητα δικής τους κατασκευής έτσι;- κι έτρωγαν καρπούζι και πολλές πιπεριές. Εμείς πάλι, πηγαίναμε εκεί και αγοράζαμε φτηνά γυαλικά, φτηνά «Adidas» και κάνα δυο κιλά μπανάνες. Ναι, στον Θεό σου! Φαντάζεσαι να κάνεις τόσο ταξίδι και να κουβαλάς ... μπανάνες; Κι όμως, εδώ δεν υπήρχαν, η Χούντα είχε απαγορεύσει την εισαγωγή τους χάριν των εγχώριων μηλοπαραγωγών. Μην κοιτάς που τώρα τις βρίσκεις παντού.
Συνήθεια μου ’χει γίνει φίλε να περιστρέφω την υδρόγειο αφηρημένα... Ίσως είναι ένα είδος τικ. Αλλά εγώ χαλαρώνω... Περνάω πάνω από χώρες, πάνω από μεγάλες πόλεις, μικρότερες πόλεις, βουνά, κοιλάδες, θάλασσες, ταξιδεύω σαν ένα τεράστιο αποδημητικό πουλί. Partir sans partir’’ που λένε κι οι Γάλλοι - είναι κι αυτό μια παρηγοριά για τα ταξιδιάρικα μυαλά που δεν έχουν σήμερα λεφτά να ταξιδέψουν και να πληρώσουν τους δυσβάστακτους «φόρους αεροδρομίων».
Στο τελευταίο μου «ταξίδι» στην παλιά υδρόγειο, στάθηκα πάνω από την Ουκρανία... Ο Γκορμπατσώφ δεν είχε προλάβει ακόμη ν’ ανοίξει την πόρτα κι έτσι η χώρα εμφανιζόταν με το παλιό σοβιετικό ή τσαρικό καθεστώς, μια απλή επαρχία της «ένδοξης» ΕΣΣΔ. Έτσι ήταν τότε... Όταν μια ομάδα κληρωνόταν με τη Δυναμό Κιέβου, ξέραμε ότι θα παίξουμε με Ρώσους - ποιοι Ουκρανοί κι εσύ τώρα; Κι αν τους προσέξεις και τους καλοεξετάσεις, εκεί, στα προσφυγικά καραβάνια στα σύνορα, που δίνουν συνεντεύξεις, ρωσόφατσες είναι κι αυτοί, ξανθοί με κόκκινα πρόσωπα και έντονα ζυγωματικά. Πώς διάβολο πήγαν και αρπάχτηκαν μεταξύ τους; Αλλά ο ηγέτης, που εξακολουθεί να αποθεώνεται στο στάδιο, σίγουρα κάτι περισσότερο θα ξέρει...
Μετά, πήρα ένα υποδεκάμετρο. Πάνω στην υδρόγειο σφαίρα μέτρησα το μέγεθος της Ουκρανίας- δυόμισι πόντους το υπολόγισα. Και μετά της Ρωσίας. Νοβοσιμπίρσκ, Κραζνογιάρ, Γιέλεν πιάσαμε Αλάσκα, ρωσικό έδαφος κάποτε πριν την πουλήσουν στους Αμερικάνους, Μάρτης του 1867 ήτανε, αλλά μην το φωνάζουμε και πολύ, μην σφηνωθεί πάλι καμιά ιδέα στο μυαλό του ηγέτη κι ανοίξουν κι άλλα μέτωπα. Δεκαεννέα πόντοι... Δεκαεννέα ολόκληροι πόντοι έναντι δυόμισι η διαφορά είναι ιλιγγιώδης. Η Ρωσία καταλαμβάνει σχεδόν μια ολόκληρη πλευρά της υδρογείου και μου γεννά κάτι περίεργες σκέψεις... Μοιάζει με ένα μεγάλο αρπακτικό ζώο που έχει ανοίξει το στόμα, λες και θέλει να καταπιεί την Ουκρανία- όχι κάτσε δες το και πες μου. Τι παιχνίδια παίζουν καμιά φορά τα γεωγραφικά σχήματα των χωρών στον χάρτη !
Δυόμισι μόλις πόντοι... Μέσα στους οποίους έχουν χωρέσει σαράντα πέντε εκατομμύρια ζωές, ή αλλιώς σαράντα πέντε εκατομμύρια μικρά ανθρώπινα δράματα, σαράντα πέντε εκατομμύρια απελπισίες, αλλά και σαράντα πέντε εκατομμύρια όνειρα και προσδοκίες. Γιατί, όσο σκοτάδι κι αν πλακώνει, πάντα ο άνθρωπος διατηρεί ψήγματα αισιοδοξίας, πάντα περιμένει να χαράξει και να πέσει παντού φως...
Με τα πολλά, κατέληξα στο συμπέρασμα πως, αν ο ηγέτης είχε στο γραφείο του μιαν υδρόγειο κι όχι παντού κάμερες κι οθόνες υπολογιστή, ίσως και να λάμβανε σοφότερες αποφάσεις.
Τι είναι τάχα μου η γη; Μια προσωρινή κατοικία είναι για όλους μας, άσπρους, μαύρους κίτρινους, και όλες τις «φυλές του Ισραήλ». Κάποια στιγμή μπήκε στη γη το πρώτο παλούκι κι όρισε σύνορα. Απληστία, πλεονεξία, ανθρώπινη φύση, πες το όπως θες. Στο διάβα της ιστορίας άνθρωποι πολέμησαν και πέθαναν γι’ αυτά. Στρατηγοί δοξάστηκαν, ηγέτες αντιστάθηκαν, ηγέτες παραφρόνησαν και πίστεψαν πως γεννήθηκαν για να ξαναγράψουν την παγκόσμια ιστορία. Και στο τέλος τι; Ποιος έγινε σοφότερος; Πάντα θα έρχονται οι επόμενοι έτοιμοι να κάνουντα ίδια λάθη. Να σκοτώσουν και να σκοτωθούν. Να αρπάξουν και να βάλουν τις δικές τους σημαίες... Την τύφλα σας, κερατάδες ...
Μπροστά στην υδρόγειο σφαίρα μου κοιτάζω τους απέραντους ωκεανούς και σκέφτομαι πως είναι η ίδια θάλασσα που ενώνει τις στεριές όλου του κόσμου. Η θάλασσα κι από πάνω ένας απέραντος ουρανός που ταξιδεύει γαλήνιος και θλιμμένος σαν να μας λυπάται. Στην τηλεόραση έχει πέσει μαύρο, ο ηγέτης έχει εξαφανιστεί. Τεχνικό σφάλμα στον σέρβερ ανακοινώνει το Κρεμλίνο. Ποιος ξέρει; Μπορεί και θεία δίκη...

ΑΛΕΞΗΣ ΚΑΛΕΣΗΣ
alexiskalessis@yahoo.gr