Ο Αυτοκράτορας Ναπολέων Βοναπάρτης γεννήθηκε στις 15 Αυγούστου 1769 στο Αιάκιο της Κορσικής. Πατέρας του ήταν ο Κάρολος Μαρία Μπουοναπάρτε και μητέρα του η Λετίτσια Ραμολίνο. Πολλοί ιστορικοί ερευνητές ασχολήθηκαν με την καταγωγή και το γενεαλογικό δέντρο του Ναπολέοντα και το συμπέρασμα από όλες τις γραφές αυτές είναι ότι στις φλέβες του Αυτοκράτορα έρρεε πράγματι ελληνικό αίμα.
«Προς χρονογραφικήν συμπλήρωσιν των εν κυκλοφορία θρύλων περί της πιθανής ελληνικής καταγωγής του Ναπολέοντος, δέον να μην παραλειφθεί και η μαρτυρία της κομίσσης ντ’ Αμπραντές, αφηγουμένης εις τα «Απομνημονεύματά» της, ότι όταν ο πρόγονός της Κωνσταντίνος Κομνηνός–Στεφανόπουλος (απόγονος των Βυζαντινών Αυτοκρατόρων της Τραπεζούντος) εγκατεστάθει εις Κορσικήν, επικεφαλής των εκ Μάνης Ελλήνων αποίκων, των φευγόντων τον οθωμανικόν ζυγόν, είχε μεταξύ των παιδιών του και ένα ονομαζόμενον Καλόμερον. Τούτον απέστειλε πλησίον του Μεγάλου Δουκός της Τοσκάνης εις Φλωρεντίαν, όπου και με την δύναμιν του περιβάλλοντος, συν τω χρόνω, μετεφράσθει το όνομά του εις Μπουοναπάρτε…» (βιβλ. 1, σελ. 239).
Το νησί της Κορσικής, από την οποία κατάγεται ο Μέγας Ναπολέων, ήταν υπό της κυριαρχίας της Γένουας μέχρι το 1768 όπου ο βασιλιάς της Γαλλίας Λουδοβίκος ΙΕ την αγόρασε και την προσάρτησε στη Γαλλία με τη συνθήκη των Βερσαλλιών. Οι κάτοικοι της Κορσικής επαναστάτησαν πολλές φορές για την ανεξαρτητοποίηση της Κορσικής από τη Γαλλία, αλλά απέτυχαν όπως με το κίνημα του Πάολι το 1793–1795. Ο νεαρός τότε Ναπολέων, Γάλλος πολίτης, που δεν μιλούσε καθόλου Γαλλικά, αλλά μία διάλεκτο Ιταλοελληνική της κάτω Ιταλίας, πολύ ζωηρός και με μεγάλη δύναμη στα χέρια, ονειροπόλος και με έμφυτη κλίση στην περιπέτεια, εμπνευσμένος από τους ήρωες των ομηρικών χρόνων επελέγη ως υπότροφος του βασιλιά της Γαλλίας για να σπουδάσει στη Στρατιωτική Σχολή των Παρισίων το 1784.
Ο Βοναπάρτης ήταν άριστος μαθητής και έναν χρόνο μετά, τον Οκτώβριο του 1785 φόρεσε τη στολή του ανθυπολοχαγού. Μετά το ξέσπασμα της Γαλλικής Επανάστασης στις 15 Ιουλίου 1789 με την κατάληψη των φυλακών της Βαστίλης από τους Γάλλους επαναστάτες κ.λπ., ο Ναπολέων προήχθη στον βαθμό του λοχαγού το 1793 (που ήταν και ο τελευταίος βαθμός που πήρε ιεραρχικώς) και πήγε στην Κορσική για να βοηθήσει οικονομικά τη χήρα μητέρα του Λετίτσια (ο πατέρας του πέθανε από καρκίνο το 1785), καθώς και τον ανήμπορο αδελφό του Ιωσήφ και τις τρεις αδελφές του. Τελικά όμως βλέποντας τη δύσκολη κατάσταση διαβίωσης, ναύλωσε ένα ιστιοφόρο κι έφυγε όλη η οικογένεια από την Κορσική στη Γαλλία. Ο γαλλικός στρατός μετά την επανάσταση είχε να αντιμετωπίσει, εκτός από τους αριστοκράτες της αντεπανάστασης, και τις δυνάμεις του αγγλικού στρατού που κατέλαβαν ορισμένα γαλλικά λιμάνια, όπως της Τουλών.
