που δέρνεται από ριπές αέρα, ένα αναζωογονητικό βοριαδάκι που κατεβαίνει από την Πάρνηθα και καθαρίζει τη ατμόσφαιρα. Στο κέντρο, Ομόνοια, Σύνταγμα, σ’ όλα αυτά τα μέρη που ο Σαββόπουλος έχει ονομάσει «στέκια επαρχιώτικα» κυκλοφορούν ατελείωτα λεωφορεία με τουρίστες. Λεωφορεία κλειστά που τραβάνε για Ακρόπολη να αποβιβάσουν κόσμο, μα και λεωφορεία ανοιχτά, διώροφα, για το κλασσικό tour στην πόλη της Παλλάδας Αθηνάς. Είναι γεμάτα βόρειους που φοράνε σορτς και φανελάκια και που απλώνουν τα λευκά τους μπράτσα στον ήλιο για να μαυρίσουν, να «κλέψουν» λίγο από τον γελαστό ήλιο της Ελλάδας. Πράγματι, τα τηλεοπτικά ρεπορτάζ που παρακολουθούμε στην υπόλοιπη Ελλάδα για μιλιούνια τουριστών επιβεβαιώνονται. Μέχρι και στο καφέ ο σερβιτόρος μας πλησιάζει και μας απευθύνεται στα αγγλικά, στα γνωστά εκείνα «τουριστικά» αγγλικά. Γκουντ μόρνιγκ σερ. Κόφι;
Κόφι... Τι πιο ωραίο σ’ αυτήν τη χώρα από το να πίνεις «κόφι» με θέα την Ακρόπολη, τι πιο γοητευτικό από το να περιφέρεσαι στα στενά της Πλάκας ανάμεσα στα νεοκλασικά της παλιάς αθηναϊκής μπουρζουαζίας ! Η Αθήνα σού δίνει σήμερα μια όψη πιο υγιή σε σχέση με τη θλιμμένη γκρίζα πόλη που αντικρίζαμε στα χρόνια της μεγάλης οικονομικής κρίσης. Όχι πως ξαφνικά λύθηκαν τα προβλήματα. Αλλά τουλάχιστον έχει μαζευτεί κάπως η θλίψη. Περιορίστηκε το φαινόμενο με τους άστεγους. Oι Πακιστανοί, Αφγανοί και Αφρικανοί μετανάστες που κατασκήνωναν στα πάρκα με τις οικογένειές τους δεν είναι πια σύνηθες φαινόμενο, παρά το γεγονός ότι υπάρχουν πάντα οι περιθωριακοί που τα βράδια ψάχνουν σε κάδους και γενικώς επιβιώνουν μέσα από τη μικροπαραβατικότητα. Η σημερινή Αθήνα στον τομέα αυτό είναι πάνω –κάτω στο μέσο όρο των μεγάλων ευρωπαϊκών πόλεων. Πλούσια για τους πλούσιους, φιλική για τους ενταγμένους στο σύστημα, σκληρή με κείνους που για κάποιο λόγο η ζωή τους ξέβρασε.
Οι εκλογές που μόλις τελείωσαν, οι εκλογές που έρχονται ξανά δεν έχουν αφήσει κανένα αποτύπωμα στην πόλη. Τα πανό και εκείνη η απέραντη κουρελαρία με τις αφίσες δεν υπάρχουν ούτε για δείγμα. Και μερικά περίπτερα κομμάτων στο Σύνταγμα που μοιράζουν προεκλογικό υλικό μοιάζουν πιο ξεπερασμένα από ποτέ. Κι όμως, οι άνθρωποι συζητούν παντού το θέμα των εκλογών, νιώθεις ότι υπάρχει μια ...εκκρεμότητα που πρέπει να κλείσει, να τελειώνουμε μ’ αυτά να πάμε στις δουλειές μας. Όπως παντού στη χώρα το βασικό ερώτημα είναι η δυνατότητα του Μητσοτάκη να βγει ξανά αυτοδύναμος. Το άλλο, περί της μονομαχίας Τσίπρα – Ανδρουλάκη μοιάζει ήδη να μην απασχολεί κανέναν σοβαρά. Σχηματίζω την εντύπωση ότι η χώρα βιώνει μια περίοδο ρεαλισμού που στην Αθήνα είναι πιο εμφανής. Γινόμαστε όλο και πιο πολύ πραγματιστές. Στην Αθήνα η οικονομία τρέχει, κινείται ξανά με ορμή και ο κόσμος κοιτάζει περισσότερο πώς θα ανέβει στο τρένο της, παρά να κάθεται και να σχολιάζει μικροκομματικές υποθέσεις στα καφενεία όπως το συνήθιζε κάποτε.
