Ευδοξία το κανονικό της όνομα αλλά θα ’ταν κουτό να συνδέσουμε το φιλόδοξο 44χρονο κορίτσι με την υπερφίαλη διεφθαρμένη αυτοκράτειρα του Βυζαντίου Ευδοξία (γνωστή κι απ’ τη δράση της κατά του Αγ. Ιωάν. Χρυσοστόμου).  Δεν ήταν δα και κεραυνός εν αιθρία οι συλλήψεις. Οι Βρυξέλλες ως έδρα της Ε.Ε. (και του ΝΑΤΟ), με 20.000 έως 50.000 στελέχη της, με 14.000 (επίσημα καταγεγραμμένα) έως 100.000 λόμπυ, με κατασκόπους, με πακτωλό χρημάτων (προγράμματα), πώς να μην συμβαίνουν διάφορα…
Θυμίζω την παραίτηση ολόκληρης της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, υπό τον Ζακ Σαντέρ, καθώς το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο ήταν βέβαιο ότι δεν θα έδινε ψήφο εμπιστοσύνης στο εκτελεστικό όργανο της ΕΕ, λόγω σκανδάλων, νεποτισμού, κακοδιαχείρισης κονδυλίων.
Παραιτήθηκαν πριν το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο άρει την ψήφο εμπιστοσύνης. Στις 17 Μάρτη 1999 η Ευρωπαϊκή Ένωση συγκλονίζεται από την ομαδική παραίτηση μελών της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, μετά τη δημοσιοποίηση του πορίσματος για ατασθαλίες, διοικητική ανεπάρκεια και σκάνδαλα, μ’ εμπλεκομένους, 10 στους 19 επιτρόπους.
Να θυμίσουμε επίσης τον Μάρτιν Σελμάγιερ εξ απορρήτων του Ζαν – Κλοντ Γιούνκερ, που τιμωρήθηκε με δυσμενή μετάθεση, τον πρώην ευρωβουλευτή / υπουργό Ερνστ Στράσερ (Αυστριακός) που καταδικάστηκε σε 4 χρόνια φυλάκισης μετά από έρευνα της Ευρωπαϊκής Υπηρεσίας Καταπολέμησης Απάτης, γιατί λάμβανε 100.000 ευρώ ετησίως για να προωθεί νομοσχέδια στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο από μια εικονική εταιρεία. Λίγα… τα κρούσματα θα πείτε.
Γιατί έσκασε τώρα, γιατί το Κατάρ τώρα ξεθάρεψε. Λάδωσε και πήρε τη διοργάνωση του Μουντιάλ, γιατί να μην λαδώσει για ελεύθερες βίζες, για την εικόνα του, μετά τους 6.500 νεκρούς εργάτες στην κατασκευή των γηπέδων. Όσο υπάρχουν αυτοί που τα παίρνουν, τόσο θα υπάρχουν και κείνοι που τα δίνουν και αντιστρόφως.
Ζήτησε κάποτε η πρεσβεία του Κατάρ στην Αθήνα να προσλάβει συγγενικό πρόσωπο, για να προάγει τη σχέση της με τα ΜΜΕ. Ουσιαστικά, ζητούσαν ρουφιάνο για να περνά στην κοινή γνώμη τις Καταριανές – Τουρκικές θέσεις. Έπαθε με το κλίμα που αντίκρισε και το υλικό που είδε. Ο Ελληνοσουδανός γαμπρός μου σκέφτηκε την Ελλάδα, τους γύρισε την πλάτη. Αρνήθηκε.
Οι δυνατοί λοιπόν με οποιονδήποτε τρόπο θέλουν να κάνουν τη δουλειά τους, όπως και οι πολιτικάντηδες, τη δική τους. «Η γρήγορη αναρρίχηση της Καϊλή σε ύπατα αξιώματα, υποβοηθούμενη κι από ελληνικά λόμπυ της έδωσε αυτό τον αέρα. Στο τέλος έπαθε βέρτιγκο» (Κύρτσος/ ευρωβουλευτής).  Ρόλο παίζουν και οι προσλαμβάνουσες παραστάσεις απ’ την οικογένεια απ’ το «πολιτικό περιβάλλον». Την οικογένειά της δεν την ξέρω. Παρευρέθηκα προ διετίας στη Θεσσαλονίκη να πω δυο λόγια στην παρουσίαση ποιητικής συλλογής φίλου. Ήμουν λακωνικός: «Ο Χρόνος είναι αμείλικτος, φεύγει, αυτό που μένει είναι ότι πήραμε συναγελαζόμενοι με τους καλύτερους» /φράση, που τη λένε συχνά στα ΛΟΚ. Εκεί ήταν και η μάνα της Καϊλή (στο τέλος ήταν εριστική με τον πατέρα του υπουργού Ν. Παππά για την κατάσταση των λεωφορείων του ΟΑΣΘ).
Ρόλο παίζουν και οι ΗΠΑ. Θέλουν, να κοντύνουν κι άλλο το μπόι, τη φήμη της ΕΕ; Το Κατάρ, είναι χώρα αμερικανικών συμφερόντων.
