«Ο φόβος δεν ελέγχεται, δεν πολεμιέται, κατανοείται και μετουσιώνεται μέσα από την καταλυτική δύναμη της ενσυναίσθησης και της αγάπης».Θα πρέπει να προσπαθήσουμε να ελευθερώσουμε τον εαυτό μας από τον ιστό της ταύτισης και της προσκόλλησης. Η διέξοδος βρίσκεται μέσα μας στον εσώτερο εαυτό μας.
Έχουμε πιαστεί σ’ έναν περίπλοκο ιστό από ταυτίσεις, ρόλους, προσκολλήσεις απέχθειες και φόβους. Αυτές έλκουν τον νου προς τα έξω, σε μια ακατάπαυστη ροή από ανησυχητικές σκέψεις για το πώς θα επηρεάσουμε όλους αυτούς τους παράγοντες και θα καταφέρουμε να συγκρατήσουμε τα πράγματα, έτσι ώστε να αισθανόμαστε ασφαλείς και ευτυχείς. Όμως η δυστυχία υπάρχει άσχετα από τη θέλησή μας. Η ανάγκη για ταύτιση είναι η δύναμη που μας πηγαίνει σε καταστάσεις που μας φέρνουν δυστυχία. Η δυστυχία λοιπόν είναι μια εσωτερική κατάσταση που εξαρτάται από τις πεποιθήσεις μας και το κατά πόσον είμαστε προσκολλημένοι στα πράγματα γύρω μας κι όχι τόσο από τα εξωτερικά γεγονότα. Η ανάλυση της δυστυχίας θα μας απελευθερώσει από την άγνοια που την προκαλεί. Η ταύτιση με τo σώμα και την προσωπικότητα δημιουργεί προσκολλήσεις και απέχθειες. Ας αποταυτιστούμε, με το να θυμόμαστε ότι δεν είμαστε το σώμα και η προσωπικότητα που με τέτοια μανία προσπαθούμε να ικανοποιήσουμε. Είμαστε αιώνια πνεύματα. Ο μόνος οδηγός για όλα αυτά είναι ο εσωτερικός μας Εαυτός, γι’ αυτό είναι τόσο σημαντικό να κοιτάξουμε μέσα μας για να δούμε και να έρθουμε σε επαφή με τη λιονταρίσια φύση μας, το λιονταρίσιο πρόσωπό μας, την ανώτερη διάνοια και το πνεύμα. Τότε θα συνειδητοποιήσουμε την έμφυτη ενότητά μας με όλα τα πλάσματα και θα καταλάβουμε ότι οτιδήποτε κάνουμε σ’ αυτά το κάνουμε στην πραγματικότητα στον Εαυτό μας. Έτσι η οικουμενική αγάπη δημιουργεί μια φυσική ηθική, εξαλείφει τη βία, το ψέμα, τη ζήλεια, τον θυμό και άλλα βλαβερά συναισθήματα.
Αυτό μπορεί να γίνει με τον διαλογισμό και διάφορες άλλες πνευματικές πειθαρχίες. Αυτές οι πειθαρχίες μπορούν να μας δώσουν πραγματικά την άμεση εμπειρία της λιονταρίσιας φύσης μας.
Τότε θα είμαστε εντελώς ελεύθεροι από τον φόβο, την προσκόλληση και την απέχθεια, άρα και από τον πόνο.
Η ιστορία του σοφού:
«Το λιοντάρι-πρόβατο»
«Μια φορά μια λέαινα βγήκε να κυνηγήσει με το λιονταράκι της που μόλις είχε γεννήσει. Στον δρόμο της συνάντησε κάτι πρόβατα και άρχισε να τα κυνηγάει… Στο κυνήγι επάνω όμως, δεν πρόσεξε, έπεσε από έναν βράχο και σκοτώθηκε. Το λιονταράκι έμεινε με τα πρόβατα και μεγάλωσε μαζί τους.
