Για εμάς όμως, τους εκκλησιαζόμενους στην Αγία Αικατερίνη Αλκαζάρ, ο χρόνος αντί να επουλώσει την πληγή που άνοιξε η αναίτια απομάκρυνση του ιερέα από τον ναό, τη μεγαλώνει περισσότερο, γίνεται τραύμα που πονάει κάθε μέρα και πιο πολύ. Κοντεύει ένας χρόνος από τότε και η έλλειψή του είναι εμφανής σε όλους εμάς, ενώ και τα γιατί που μας βασανίζουν από τότε γίνονται περισσότερα, αντί να απαντηθούν. Οι λιγοστές λειτουργίες που τελούνται στον ναό, η έλλειψη της άμεσης επικοινωνίας για τα ζητήματα που απασχολούν τον καθένα μας προσωπικά, μια παρουσία πρόθυμη να ακούσει, να παρηγορήσει, να βοηθήσει… Όλα αυτά δεν μας αφήνουν να ξεχάσουμε. Σαν να έχει υποβαθμιστεί ο ναός μας. Ένας ναός που έσφυζε από ζωή. Το πριν με το μετά, μας στεναχωρεί και μας προβληματίζει. Θα συνεχίσουμε να ελπίζουμε ότι μια μέρα όλη αυτή η κατάσταση, που έχει επηρεάσει άμεσα τις ζωές μας, θα τελειώσει και θα συνεχίσουμε πάλι από εκεί που το αφήσαμε.
Δύο ενορίτες (Μ.Ψ. και Γ.Δ.)