Όσο οι πολίτες είναι στην άκρη, διακοσμητικοί, χρήσιμοι «ηλίθιοι», «παίκτες» που το σύστημα τους έχει ανάγκη μια μέρα στα 4 χρόνια, δεν τρέφω αυταπάτες για κάθαρση στην Ε.Ε. Το ίδιο ισχύει και εν Ελλάδι. Πρόσφατα «έκλεισε» «διεγράφη» λόγω 20ετίας η υπόθεση Ζήμενς. Μάθαμε ποιοι τα φάγανε, τιμωρήθηκαν κάποιοι; Το σκάνδαλο του χρηματιστηρίου ερευνήθηκε; Όχι. Για τη Νοβάρτις τα ίδια. Το κλώθουνε απ ‘εδώ, το γυρίζουν από κει για να κυλά ο χρόνος. Οι υποκλοπές Ανδρουλάκη, υπουργών, του ΓΕΕΘΑ και ων ουκ έστιν αριθμός, οδεύει στις ίδιες ατραπούς, γιατί και οι προηγούμενοι τα ίδια κάναν… Συμψηφίζουμε και πάμε παρά κάτω.
Θα μπορούσε η δημοκρατία να χει δικλείδες ασφαλείας. Ναι βεβαίως αλλά η Δημοκρατία. Αυτό που έχουμε δεν είναι…
Ρώτησαν σε μια ραδιοφωνική εκπομπή στοιχήματος, τον Τσίπρα:
- Επιστρέφοντας στην εξουσία πού θα ’βαζες υπουργούς τον Αλαφούζο, τον Μαρινάκη, τον Μελισσανίδη, τον Σαβίδη;
- …το αντίθετο συμβαίνει, αυτοί βάζουν υπουργούς.
Μια άλλη πονεμένη ιστορία είναι οι εξοπλισμοί που γίνονται. Στα όρια της νομιμότητας ή της μίζας; Αρκεί να θυμηθούμε τους ΥΠ.ΑΜ. Τσοχατζόπουλο, Παπαντωνίου, κ.α. Αν ήθελε το σύστημα δεν θάχε αποτρεπτικούς κανόνες γι’ αυτούς που απλώνουν το χέρι στο μέλι; Μας τιμούν ιδιαίτερα τα «φακελάκια» των επίορκων γιατρών;
Ρώτησα σε εκδήλωση τον Πρέσβη της Βενεζουέλας για τη διαφθορά στη χώρα του και ‘κείνος αντέτεινε για την εν Ελλάδι. Είχε άδικο; «Μήπως το πολιτικό σύστημα, η δημόσια διοίκηση, η δικαιοσύνη, η νομοθεσία υφαίνουν τη διαπλοκή, τη διαφθορά;» (Κοντογιώργης/πρώην πρύτανης).  Είδα στο Νetflix, τον «Μηχανισμό», ταινία βασισμένη σε πραγματικά συμβάντα εκτεταμένης διαφθοράς στη Βραζιλία. Ο αποπεμφθείς, λόγω ερευνών, αστυνομικός (πρωταγωνιστής), παρατηρεί ότι τα φράγκτα της κόρης (μεγενθυνόμενα διαρκώς στην οθόνη, γεωμετρικά σχήματα) ταυτίζονται με τους συνδυασμούς των καρτέλ. Ο Μηχανισμός, περιστρέφεται δίχως σταματημό. Είναι σύστημα που τρέφεται μα και ξερνάει τ’ απόβλητα. Είναι παντού, απ’ την κυβέρνηση ως τις τεχνικές υπηρεσίες. Οι οικονομικά ισχυροί συνεργάζονται με τους δημόσιους λειτουργούς. Οι πολιτικοί έμμεσα αναθέτουν συμβόλαια στον ίδιο κύκλο εργολάβων, που τα υπερτιμούν και επιστρέφουν λεφτά στους πολιτικούς, στα συμβούλια. Το σύστημα αυτοαναπαράγεται. Οι πλούσιοι πλουτίζουν, οι φτωχοί φτωχαίνουν κι άλλο.
Δεν υπάρχει κόμμα, ιδεολογία, αριστερά και δεξιά. Όποιος κυβερνά, φροντίζει να περιστρέφεται ο τροχός. Το σύστημα επέλεξε, όλους τους προέδρους μας. Όσοι δεν συμμετέχουν αποβάλλονται. Τα πάντα είναι μηχανισμός.
- …και συ τι μπορείς να κάνεις αναρωτιέται η γυναίκα του.
Τίποτα! της απαντά. Κουράσθηκα, θα μείνω μαζί σας.
Μένουμε μαζί αμίγκος και μη ξεχνάμε: «Οι ιδεολογίες τυφλώνουν το πλήθος, οι «ευφυείς» απλώς το καθοδηγούν» (Μωχάμεντ Ελσάερ, Έλληνας ειδικός στην πυρηνική ασφάλεια).
Μη μας ξενίζει που κάποιοι «τα παίρνουν», σε παρακμή είμαστε.
- Μπορεί ν’ αλλάξει ο κόσμος;
- Ναι, απαντά φίλη (Πέννυ Ιωαννίδου): «Όταν η αδύναμη δημοκρατία, θεραπευτεί απ’ την αναλγησία των κατ’ επίφασιν δημοκρατών της αριστερής και δεξιάς ιδεοληψίας, τότε ίσως ο κόσμος μας γενεί άρτιος κι όχι ισόβιος σακάτης της ανθρωπότητος».

Από τον Πέτρο Ιωάννου,

απόμαχο της εκπαίδευσης