Την εξουδετέρωση και απομάκρυνση των Άγγλων, ο στρατηγός Ντυγκομμιέ ανέθεσε στον λοχαγό του πυροβολικού Ναπολέοντα Βοναπάρτη. Η νικηφόρα μάχη έγινε στις 17-12-1793. Ήταν η πρώτη νίκη του Ναπολέοντα και, για την επιτυχία του, αυτή ο Αυγουστίνος Ροβεσπιέρος τού έφερε το διάταγμα στην Τουλών στις 14.01.1794 για την προαγωγή του σε στρατηγό επ’ ανδραγαθία.
Η ηλικία του Ναπολέοντα ήταν τότε 24,5 ετών και για να ξεκουραστεί και καταστρώσει τα μελλούμενα εγκαταστάθηκε στη Νίκαια της Γαλλίας όπου ασχολήθηκε και σχεδίασε με κάθε λεπτομέρεια την εκστρατεία στην Ιταλία, μέσω των Άλπεων. Η σχεδιασμένη στα χαρτιά εκστρατεία του Ναπολέοντα έγινε πραγματικότητα μετά από δύο χρόνια και στις 17.10.1797 και με τη συνθήκη του Κάμπο – Φόρμιο υπογράφηκε η παράδοση της Αυστρίας και Ιταλίας στη Γαλλία. Η παρουσία του Ναπολέοντα στη Γαλλία επισφραγίστηκε με την παρουσία του Πάπα Πίου Ζ’ στο Παρίσι κατά την ορκωμοσία του Ναπολέοντα ως Αυτοκράτορα της Γαλλικής Δημοκρατίας στις 02.12.1804. «Πολύ γρήγορα όμως κατάλαβαν όλοι, πως δεν αρκούσε πια στην Αυτοκρατορία η γαλλική ειρήνη, χρειαζόταν ειρήνη αυτοκρατορική. Έτσι ξανάρχισε ο πόλεμος. Ο Ναπολέων ως αυτοκράτορας ήθελε να συναρπάσει τη λαϊκή φαντασία με τη χλιδή και μεγαλοπρέπεια» (βιβλ. 2, σελ. 33).
Οι Ναπολεόντιοι πόλεμοι από το 1805 ως το 1815 ήταν πολλοί. Ο σημαντικότερος όμως ήταν στη Ρωσία 1812-1813 όπου η μεγάλη στρατιά του Ναπολέοντα των 700.000 στρατιωτών κατέλαβε την έρημη Μόσχα στις 13.09.1812. Ο «στρατηγός χειμώνας» όμως με θερμοκρασίες πολύ κάτω του μηδενός τον ανάγκασε να επιστρέψει στη Γαλλία με απώλειες 330.000 στρατιωτών. Το τέλος όμως της στρατιωτικής καριέρας του ήταν η μάχη στο Βατερλώ του Βελγίου στις 18 Ιουνίου 1815. Ο ισχυρός αντίπαλος στρατός των 40.000 Άγγλων στρατιωτών, με αρχηγό τον στρατηγό Ουέλλικτον και των Πρώσσων με αρχηγό τον στρατηγό Μπλύχερ, ανάγκασε το Ναπολέοντα σε υποχώρηση, διότι με τη μεγάλη βροχή της προηγούμενης ημέρας «τα χωράφια και τα μονοπάτια ήταν γεμάτα λάσπη και οι στρατιώτες δεν μπορούσαν να κινηθούν γρήγορα» (βιβλ. 3, σελ. 506).
Η μάχη του Βατερλώ κράτησε από τις έντεκα και μισή το πρωί ως το ηλιοβασίλεμα και στοίχισε 15.000 Άγγλους, 7.000 Πρώσσους και 40.000 Γάλλους. Ο Μέγας Ναπολέων πέθανε σε ηλικία 52 ετών εξόριστος στο νησί της Αγίας Ελένης στις 5 Μαΐου 1821.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ:
1) «Νεότερο Εγκυκλοπαιδικό Λεξικό ΗΛΙΟΥ», τόμος 14, Αθήνα,1956
2) «Οι Μεγάλοι Όλων Των Εποχών», τόμος 1ος - «ΝΑΠΟΛΕΩΝ», εκδ. Φυτράκη, Αθήνα, 1965
3) «Τα 100 γεγονότα που άλλαξαν τον κόσμο», τόμος 2, εκδ. Φυτράκη, Αθήνα, 1975