Προγραμματίστηκε με τους δικούς τους τρόπους σκέψης και δράσης. Έμαθε να φοβάται, να στριμώχνεται με τ’ άλλα, ποτέ να μην ξεφεύγει μόνο του. Έτρωγε χορτάρι και βέλαζε κι αυτό σαν τα πρόβατα.
Μετά από μερικά χρόνια, ένα άλλο λιοντάρι επιτέθηκε στο κοπάδι με τα πρόβατα. Καθώς άρχισε να τα κυνηγάει, είδε το άλλο λιοντάρι που έτρεχε να σωθεί και βέλαζε κι αυτό σαν πρόβατο. Έγινε έξω φρενών μ’ αυτό το θέαμα. Το κυνήγησε, το έπιασε και άρχισε να του φωνάζει: «Τι σημαίνει αυτή η συμπεριφορά; Τρέχεις φοβισμένο και βελάζεις σαν πρόβατο». Το λιοντάρι - πρόβατο τον κοίταξε τρέμοντας από τον φόβο του. «Μα είμαι πρόβατο, είμαι αδύναμο και ευάλωτο. Είναι φυσικό να φοβάμαι».
Το λιοντάρι έμεινε άναυδο και λυπήθηκε το λιοντάρι-πρόβατο για την άγνοιά του. Ήθελε πολύ να το βοηθήσει, αλλά ήταν αδύνατο να το πείσει, όσα επιχειρήματα κι αν μεταχειρίστηκε, ότι στην πραγματικότητα ήταν λιοντάρι και όχι πρόβατο και δεν είχε κανέναν λόγο να φοβάται. Ξαφνικά του ήρθε μια ιδέα, πήρε το άλλο λιοντάρι και το πήγε κάτω στη λίμνη. «Κοίταξε», του είπε, «κοίταξε τον εαυτό σου και εμένα. Με ποιον μοιάζεις, μ’ αυτά τα πρόβατα ή μ’ εμένα;».
Το λιοντάρι-πρόβατο συγκλονίστηκε τόσο, που συνήλθε αμέσως και έγινε ένα τέλειο λιοντάρι, χωρίς άγνοια για την πραγματικότητα της φύσης του, χωρίς φόβο. Δεν ξαναφοβήθηκε. Δεν ήταν πια προσκολλημένο στο κοπάδι και τις ιδέες του για ασφάλεια. Ήταν ελεύθερο».
Η πνευματική μας φύση είναι σαν λιοντάρι.
Η προσωπικότητά μας όμως, που έχει προγραμματιστεί από μια κοινωνία που έχει τη νοοτροπία του προβάτου, είναι σαν το πρόβατο. Στριμωχνόμαστε όλοι μαζί από φόβο. Προσκολλιόμαστε στους άλλους από φόβο και όχι από αγάπη.
Η φύση του λιονταριού βρίσκεται στην εικόνα του εσώτερου καθρέπτη. Ας την αναζητήσουμε για να ελευθερωθούμε από την ψευδαίσθηση μέσω της άμεσης εμπειρίας και να πάψουμε να είμαστε σαν το λιοντάρι-πρόβατο.
Οι εξωτερικές καταστάσεις αποτελούν προκλήσεις και ευκαιρίες για ώθηση. Με φάρο την ακατανίκητη δύναμη της Αγάπης μέσα από το εσωτερικό ταξίδι στο απόλυτο παρόν, να κατακτήσουμε το νόημα της απεραντοσύνης και των δυνατοτήτων μας. Nα πορευτούμε προς τα απέραντα πλάτη χωρίς να ανταλλάζουμε τη γεμάτη υποσχέσεις σιωπή των πραγμάτων με ένα στείρο ανακάτεμα συμβατικών καταστάσεων, απ’ όπου δεν μπορεί να βγει τίποτα άλλο παρά απογοήτευση και φτώχεια.
«Ό,τι σε τρομάζει να το κοιτάς κατάματα και θα πάψει να σε φοβίζει».