Στη σημερινή Αθήνα υπάρχει χρήμα και φαίνεται, υπάρχουν δουλειές για όποιον θέλει να δουλέψει, και οι μισθοί και τα εισοδήματα έχουν ξεφύγει σε σχέση με την υπόλοιπη Ελλάδα. Κινέζοι, Αμερικανοί και άλλα ξένα επενδυτικά κεφάλαια που ψάχνουν ευκαιρίες αγοράζουν ακίνητα και έχουν φτάσει τις τιμές στα ύψη, ενώ η «μηχανή» που λέγεται Airbnb κόβει συνεχώς μονέδα κι εξασφαλίζει καλό εισόδημα για τους παλιούς ιδιοκτήτες. Σταδιακά όλη αυτή η οικονομική έκρηξη έχει δημιουργήσει ένα νέο περιβάλλον και ένα νέο πολιτισμικό πρότυπο. Όπως έγινε και στη μεταπολεμική Ελλάδα, έτσι και σήμερα η πρωτεύουσα τείνει να γίνει ξανά το όνειρο και ο στόχος των περισσότερων νέων παιδιών από την ελληνική περιφέρεια που έρχονται εδώ όχι για μεροκάματο και επιβίωση όπως οι παλιοί, αλλά για να ψάξουν ευκαιρίες. Αν το εξωτερικό μας έχει στερήσει ένα σημαντικό κομμάτι σπουδαγμένης ελληνικής νεολαίας, η Αθήνα είναι πραγματικά το τεράστιο εκείνο «στόμα» που καταπίνει τα πάντα. Το πρότυπο μιας οικογενειακής ζωής σε ήσυχες επαρχιακές πόλεις όπως η Λάρισα, που αντικειμενικά εξασφαλίζουν μια ήρεμη ζωή έχει ατονήσει και δείχνει αρκετά αδύναμο στην εποχή των σόσιαλ μίντια, και της τεχνητής νοημοσύνης. Πόλεις σαν τη Λάρισα, την Καρδίτσα, την Άρτα ή τα Γρεβενά φαντάζουν πόλεις στασιμότητας, πραγματικά νεκροταφεία φιλοδοξιών. Είναι πόλεις καλές για να πίνεις κανέναν καφέ με φίλους, μα όλο τα ίδια και τα ίδια βρε αδερφέ, η Αθήνα είναι η «ζωή», είναι το μέλλον, η εξέλιξη, η δυνατότητα να αναγνωριστείς, ίσως και να γίνεις διάσημος.
Και κοντά σ’ ‘όλα αυτά έχει προκύψει και θέμα κόστους. Για ένα διήμερο στην Αθήνα, η υπόλοιπη Ελλάδα πρέπει πια να πληρώνει τουλάχιστον ένα πεντακοσάρικο, δεδομένου ότι τα ξενοδοχεία π.χ. δεν πέφτουν πια κάτω από 100-120 ευρώ με όλη αυτή την τρομακτική ζήτηση. Βάλε βενζίνες, διόδια και φαγητά, ο λογαριασμός έχει κιόλας ξεφύγει. Κάπως έτσι η επαρχιακή Ελλάδα όλο και θα αποκόπτεται από την ίδια την πρωτεύουσά της, αλλά και από τα διάσημα αιγαιοπελαγίτικα νησιά, που στην ουσία αποτελούν την ενδοχώρα της Αθήνας, αφού τα τουριστικά πακέτα στο εξωτερικό παίζουν «Αθήνα- Μύκονο- Σαντορίνη - Κρήτη» . Η παλιά καλή συνταγή του να φιλοξενηθείς σε σπίτια συγγενών δεν ευδοκιμεί πια, αλλάξανε τα ήθη και κανείς δεν θέλει να επιβαρύνει κανέναν.
Μεσημεράκι στου Φιλοπάππου. Η Αθήνα λάμπει ολόκληρη στον ήλιο, χρυσίζει στο βάθος ο Σαρωνικός που εμφανίζεται πού και πού ανάμεσα από πολυκατοικίες καθώς το αυτοκίνητο κινείται. Προσπαθώ να πιάσω στον αέρα τα μηνύματα που εκπέμπει η πρωτεύουσά μας και να τα καταγράψω σ’ αυτό εδώ το κείμενο. Δεν ξέρω αν όλα αυτά ισχύουν στο ακέραιο, αλλά η αίσθησή μου σπάνια με γελά... Αθήνα, πόλη αγαπημένη, πόλη – βαρόμετρο για την πορεία μιας χώρας... Τo ταξίδι εκεί είναι πάντα χρήσιμο.
ΑΛΕΞΗΣ ΚΑΛΕΣΗΣ
alexiskalessis@yahoo.gr