Ήταν πρωί της 28ης Ιανουαρίου 2008, όταν τελείωσα την εξέταση ενός μαθήματος του χειμερινού φοιτητικού εξαμήνου. Μόλις βγήκα από την αίθουσα η είδηση ήδη «έτρεχε» στους διαδρόμους της σχολής. Ο Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος, ο αρχιεπίσκοπος «της καρδιάς» των Ελλήνων, ο πιο δημοφιλής ιεράρχης από συστάσεως του Ελληνικού κράτους εκοιμήθη. Είναι γενικά παραδεκτό πως ο Χριστόδουλος έγραψε το δικό του πολύ μεγάλο κεφάλαιο στην Ελλαδική εκκλησία, αλλά και σε ολόκληρη την ελληνική κοινωνία. Υπήρξε ο πιο δημοφιλής, ο πιο δυναμικός, ο πιο επαναστατικός, αλλά και ο πιο αμφιλεγόμενος (για κάποιους) επικεφαλής της Ελλαδικής εκκλησίας. Όπως και να έχει, ήταν αδιαμφισβήτητα ο άνθρωπος που άλλαξε τον τρόπο θεώρησης των καθιερωμένων της πίστης, αλλά και τις εκκλησιαστικές συνήθειες πολλών κληρικών, αλλά και απλών πολιτών. Ήταν εκείνος ο «ποιμενάρχης» που έφερε τους νέους και τους τότε εφήβους στις εκκλησιές. Ήταν εκείνος που κατάφερνε να συνδυάζει θρησκευτικές διδαχές με τα εθνικά, αλλά και κοινωνικά θέματα. Ήταν ο θρησκευτικός ηγέτης που όπου πήγαινε και κυρίως όπου μιλούσε ξεσήκωνε με αισθήματα ενθουσιασμού και συγκίνησης τον λαό. Η παρακαταθήκη του αναμφισβήτητα μεγάλη. Ακόμη και σήμερα στην καθημερινότητα ακούγονται φράσεις, όπως «πού είσαι Χριστόδουλε;», «αν ζούσε εκείνος δεν θα γίνονταν αυτό, δεν θα περνούσαν έτσι εύκολα το άλλο…», κ.λπ. Χριστόδουλε μας λείπεις… Μα πάνω απ’ όλα, μας λείπει η ζεστασιά των λόγων και των πράξεών σου. Ανεξίτηλα θα μείνουν στις μνήμες μας τα τελευταία του δημόσια λόγια στο πρωτοχρονιάτικο μήνυμά του, το 2008. «Σταθείτε όλοι όρθιοι στις επάλξεις σας και μην ξεπουλήσετε τα πρωτοτόκιά μας. Διδάξτε στα παιδιά σας την αλήθεια όπως την εβίωσαν οι αείμνηστοι πατέρες μας. Ο λαός μας ξέρει να υπερασπίζεται τα ιερά και τα όσιά του…».